#Koperwaren - Chicago - 25 Or 6 To 4 (1970)

Er zijn zo van die momenten in het bestaan van een muziekliefhebber, die je even doen stilstaan bij een welbepaald fenomeen.  Zo werden wij ooit omvergeblazen (letterlijk en figuurlijk) door een arrangement op een fel gekoesterde Beatles-plaat.  Een bataljon koperinstrumenten gaf het nummer een extra élan. En de song was al niet minnetjes. Reden genoeg om ons oog te laten vallen op magnifieke blazersarrangementen.

Meestal wordt Chicago tot in den treure vereenzelvigd met de ietwat kleffe ballad If You Leave Me Now, waarmee ze in 1976 en bij uitbreiding in 1977 ondanks de punkexplosie wereldwijd een nummer één scoorden. Maar de groep had ook een verleden als potente rhythm-’n-bluesband, aangevuurd door een vurige blazerssectie. En dat wordt perfect aangetoond in dit 25 Or 6 To 4.

Geschreven door toetsenman Robert Lamm over een poging tot het schrijven van een song op een bepaald tijdstip: “Either 3:35 a.m. (25 to 4) or 3:34 a.m. (26 to 4)”. Of zoals Lamm zelf verklaarde op het Chris Isaak Hour: "I was living with a bunch of hippies up above Sunset Strip. One of the advantages of this particular house was that it was in the Hollywood Hills and I could look out over the city late at night. I wanted to try to describe the process of writing the song that I was writing. So, 'waiting for the break of day, searching for something to say, flashing lights against the sky' - there was a neon sign across the city."

"That song came from the fact that it was 25 or 6 to 4 a.m. in the morning when I looked at my watch - I was looking for a line to finish the chorus. Most songs that were written, especially in the early days, whenever I got them to the band and we started rehearsing them, that's when the songs took shape - once these guys got hold of them. There was definitely a lot of raw material, I thought it was a song when I wrote the words down, I wrote the changes down and I brought the charts to rehearsal, but it wasn't really a song until they all played it." 

Een live favoriet van de Chicagoblazers.  Peter Cetera zong het in, ondanks een gebroken kaak, opgelopen bij een baseball-match, waarbij hij onzacht in aanraking kwam met een viertal potige mariniers van de tegenploeg.  Hij zong het in, terwijl zijn kaak nog dicht zat. De ongeduldige producer James Guerico: "He had to learn to sing differently, I can't wait, we're gonna do this." 

Meestal de afsluitende song op Chicago-concerten, waarbij ze vaak de andere acts op de affiche mee het podium opriepen, gaande van Earth, Wind & Fire, The Doobie Brothers en REO Speedwagon.  Het nummer werd niet enkel gewaardeerd voor de blazersexploten, maar ook voor de wah-wahsolo van Terry Kath.  Maar het zijn toch de blazers die het grote verschil maken.