Lee Fields - 'Big Crown Vaults, Vol. 1'
Het gebeurt al eens dat we - al dan niet per ongeluk - een album doorspelen naar twee redacteurs. Als dat voorval dan tussen de mazen doorglipt, krijg je twee recensies. En dan zou het zonde zijn om er daar één van te schrappen. Dus krijgt u ze gewoon allebei netjes naast elkaar.
Recensie 1
Elmer Lee Fields zit al eenenvijftig jaar in het vak, maar de soul is niet uit hem te krijgen. In zijn indrukwekkende carrière heeft hij vele nummers opgenomen en een deel daarvan is onuitgebracht in de kluis beland. Zo nu en dan wordt die kluis geopend. Dat is ook wat er bij Big Crown Records is gebeurd. Het resultaat is een ongekende verzameling van vergeten parels van Lee Fields.
Bij het in handen nemen van ‘Big Crown Vaults, Vol.1’ valt in eerste instantie die prachtige schilderij van Lee op. Kunstenaar Taha Clayton - de man verdient het om hier even genoemd te worden - heeft hier een unieke impressie van deze artiest op doek vastgelegd. Het maakt van het kijken naar deze plaat alleen al een hele ervaring.
De inhoud van het album moet je vooral zelf ervaren: een te gekke combinatie van rustige en swingende songs op een onwijs mooie manier uitgebracht. Het begint met een vertolking van Little Carl Carltons, Two Timer, een nummer dat Lee al langer in het live repertoire heeft zitten. Speciaal voor wie de man nog niet aan het werk heeft gezien, is deze versie hier te beluisteren. Regenerate voert je terug in de tijd. Het authentieke geluid van drums en gitaar, het achtergrondkoor en daarbij de unieke stem van Fields maakt dit tot een echter uitschieter.
Een persoonlijke favoriet is Time. Lee legt hierin gevoel zoals weinig anderen dat kunnen. The Expressions, de band waarmee hij de laatste jaren samenwerkt, vullen deze gevoelens perfect aan. Sommige daarvan kun je uiten op de dansvloer. Daarvoor dient de echte dansvloerklassieker Do You Know? De groove van de drums is hier goed voor een strakke fundering.
Out To Get You is een nummer, waarvoor Fields nooit de vocalen ingezongen heeft. Desondanks swingt het toch lekker weg en is het hierop moeilijk stilstaan. De laatste vijf tracks zijn de instrumentale versies van de eerste songs op dit album. Na het horen van de nummers, voorzien van de stem van Lee, is dat toch wel even wennen, maar dat gebeurt al snel. Hier hoor je precies wat voor briljante muzikanten er aan het werk zijn, die soul op meerdere manieren weten te vertolken.
Jordi Rijnders
Recensie 2
Of het een mode of meer nog, een trend is, durven we niet meteen beweren maar bij tijden krijgen wij overschotjes van studio-opnames toegespeeld, die ergens in een vergeten doos of kluis zijn blijven liggen en waarvan een of andere "executive" vond dat ze dringend in de openbaarheid moeten gelanceerd worden. De jongste in de rij kreeg als titel ‘Big Crown Vaults, Vol. 1’. – we hebben het al origineler geweten – en het betreft de kruimelrestjes van Lee Fields.
Lee Fields is geen man van de eerste rij, maar speelde niettemin een min of meer belangrijke rol bij opnames van James Brown, BB King, Bobby Womack en meer leaders of the pack. Gepokt en gemazeld dus. En op deze tracks enthousiast ondersteund door de The Expressions. Tot zover de achtergrond.
De voorgrond is wat anders. Veelbelovend in het begin alleszins. Two Timer had zomaar een outtake van Stevie Wonder kunnen zijn, van in de eerste maten reeds. Misschien een beetje overdreven, maar in elk geval voldoende om verder te luisteren. Regenerate krijgt een mooi koortje en Do You Know drijft enkel op percussie en een paar suggestieve kreetjes.
Inderdaad, de spoeling wordt dunner. Op Time kan Fields ons nog even verleiden en pure soul wordt het in het pompende Thinking About You. Waar is er hier een dansvloer? In Lee’s vuilbak zat ook nog Don’t Give Up, een songschets met potentie, maar niet helemaal afgewerkt. "Who cares?", denken we begripsvol. Wat we horen, staat wel.
Maar dan is het feestje voorbij. De rest van het schijfje is letterlijk gevuld met afval “from the vault”. Het zijn niet anders dan de instrumentale basistracks van de zes eerste nummers uit de collectie. En dat is toch min of meer – je maakt het zelf maar uit – boerenbedrog. Als we last zouden hebben van ochtendhumeur of avondvermoeidheid, zouden we enigszins vrank kunnen hopen dat de vuilbak nu helemaal leeg is.
Een halve cd lang gaat het behoorlijk, maar de “bottom of the basket” is goed voor het schroot.
Frank Tubex