Lacuna Coil - 'Comalies XX'

Aan het sprookje van het Italiaanse gothic metalgezelschap Lacuna Coil lijkt maar geen einde te komen. Tien studioplaten lang al vond het goed-kwaad-gezelschap zich opnieuw uit. En dat mag je deze keer ook weer letterlijk nemen. ‘Comalies XX’ is een volledige remake van de twintig jaar oude doorbraakplaat ‘Comalies’ maar dan hoe-die-anno-2022-zou-moeten-klinken. En daarvoor heeft het vijftal de dertien oorspronkelijke songs tot op het bot uitgekleed en terug in elkaar gezet.

“Comalies op stereoïden”, zo kondigt de band het zelf aan. En om daarachter te komen, worden beide platen samen in een dubbelaar uitgebracht. Op zich geen slecht idee trouwens. Want ‘Comalies’ is de plaat die de band voorgoed op de kaart zette in die dramatiserende sound, die goede-fee-versus-boze-demon-karakter (Cristina Scabbia vs. Andrea Ferro), die glorieuze metalanthems en de symfonische fantasy-uitstraling. In het wereldje goed voor de titel “classic”.

Laten we beginnen met info voor de kenners. Met Marco “Maki” Coti Zelati als producer (die ook een aantal achterliggende partijen op synth en gitaar inspeelde), klinkt deze plaat anno 2022 echt wel anders. Weg met de zware, orkestrale toetsenpartijen. Weg met de jankende gitaarstukken. Of weg met de overdondering met glijdende melodieën en emoties. ‘Comalies XX’ behoudt natuurlijk het gothic en powerkarakter van Lacuna Coil, maar geeft de voorrang aan het mechanisch droge drumwerk van Richard Meiz en - vooral - de voortdurende elektriciteit tussen de smekende sirenestem van Cristina en de schorre horrorgrunts van Andrea Ferro. En op één of andere manier klinkt dat effectiever, meer to the point. Check even hoe Heaven’s A Lie XX de etherische zweverigheid heeft ingeruild voor een meer grimmig, furieus gevoel.

Dan de info voor wie hier minder bekend mee is. Lacuna Coil heeft zich inmiddels gespecialiseerd in het soort female metal intussen door velen gevolgd. En met bovenstaande omschrijving heb je al een beeld van hoe dat klinkt. Als geen ander weet dit vijftal te goochelen met muziek die zowel loodzwaar als ijl zweverig klinkt. Met beide vaak afwisselend in één song. Of - in het geval van deze plaat - met een zacht twee minuten intermezzo als Aeon met enkel een ambientdrone en sacrale cirkelzang, waarop Tight Rope keihard mokert en inzet als een heuse metalcoredrammer met zware en snelle, dubbele basdrums.

Deze plaat is er dus niet enkel één van veel harmonie en balans, maar ook één van hard-zacht, van woede versus liefde, van metal versus klassieke muziek. En dat is op zo’n goede manier uitgewerkt, dat Lacuna Coil je moeiteloos meeneemt in het verhaal, ondanks enkele overdreven sprookjesachtige teksten als “I hear your voice / when I wait on the other side” (denk die smekende stem erbij en je voelt inderdaad je ontbijt terug opspelen). En ondanks het feit dat we ons een beetje storen aan het feit dat een song als Humane echt wel onophoudelijk in de open zweefzangpartijen blijft hangen en dus net iets te veel pseudo-drama heeft. Want dat komt in de "XX”-editie natuurlijk extra naar voren.

Wat ons betreft, heeft Lacuna Coil van een classic een nieuwe classic gemaakt. We raden echt iedereen aan om zowel de oude als de nieuwe versies te beluisteren en verbazend vast te stellen dat er echt veel energie en vernieuwing is gestoken in deze ‘Comalies XX’.

Doel bereikt dus. Terwijl het risico hoog lag, want hoe maak je een fan wijs dat zijn classics en favoriete hits in feite een upgrade verdienen? Dit is echt een knaller van een plaat en misschien zelfs het beste dat we in lange tijd van deze band hoorden.