Lawaaibak 6

Er is te veel muziek voor ons krappe geheugen. Gelukkig zijn woorden voor altijd en is gedeeld plezier dubbel plezier. Daarom gooit (kv) - min of meer - op regelmatige tijdstippen zijn muziektocht, the wonderful, maar vooral ook the weird in de Lawaaibak. Hopelijk heb je er ook iets aan.

 

Fuck de wereld. Fuck traditionele politici die ondertussen duizenden doden en een gezondheidscrisis op hun geweten hebben en een nieuwe lockdown noodzakelijk maken. Fuck de Amerikaanse verkiezingen. Fuck Lieven Annemans. Fuck de klimaatcrisis. Fuck escalerend racisme. Fuck onze collectieve psychotische clusterfuck-afdaling in een dystopische rampenfilm. Right? 

Gelukkig hebben wij voor jou satanische cumbia, een zingende zaag, midnight gospelesque elektronica, diepzeegevechtmuziek van oude bekenden en een onbeluisterbare, geniale ramp van een plaat. Kwestie van de gedachten wat te verzetten.

Album - Oneothrix Point Never - 'Magic Oneothrix Point Never'

Daniel Lopatin toont opnieuw zijn vindingrijkheid en verbeeldingskracht. 'Magic...' voelt minder belangrijk of impactvol dan voorganger 'Age Of', maar maakt dat goed met een overdaad aan slimme texturen, kromme melodieën en surreële soundscapes, die samen een soort idiosyncratische midnight gospelesque wereld scheppen. Lees binnenkort vooral ook de volledige review.

Album - Autechre - 'Sign'

Dertig jaar, dat is hoe lang Autechre al relevante platen maakt. Het duo verfijnde de kunst ontmenselijkte computermuziek een ziel te geven. Op 'Sign' laten ze de kenmerkende glitchy distortion achterwege voor synths die klinken als een veldslag tussen duikboten. Diepe, afgevlakte bassen duwen zich een baan tussen natte synthmelodieën. Op de beste nummers (zoals esc desc en F7) ruimen de beats plaats voor compositie. Zoals onze Skyline Rev-collega ook opmerkte: het is fijn te horen dat Autechre flexibel genoeg is de hoed te tippen naar de nieuwe garde. De invloeden van pakweg Gazelle Twin en Oneothrix Point Never zijn nergens veraf. Combineer dat met Autechres onevenaarbare kunde in het lanceren van dat ene allesverschroeiende akkoord en je krijgt een dijk van een plaat met een erg hoge herbeluisterwaarde.

Album - Jerskin Fendrix - 'Winterreise'

We zoeken al even naar een excuus om dit album in de lawaaibak te droppen. Jerskin past perfect in bovenstaand rijtje elektronische componisten - maar is een niveau gestoorder. De Britse producer en paus van de Brixton Windmill-scene in Londen wordt op handen gedragen door námen als Black Midi en Black Country. Winterreise is een absolute elektronische clusterfuck van een plaat. Naar eigen zeggen een breakup-plaat, stuitert ze tussen klassieke pianomuziek en overgeproducete K-Pop. Onigiri houdt je bijna twee minuten in spanning met een kinderlijk speelgoed-klavecimbel-melodietje om te ontploffen in slecht gemixte hyperpop. Het nummer daarna, Last Night in New York, is een langerekte aardedonkere ambienttrack die uitmondt in een wanhoopskreet. Black Hair volgt met een minimalistische trap rap-parodie die ontaardt in een ballade die even goed op een plaat van The National had kunnen staan. 

Je snapt het waarschijnlijk ondertussen. De gewelddadige moodswings deden ons meer dan eens verrast monkellachen. Anderzijds is dat spectrum aan muzikale gemoedstoestanden waarschijnlijk de meest accurate uiting van een pijnlijke relatiebreuk. Deze bij momenten onbeluisterbare, geniale ramp van een plaat is voorlopig hét lawaaibakanthem.

Track - Hamvre - Cumbia Satánica

We dansen ook al eens graag bij Lawaaibak. En we houden - dat hoort bij het vak - van all things satan. Met tweeënzeventig maandelijkse Spotify-luisteraars is dit verreweg de meest obscure track. Maar laat dat niets zeggen over de kwaliteit. Slome, reggeatonachtige cumbia gaat in de clinch met noisy dub op een onheilspellende, trippy en extreem dansbare track. Mexicaans satanisme is hip. Zeg dat wij het gezegd hebben.

Track - Odysseus - Snowdrops

We eindigen weerom rustig. Dit dertien minuten lange, neoklassieke epos ontspint een dreigende vocal-/strijkerdrone die mag openbarsten in heerlijk subtiel en schemerend piano-/postrockgitaarspel, daarna vervelt tot trieste strijkers en ter ziele gaat in een spervuur van dat alles plus een zingende zaag. 'Volutes', het album waarop het lied staat, kreeg - deze ene keer terecht - de hoogste lof van The Guardian.

Bakske vol, tot volgende week of zo.