Lawaaibak 3
Er is te veel muziek voor ons krappe geheugen. Gelukkig zijn woorden voor altijd en is gedeeld plezier dubbel plezier. Daarom gooit (kv) - ongeveer - op regelmatige tijdstippen zijn muziektocht, the wonderful, maar vooral ook the weird in de Lawaaibak. Hopelijk heeft u er ook iets aan.
Tachtig minuten Sufjan Stevens uitpakken, oordelen of Thurston Moore consistent blijft, besluiten hoe slecht je de nieuwe Fleet Foxes vindt, peilen naar de geringe diepte van het artistieke brak waar Idles zich in bevindt en uitvogelen of Public Enemy en Deftones nog relevant zijn. Het was een drukke muziekweek. Gelukkig kraakte het in de kieren en donderde het in de krochten. Er dwalen genoeg palate cleansende laweitmakers rond. Her en der waart zelfs muziek rond die gewoon beter - of toch zeker interessanter - is dan de grote releases die de week domineerden.
Album - Lucrecia Dalt - 'No Era Sólida'
Neem nu deze plaat. Dalt chroniqueert de reacties die de fictieve Lia heeft op de eerst ervaren emoties in een nieuwe wereld. Een naïef verwonderde, verwarde en ontzielde vrouwenstem priemt door een koud en hypnotisch elektronisch landschap. De artificiële klikjes en piepjes neigen naar ASMR en zorgen ervoor dat de robotica nooit afstandelijk aanvoelt. De ambient zou kunnen dienen voor een alternatieve 'Westworld'-soundtrack of een futuristische, abstracte opvolger voor 'The Sophtware Slump' van Grandaddy.
Track - Grandaddy - The Crystal Lake (Piano Version)
En dat brengt ons naadloos bij - jawel - de pianoherwerkingen van frisse twintiger 'The Sophtware Slump' door Jason Lytle. Je hoorde er misschien al over op 'Duyster 2.0'. Na Jed's Other Poem is er nu dus ook The Crystal Lake in naakte versie.
Album - Mats Gustafsson, Balázs Pándi en Merzbow - 'Cuts Open'
Wij bestelden in januari een fysiek exemplaat van 'Become The Discovered, Not The Discoverer', een samenwerking tussen Killmanjaro Darkjazz Ensemble, Zu en Venetian Snares-drummer Balázs Pándi, Japanse noisegek Keiji Haino en Japanse noisegek Merzbow. Negen maanden later is de lp nog steeds niet gearriveerd (Fuck you, Rare Noise!). Desalniettemin was het één van de beste platen van 2019. Jazzdrums en gitaargeweld gaven diepte aan de elektronische harshnoise van knoppendraaier Merzbow.
Nu werkten Pándi en Merzbow al een tijdje samen met freejazzsaxofonist Mats Gustafsson voor de Cuts-serie. Ze begonnen de reeks verzengende noise in 2013 en heetten Thurston Moore welkom voor de opvolgers. Voor 'Cuts Open' had de Amerikaan het vermoedelijk te druk met diens eveneens deze week verschenen 'By the Fire'.
De eerste twintig minuten zijn een volstrekte verrassing. Het noisetrio houdt zich zowaar in en brengt een onheilspellende, impressionistische soundscape. Er is een klein beetje sonische ruimte, een absolute zeldzaamheid voor een plaat met Merzbow in de gelederen. Halfweg And We Went Home wordt het wachten de drie professionele lawaaimakers te veel, schelle alarmtonen schallen over drumgeweld dat wijfelt tussen jazz en metal terwijl Gustafsson zijn saxofoons laat donderderen in subbas-regionen. We Went Up With Mother is subtieler in de nerveuze melodische stuiteringen. He Locked The Door begint met iets wat lijkt op een hardrockbaslijn gespeeld op een keukenmixer om af te glijden naar glitchy en piepend lawaai en een verzengend slot. Donker, nauwelijks beluisterbaar: topnotch lawaaibakmateriaal.
Album - Beverly Glenn-Copeland - 'Transmissions: The Music Of Beverly Glenn-Copeland'
De Canadese muzikant heeft een decennia-overspannende carrière van zachtmoedige gospel, jazz, elektronica en new age achter zich. 'Keyboard Fantasies' geniet een cultstatus onder ambientfans. Tijd voor een overzichtsalbum. 'Transmissions' is de ideale herfstplaat, Sufjan Stevens ten spijt.
Track - Oatbreaker - Ease Me (Jesu remix)
Deze slipte een beetje door de mazen van het net. Belgische postmetalsterren Oathbreaker lieten in mei een ep met remixes van Ease Me los. De ep zelf is wisselvallig, maar de remix van Jesu, het project van ex-Godflesh-oprichter Justin Broadrick, haalt het beste in Oathbreakers traagbrander naar boven. De in elkaar geklapte melodie van het origineel wordt uitgelicht en omgekeerd, de zang neemt een meer mystiek stapje naar voor. Jesu verandert Ease Me in een slepend, van beat ontdaan triphopnummer.
Daarzie! Bakske vol. Tot volgende week!