Lelijke plaatjes
Achtergrond
Het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig over professioneel fotomateriaal beschikt - loopt u maar eens even rond in één of andere toeristenval. Het verbaast ons dan ook dat er nog zoveel afzichtelijke, goed bedoelde foto's of bewerkingen hun weg vinden naar de platenhoezen. Voorwaar een sorteercriterium voor onze platenbak: lelijke plaatjes.
Agent Wander - 'Vanguard'. Belgisch talent Agent Wander bijt de spits af en krijgt meteen de eerste plaats voor hun huisvlijt. De muziek is gelukkig véél beter. Opener Caroline rockt meteen in een ietwat onderkoelde new-wave-sfeer, al is het misschien eerder de titel die ons aan Sisters of Mercy doet denken. De andere drie nummers zijn rustigere, subtiele gitaarpop, en het is lang geleden dat we een gitaar met chorus-effectjes nog zo goed wisten klinken. De stem van Kesteloot is herkenbaar, maar we kunnen er niet meteen een soundalike op plakken. Geen copycat dus, altijd een pluspunt. We hopen alleen dat deze groep voor zijn verdere oeuvre het tempo minstens op het niveau van Caroline legt en af en toe de gitaren eens iets meer laat kraken of schreeuwen. Voorlopig zijn we fan!
Anti-G - 'Presents Kentje'sz Beatsz' (Planet Mu Records). "Wat voor een stom computerspelletje ben jij aan 't spelen?", werd te onzent geroepen toen wij deze plaat in de schuif staken. Daar is misschien wel een publiek voor, maar voor de liefhebbers van de Cherry Moon-cd's lijkt er ons wat te weinig boenk in te zitten en de plejade aan biepjes, tuutjes en flardjes accordeon over onvoorspelbare beats vallen niet echt binnen het bestek van deze site. Erg oninteressant hoesje trouwens.
Zion-I - 'Atomic Clock' (Gold Dust Media). Staan de heren van Zion-I zeer serieus in de lens te kijken in een nachtclub of in een brocantezaak? De hoes getuigt van evenveel discutabele smaak als de zoutsteen die er centraal op staat. De hiphop, die op deze plaat staat, is gevarieerd en in tegenstelling tot het merendeel van de huidige releases niet helemaal verstoken van inhoud. Soms wordt het ons iets te melig en te voorspelbaar, maar het merendeel van de hiphopfans zal daar wellicht geen graten in zien.
Natubella - 'Little Devil' (Cyber Record Label). Wij vermoeden dat zangeres Natubella in werkelijkheid wel mooier is dan die hoesfoto doet vermoeden: ze ziet eruit als een versleten paaldanseres die op haar vijfenveertigste echt niet veel zin meer heeft in het leven. De muziek neigt naar The Gathering - ja, u kent ze nog - en de "zware" gitaren en pompende keyboards zijn dan ook vrij poppy geproducet. Geen memorabele melodieën of teksten en een vrij voorspelbare stem. That Don't Impress Me Much, dachten wij, om meer dan één reden.
La Femme Verte - 'Small Distortions' (Team4Actions). Wij hebben in ons leven al meerdere dames groen weten uitslaan - jaloezie of leverfalen geven een ietwat andere tint - maar zo 'n ongezond zicht als La Femme Verte kunnen we ons niet herinneren. "Mythical Songs" schreeuwt een rode sticker. Voor de inhoud fronsen we evenzeer de wenkbrauwen: etherische covers van een aantal vrij voorspelbare songs (Where the Wild Roses Grow, Enjoy The Silence, Perfect Day,...) in nogal voorspelbare arrangementen, en in het geval van Hurt zelfs gespeend van enige voeling met de zo krachtige songtekst. Als achtergrondmuziek in een trendy loungecafé kan dit nog net passeren, als voer voor muziekliefhebbers niet.