Lawaaibak 7
Er is te veel muziek voor ons krappe geheugen. Gelukkig zijn woorden voor altijd en is gedeeld plezier dubbel plezier. Daarom gooit (kv) - min of meer - op regelmatige tijdstippen zijn muziektocht, the wonderful, maar vooral ook the weird in de Lawaaibak. Hopelijk heb je er ook iets aan.
2020, iedereen is het jaar beu. Nochtans zijn de perspectieven voor 2021 en verder ook niet meteen hoopgevend. Met heden en toekomst in donkere sluiers, besloot deze Lawaaibak terug te kijken. Naar dertiendeëeuwse Pakistaanse muzikale tradities, een legendarisch muziekfestival en een vroege black metal-band met een tweede adem en naar (sorry daarvoor) horrorcore.
Album - Ustad Saami - 'Pakistan Is For The Peaceful'
De laatste Surti-meester. Het klinkt als een historische aanfluiting met Tom Cruise in de hoofdrol of een tekenfilmserie over een tiener met bedenkelijke tattoos. Ustad Saami bestaat gelukkig echt. Hij is de laatst overgebleven meester binnen een muzikale traditie die sinds de dertiende eeuw door het Indische subcontinent schalt. De vijfenzeventigjarige Saami leerde de stijl van zijn nonkel en probeert zijn zoons in te wijden. Gezien de complexiteit van de vocale stijl en de vereiste technische kunde loopt dat echter niet van een leien dakje. Waar onze westerse toonladders zeven schamele noten tellen, hanteren de microtonale ladders van Saami er negenenveertig.
De zoons in kwestie contacteerden een aantal jaar terug Amerikaans producer Ian Brennan (de dude achter Tiniwaren) om hun vader op te nemen en zo de Surti-traditie te bewaren voor het nageslacht. De traditie wordt namelijk niet alleen onder vuur genomen door vadertje tijd, maar ook door de Taliban. Muziek is godslastering volgens extreemrechtse moslimfundamentalisten.
'Pakistan Is For The Peaceful' klinkt drone-achtiger dan voorganger 'God Is Not A Terrorist'. De subtiele vocale veranderingen van Saami golven over een simpel, repetitief harmonium. Het resultaat is weemoedig en euforisch tegelijk. Luisteren!
Verzamelaar - Berlin Atonal - 'More Light'
Berlin Atonal kampeert al een tijdje helemaal bovenaan het lijstje van festivals waar we dringend heen moeten. Het festival breng visuele, video- en lichtkunstenaars samen met vooruitstrevende elektronische muzikanten voor eenmalige shows op de achtduizend vierkante meter van de Kraftwerk energiecentrale. Roly Porter, Jon Hassell, Autechre, Glenn Branca en andere persoonlijke helden passeerden er. Het festival is overigens een reboot van Tresor-stichter Dimitri Hegemanns legendarische initiatief dat tussen 1983 en 1990 onder andere Einstürzene Neubauten, Psychic TV en Cabaret Voltaire een podium gaf.
Om redenen van globale gezondheidsaard kon Berlin Atonal dit jaar niet door gaan. Daarom brengt het nu nieuw werk van een brede laag avant-garde artiesten uit. Onder andere Aho Ssan, Caterina Barbieri en Laurel Halo droegen bij. Veel lijn zit er niet in de vijfdelige boxset. Het is gewoon een samenraapsel van interessante nummers. Meer hoeft dat soms niet te zijn.
Album - Clipping. - 'Visions Of Bodies Being Burnt'
Horrorcore is één van die hiphopgenres die ons spontane rillingen (van afschuw, niet van angst) bezorgt. Zo niet deze nieuwe van Clipping. De cartooneske lyrics gaan nergens echt over de grens van het potsierlijke. De productie is rijk aan details, drive en textuur. Ze is bovendien uitgedacht genoeg om niet in de edgy-for-the-sake-of-it-val te trappen, waar pakweg JPEGMAFFIA of Death Grips dat naar onze mening wel doen. Het is een duidelijke ode aan horror, zowel het film- als het muziekgenre. Clipping. kent haar klassiekers en refereert en knipoogt dat het een lieve lust is. De intelligentie van de productie doet 'Visions...' soms ietwat steriel aanvoelen. Je wordt niet echt bang van de plaat. De flow van Diggs is niet uitstekend, maar volstaat voor de ambities van de plaat.
Album - Beherit - 'Bardo Exists'
Het Finse Beherit was één van de eerste bands uit de tweede black metal-golf. Naast de obligatoire satanistische referenties stond de groep ook bekend om de avant-garde touch. Beherit had steeds aandacht voor het ambientaspect van black metal. Het is dan ook niet zó verrassend dat ze dertig jaar na het ontstaan met een plaat vol donkere soundscapes komen aanzetten. De techno-invloeden vallen dan weer wel buiten het verwachtingspatroon.
Voila, bakske vol