Lawaaibak 2

Er is te veel muziek voor ons krappe geheugen. Gelukkig zijn woorden voor altijd en is gedeeld plezier dubbel plezier. Daarom gooit (kv) - ongeveer - op regelmatige tijdstippen zijn muziektocht, the wonderful, maar vooral ook the weird in de Lawaaibak. Hopelijk heeft u er ook iets aan.

EP - Félicia Atkinson - 'Mada Kokoni Iru Original Soundtrack Recomposed'

Zelfs wij hebben na een krakende, ruisende en krassende week als de vorige een beetje rust nodig. Franse componiste Félicia Atkinson kampeert al even bovenaan ons van-heel-dichtbij-te-volgen-lijstje. Ze bewandelt de grens tussen ambient en ASMR. Hier wordt ze opgetrommeld door Takuma Watanabe (filmcomponist, strijker en synthesizerman voor David Sylvian) om openingstrack Rain te leveren. Een essentieel kleinnood voor wie van Japanse ambient houdt. Ideale doezelmuziek voor al de rest.

Album - Sarah Davachi - 'Cantus Descant'

Het droneminimalisme van Sarah Davachi is al even een vaste waarde in het wereldje. Voor 'Cantus, Descant' reisde ze Noord-Amerika en Europa af op zoek naar orgels. Aangehouden harmonie, trage nauwelijks merkbare verandering en een oor voor detail, textuur en subtiliteit zonder weerga. Eenentachtig minuten monotone orgelakkoorden niet saai laten klinken is een heuse kunst. Vond je 'Music for Airports' toch wat druk? Speelt Bach te veel noten naar jouw smaak? Ben je een werkloze kerkorganist? Hierzo.

Album - Fire! Orchestra - 'Arrival'

Ergens in Noorwegen hebben Bohren and der Club of Gore, Goat, Flat Earth Society en John Coltrane ooit een heel rare orgie georganiseerd. De daaruit voort gesproten kinderen doen hun ding in Fire! Orchestra. Het veertienkoppig orkest is de extensie van noisy freejazz trio Fire! Hun laatste worp, 'Arrival', dateert ondertussen uit 2019, maar is nog steeds de moeite waard. Het is lawaaierige chaos: melodieën die harder stuiteren dan Fabio Jakobsen op Pools asfalt, zangeressen die atonaal kronkelen en schreeuwen, strijkers die denken dat ze ingehuurd werden door David Lynch. Het gebeurt allemaal en het gebeurt tegelijk.

Album - Black Curse - 'Endless Wound'

Toch nog een echte lawaaiplaat. Beukende, vuile, dikke, groovy death metal. Openingstrack Charnal Rift is van een haarrijzende gewelddadigheid die we al lang niet meer hoorden. Bloederig spierballengerol zonder gelijke. Martel uzelf! 

Voila, bakske vol, tot volgende week.