#LangerWinstanley - Madness - My Girl (1979)
Clive Langer en Alan Winstanley. Misschien doen de namen niet onmiddellijk een belletje rinkelen, maar aan de hand van zeven voorbeelden zullen we aantonen dat het hier een productie-duo van formaat betreft.
Clive Langer en Alan Winstanley zijn intussen al meer dan veertig jaar productioneel in de weer, maar een van de eerste exploten was met de nutty boys van Madness op het klassieke debuut 'One Step Beyond' dat indertijd al bijna klonk als een soort van greatest hits, althans in onze nerdy oren.
Hoe dat kwam vertelt Clive Langer: “I grew up with Mike Barson’s (pianist Madness) brother Ben in north London, listening to Soft Machine, 10CC and Roxy Music. I’d see the band at Ben’s house, always stylishly dressed in a mod way but also a bit glammy. They were a gang of kids, a few years younger than me. I did The Prince, the first Madness recording at Pathway Studio, wich was cheaper than TW. When it came to the album, it made sense that me and Alan do it together.”
Compagnon Alan Winstanley had al wat productie op het actief op het Stiff-label, hetgeen Madness wel vertrouwen gaf om samen in zee te gaan. Volgens Langer was My Girl het nummer dat eruit sprong op de repetities. Oorspronkelijk was pianist Mike (en auteur van het nummer) Barson de leadvocalist op de demo’s, maar op de uiteindelijke opname was het Suggs die de vocalen voor zijn rekening nam met het gekende gevolg.
De lp werd na intense repetities in goed twee weken opgenomen met nog een week mixing erbovenop. De studio was vaak behoorlijk bevolkt, want de roadcrew waren hun maten, die er altijd bij waren, maar het productieduo wist het in goede banen te leiden: “Alan’s a big guy! The album is a photograph of where they were at the time. Crucially like a lot of bands making their first album, they had enough good songs”.
Madness-toetsenist Mike Barson schreef My Girl op de achterkant van een pakje sigaretten, terwijl hij bezig was met het bezorgen van Fyffes-bananen. Hij legde het uit aan de Kent Messenger: "De kerel met wie ik op de vrachtwagen werkte, had het altijd over 'Mijn meisje en ik, we gaan in Essex wonen. Mijn meisje en ik gaan dit weekend naar de kust.'" Het nummer gaat over een man die graag tijd voor zichzelf houdt, wat niet in goede aarde valt bij de vriendin. Hij blijft liever thuis om tv te kijken dan naar het theater te gaan. En telefoneren is een hele klus, gevuld met lange, ongemakkelijke stiltes. Volgens Mike Barson is het nummer semi-autobiografisch. Volgens zijn toenmalige vriendin, Kerstin Rodgers, is het perfect; "Hij is niet intrinsiek een sociaal, spraakzaam persoon. Mannen blijven graag in hun mannenhol, kijken voetbal en drinken bier in hun eentje. En vrouwen proberen zich tot hen te verhouden.“
Muzikaal werd Barson geïnspireerd door de akkoordprogressie in Elvis Costello's Watching The Detectives. Hij vertelde interviewer Daniel Rachel in 'The Art Of Noise: Conversations With Great Songwriters': "Soms hoor je een geluid of een lied dat je inspireert. Ik vond die akkoordprogressie leuk. Op My Girl is het D flat minor naar A. Ze hadden C in A-mineur en we veranderden het een halve toon. Ik hou van die humeurige mineur-toonsoortveranderingen. Ik weet niet of ik het precies hetzelfde probeerde te krijgen. Misschien was ik dat wel." Tracey Ullman coverde dit in 1984 als My Guy en bracht het naar nummer drieëntwintig in het VK.