Lawaaibakoverzicht: 2020, het zwaarste jaar
Soms genietbaar, altijd interessant. Zo, de Lawaaibak heeft een baseline om 2021 mee in te trekken. Welkom in de wereld van snerpend lawaai, intelligente producties, rauwe emoties en andere muziekexploten voor de - excuse our French - meerwaardezoeker. Met oor voor detail en een(on) gezonde dosis eigen lof, gezeefd door de filter van (kv).
2020 is niet voorbij. “Wat zeg je me daar?” “Wat bazel je nou?” “Stenig die maloot!” Uw geweeklaag ten spijt: corona (check), lockdown (check), Trumpisme en ander extreemrechts gewauwel (check), aanstormende ecologische, sociale en ecologische ineenstorting (dubbelcheck). Net als een lange negentiende eeuw (1789 tot 1914) spreken we dus best ook van een lang 2020. Gelukkig is het glas voor ons altijd halfvol, want dat geeft ons nog genoeg tijd om terug te blikken op een calculatief volrijmjaar.
Het was een zwaar jaar. Misschien was het omdat we er meer op letten, misschien is het een objectief feit. Hoe het ook moge zijn, 2020 had veel interessant teringhard lawaai. Negen van de zestig acts, die we uit 2020 lichtten, waren metalish. En dan laten we pakweg de doomdrone van Stephen O’ Malley en de lawaaiplaten van Gnod of Deafkids buiten beschouwing. Ter vergelijking: vorig jaar haalde enkel de berekende deathmetal van Blood Incantation het lijstje.
Misschien heeft één en ander te maken met de tijd voor experiment die - voor sommigen - vrijkwam tijdens de lockdowns. Misschien vragen antisociale tijden wel om antisociale muziek (opvallend veel goede black metal dit jaar).
Aandacht voor detail en productie was een weerkerend thema. Het leek wel of de energie, die anders naar livesets ging, integraal in oor voor detail kroop. De laatste twee tracks van Vile Creatures' ‘Glory, Glory! Apathy Took Helm’ weven dertienkoppig vrouwenkoor Miniscule, een machtig orgel en de sludgy doom van het duo dooreen. De Sint-Niklazenaren van Briqueville maken bijna architecturale postdoomsymfonieën vol laagjes, geluiden en wendingen, zonder ooit de hypnotische flow van het album te doorbreken. ‘Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism’ van grindcorelegendes Napalm Death trekt een hele fichebak aan genres open, rijgt ze naadloos aaneen en rijmt ze met hun snerpende grindcore. Ook de Finnen van Oranssi Pazuzu diepten een hele hoop invloeden op, wat leidde tot een soort psychedelische, krautfunky black metal. ‘Mestarin Kynsi’ mist dan misschien de X-factor die van voorganger ‘Värähtelijä’ een meesterwerk maakte, het blijft een dijk van een plaat met een dijk van een productie.
'Grave Of A Dog' van supergroep Sightless Pit viel, wegens net iets te weinig richting en lauwe openingstracks, buiten de top zestig. Qua experiment moeten de leden van The Body, Lingua Ignota en Full Of Hell echter voor niemand op deze lijst onder doen. Technobeats, screams, operazang en elektronische noise: niet mooi, wel interessant. The Ocean of Mercy is zonder twijfel één van de zware tracks van het jaar.
Emotionele intensiteit werd er niet bij ingeboet. Behalve Briqueville met de meditatieve monoliet (eat your heart out, Jef Nys) hakt 2020 er ook op metalvlak stevig in. Black Curse en Serpent Column vuurden met respectievelijk ‘Endless Wound’ en ‘Endless Detainment’ bloeddorstige mokerslagen af. De eersten met dikke, groovy black metal, de tweeden met een snelle crossover tussen hardcore en black metal gelardeerd met atonale snerpriffs.
De beker voor pure intensiteit en boosaardige intenties gaat evenwel naar de laatste van Gnaw Their Tongues. Onze Nederlandse vriend Mories gebruikt een ondoordringbaar en bloedstollend klankenpalet om wanhopige nachtmerrie-soundscapes te verven, waarvoor zelfs Tim Burton het op een lopen zou zetten. Ook Primitive Man tracht ons onder het bed te jagen, maar dan met aardedonkere doom.
Ziezo bakske vol. Stay tuned voor meer 2020 overzicht.