Leonard Cohen - De stem van de dichter
Achtergrond
Sinds Leonard Cohen noodgedwongen z'n afzondering doorbrak en z'n oude muzikanten opbelde om een tourneetje te doen voor het geld, staat hij terecht terug in de belangstelling. Naast uitverkochte concertreeksen en de registratie 'Live in London' is er nu ook de cd en dvd 'Songs from the Road', met de minder vaak gespeelde pareltjes uit die recentste tournees.
Bij andere artiesten zouden de woorden has-been, poenpakkerij en nostalgie al snel vallen, maar Cohen blijft ons tot tranen toe beroeren. Samen met Nick Drake is hij één van de meest essentiële singer-songwriters die ooit op deze aardkloot rondliepen. De poëzie van zijn songs, de mistroostigheid van zijn stem, en zijn onverwachtse speelsheid kan u natuurlijk ontdekken door 's mans studioplaten te kopen. Dat zijn er - we schrokken er zelf van - slechts elf. The Beatles brachten meer platen uit.
Als u toch op uw bruine zit, of op smallband, dan kan u zich natuurlijk beperken tot de 'Best Of's, maar dan hebt u niet het hele plaatje. Mogen wij u daarom een betere suggestie doen? Koop 'Songs of Love and Hate', 'New Skin for the Old Ceremony', 'Various Positions' en 'I'm Your Man'. En wel hierom.
'Songs of Love and Hate' zit in een spuuglelijke hoes, maar bevat een paar van Cohens aller prachtigste pareltjes. Last Year's Man toont Cohens poëzie op z'n mooist. Onbegrijpelijke maar prachtige sfeerschepping. "And the skylight is like skin/for a drum I'll never mend/and all the rain falls down amen/on the works of last year's man." Of het nu iets betekent of niet, Cohen is - samen met Dylan - één van de weinigen die dit soort teksten tot een goed einde brengen zonder pompeus of ridicuul te worden. Even mooi is Famous Blue Raincoat, een simpel liefdesvertellinkje maar zo virtuoos verwoord en aangrijpend gezongen dat je er stil van wordt.
Op 'New Skin for the Old Ceremony' treft u het bekende maar daarom niet minder beklijvende Chelsea Hotel #2 aan. "We are ugly but we have the music" fluistert Cohen tegen Janis Joplin. Who By Fire blijft prachtig in zijn vervreemdende kaalheid, en Take This Longing is een haardvuur op winterdagen. Er is iets meer discussie over Leaving Green Sleeves, één van de weinige songs waar Cohen zich vocaal laat gaan. Wij houden er enorm van, al was het maar omwille van die baslijn.
'Various Positions' is één van Cohens hitalbums. Dance Me To The End of Love, steevast de setopener, en het doodgecoverde Hallelujah staan er op. De tweede versie van Hallelujah (met een andere tekst) staat op de 'Cohen Live' uit 1994. De akoestische gitaar werd geleidelijk aan naar het achterplan verwezen sinds het door Phil Spector van een "wall of sound" voorziene 'Death of a Ladies' Man' (die verder vooral als curiositeit waarde heeft en nummers bevat als Don't Go Home with Your Hard-On). Maar wij houden meest van The Law, en het meesterlijk ontroerende If It Be Your Will.
Op 'I'm Your Man' regeert het keyboard, en dat is niet altijd zo 'n goeie zaak op jarentachtigplaten. Cohens songs blijken echter sterker dan de sound alleen en ieder Cohenfan moet minstens de helft van deze plaat uit het hoofd kennen. First We Take Manhattan, Ain't No Cure For Love, Everybody Knows, I'm Your Man, Tower of Song - het zijn allemaal klassiekers. En dan is er dat onvergetelijke Take This Waltz... Ay, Ay, Ay, Ay...
U moest al op weg zijn naar de platenboer!