Koerian Verbesselt
Achtergrond
Voor we weer met een kater, vetter dan Garfield, de afgevallen naalden van de kerstboom uit ons vast tapijt zitten peuteren en ons nog amper kunnen herinneren welke goede voornemens we op nieuwjaarsnacht weer tegen beter weten in hebben gemaakt, hebben we voor u nog een hele resem eindejaarslijstjes van onze redacteurs en echte would-be BV's.
Het is ons d'r eentje die (kv), nooit verlegen om een rake uitspraak of een stevige kwinkslag. De Lefto van de redactie stond het afgelopen jaar enkele malen met een megafoon op straat te kelen, maar kwam je verder ook tegen tijdens puike concerten van onder meer Beach House en Max Richter. Of hij zat urenlang teruggetrokken in een donker gewapend met platenspeler, hoofdtelefoon en de nieuwste platen van Sufjan Stevens en Sunn O))).
De beste van het jaar
1. Sufjan Stevens – ‘Carrie & Lowell’
2. Sunn O))) – ‘Kannon’
3. Godspeed You, Black Emperor! – ‘Asunder, Sweet and other Distress’
4. Kamasi Washington – ‘The Epic’
5. Joanna Newsom – ‘Divers’
6. Beach House – ‘Depression Cherry’
7. Beach House – T’hank Your Lucky Stars’
8. Shye Ben Tzur, Johnny Greenwood and The Rajasthan Express – ‘Junun’
9. Four Tet – ‘Morning/Evening’
10. The Underachievers – ‘Evermore’
Het hele muziekjaar. Dit jaar bracht, op ‘Carrie & Lowell’ (Sufjan Stevens tilde zijn muziek en carrière naar het hoogst mogelijke niveau) na geen echt topalbum, geen ‘Benji’ of ‘Black Messiah’. ‘Kannon’ is goed, maar niet verrassend, het mist ambitie. ‘Asunder, Sweet …’ is van hetzelfde laken een broek, het is een goed album, maar is geen grote sprong voorwaarts, en niet zo goed als ‘Allelujah, don’t Bend, Ascend’. ‘The Epic’ is dan weer wel erg ambitieus en Washington (die we al kenden van oa. The Heliocentrics) katapulteert zich in één klap naar de hoogste regionen van het muziekfirmament. De plaat mist echter soms lijn en is in zijn geheel misschien wat lastig te vatten, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De lange lijst hierboven duidt eerder op een groot aantal degelijke albums van iet of wat gelijkwaardige kwaliteit, niet op uitblinkers.
Mocht ik de tijd kunnen terugspoelen
… en superkrachten had dan had ik de winstgedreven imperialistische interventies in Irak en Afghanistan gestopt, de besparingen op sociale voorzieningen in de banlieus van Parijs, Molenbeek en elders tegengehouden, de mensen in het Midden-Oosten een succesvolle revolutie geschonken in 2011, compleet met herverdeling van de rijkdom en een degelijke levensstandaard voor iedereen. Aldus had ik ondermeer de aanslag in de Bataclan tegengehouden.
U hebt deze toch gezien?
Kala van Mbogwana Star, een bloedmooie clip, recht uit Kinshasa.
Straf Live
Max Richter, Edinburgh Playhouse - The Edinburgh International Festival, 24/08/2015
Einstürzende Neubauten, Greatest Hits - AB, Brussel 27/05/2015
Beach House - AB, Brussel, 03/11/2015
Einstürzende Neubauten 'Lament' - AB, Brussel 28/05/2015
Goat, Down the Rabbit Hole - Ewijk, 28/06/2015
In de Marge
Die Kendrick Lamar-hype, waar ging dat allemaal over? ‘To Pimp a Butterfly’ is geen slecht album, er staan een aantal goede nummers op, King Kunta is een leuk feestnummer, en The Blacker the Berry slaagt er in om Lamars woede over racisme en bendegeweld op een krachtige manier te communiceren. Het album mist echter de muzikale creativiteit van ‘Evermore’, en Lamar heeft bij lange na niet de flow van Milo of Joey Bada$$ op respectievelijk ‘So the Flies don’t come’ en ‘ B4da$$’ (allebie 2015). De status van hiphop-messias, die de over elkander heen vallende critici hem toedichtten, verdient Lamar vooralsnog niet. Over die critici valt trouwens heel wat te zeggen, terwijl ze collectief commerciële bagger als Future of Rae Sremmurd ophemelen zien ze echt goede hiphop-platen als de voornoemde Milo of The Underachievers over het hoofd.
Coming Up
Laat ons hopen dat de weg die Beach House dit jaar insloeg navolging krijgt. De druk om een stadionalbum te maken weerstaan, je sound eenvoudiger en kleiner maken en zo maar eventjes twee kwaliteitsvolle albums na elkaar op de wereld loslaten, zulkeen integerheid verdient het allergrootste respect.
De garagerock/psychedelic-hype woei nog steeds niet over. Het genre vol narcistische posers leverde genietbare dansplaten en dito optredens af (Viet Cong, Ty Segall) maar is zo ongelooflijk saai en gestagneerd. De muziek evolueert niet, de sound evolueert niet, de lyrics evolueren niet. Garage klinkt nog steeds zoals het 40 jaar geleden klonk. Misschien kunnen de kindertjes iets leren van Sleaford Mods, punk heruitvinden, geen protserige, puberale attitude, enkel echte, kwade working class woede. Een beetje authenticiteit kan nooit kwaad.