#LangerWinstanley - Dexy’s Midnight Runners - Come On Eileen (1982)
Clive Langer en Alan Winstanley. Misschien doen de namen niet onmiddellijk een belletje rinkelen, maar aan de hand van zeven voorbeelden zullen we aantonen dat het hier een productie-duo van formaat betreft.
Love it or hate it, maar het is een oorworm zoals er in de eighties weinig rondspookten: onweerstaanbare hook, straf refrein (inclusief "toeraloera’s’") met weerhaakjes zonder weerga.
Na het sterke debuut 'Searching For The Young Soul Rebels' gooide voorman en Dexy’s-brein Kevin Rowland het roer om (hij zou het in zijn carrière vaak doen) van soulcollectief naar Keltisch folksoulgezelschap voor de tweede 'Too-Rye-Ay', die hen en passant ook een eerste nummeréénhit bezorgde in de UK, Australië en in de US.
Alan Winstanley herinnert zich de opnames, die vier weken in beslag namen, diplomatisch als erg moeilijk: “Kevin was, um, difficult”. Clive Langer bevestigt dat ze als producersduo een goede reputatie hadden om goed te kunnen omgaan met lastige mensen, maar Kevin Rowland was toch een klasse apart: “It was quite a weird vibe that Kevin had with his band. But we got on with it. We recorded the Celtic Soul Brothers single first and Kevin then said ‘We want you to do an album, possibly’. So we went to a rehearsal and it was like an army workout, they were totally drilled.” Ook op repetities had de groep dezelfde hillbilly dresscode (de jeans-salopet) en alles was perfect in choreografie gezet.
Come On Eileen werd geschreven door zanger Kevin Rowland, trombonist Jim Paterson en gitarist Al Archer en hoewel het nummer mooi in een muziekcapsule uit de jaren tachtig past, klonk het in niets als de andere hits uit die tijd. Er staan geen synthesizers op het nummer, maar er is banjo, accordeon, viool en saxofoon. Rowland legt uit hoe het nummer tot stand kwam: "We wilden een goed ritme en we vonden er één. Veel platen, die we leuk vonden, hadden dat ritme: Concrete And Clay, It's Not Unusual van Tom Jones. Veel platen, die we leuk vonden, hadden de tekst 'Bomp ba bomp, bomp ba bomp.' We voelden dat het een goed ritme was. We bedachten zelf de akkoordenreeks en begonnen er gewoon melodieën overheen te zingen. Ik weet nog dat ik dacht: 'We zijn hier echt iets op het spoor'. Ik bedacht dat, 'Toeraloera', en ik herinner me dat ik dacht: 'Wow, dit klinkt echt goed.' Je krijgt een gevoel als je een nummer schrijft. Er gebeurt iets. En uiteindelijk ging het vanzelf."
De tekst is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Eileen was een meisje met wie Kevin Rowland opgroeide. De relatie werd romantisch toen het paar dertien was en volgens Rowland werd het een jaar of twee later seksueel. Rowland werd katholiek opgevoed en diende als misdienaar in de kerk. Seks was een taboe-onderwerp en werd als "vies" beschouwd - iets dat hem fascineerde. Toen hij dit lied schreef, drukte Rowland de gevoelens uit van die adolescent die genoot van een eerste seksuele relatie en ervan droomde vrij te zijn van de restricties van een dichtgeknoopte samenleving.
Mede dankzij de pittige productie van Langer en Winstanley werd dit de best verkochte single van 1982 in de UK en ver daarbuiten. Frappant detail: Clive Langer dacht helemaal niet dat het een hit ging worden.