#Koning(inn)en - Rush - A Farewell To Kings (1977)

Met de losse pols op royale zoektocht door de backcatalogi.

In 1978 gingen wij voor 149 Belgische franken aan de haal met 'A Farewell To Kings' van Rush, want we zaten vol in de hardrock. Maar Rush was een vreemde eend in de auditieve bijt en paste niet helemaal in de heilige viervuldigheid AC/DC - Kiss - Van Halen - CheapTrick. En zoals dat gaat met platen op die leeftijd, draai je ze om en om en om en om en ken je ze binnen de twee weken helemaal van buiten en probeer je de plaat he-le-maal te doorgronden tot ze helemaal onder de huid gekropen was. En dat duurde met Rush opvallend langer dan met de heilige viervuldigheid, want Rush was geen “walk in the park”

Dat was grotendeels de verdienste van drummer Neil Peart, die garant stond voor de nauwelijks te vatten mythische verhalen en tekstuele lagen. Daarbovenop speelde hij op het meest waanzinnig complexe drumspel ten noorden van Cozy Powell. Proghardrock, het was eens wat anders met dat vingervlugge, subtiele gitaarspel van Alex Lifeson en die eindeloos hoge stem van Geddy Lee die heerlijk werd geciteerd door Pavement.: “What about the voice of Geddy Lee / How did it get so high? / I wonder if he speaks like an ordinary guy? (I know him and he does)”. Sinds Pavement gezegd heeft dat het goed was, is Rush weer helemaal cool. 

Hier gaat het om de titeltrack van 'A Farewell To Kings', handelend over hypocrisie en het vinden van je weg door naar jezelf te kijken, maar dan met een Middeleeuws sausje, waarbij niet gekeken wordt op een kasteel of een ridder meer of minder. Alle hoeken van de kamer worden verkend, beginnend met een onschuldig klassiek gitaartje om dan via verschillende sferen te ontsporen in krachtige progrock. Rush dus