#Klokkengebeier - George Harrison - Ding Dong Ding Dong (1974)

Onlangs hadden we een dubbele best of-verzamelaar verworven van DJ Shadow en het viel onmiddellijk op: deze versie van het sonische meesterwerkje Midnight In A Perfect World was anders. Het was namelijk een "extented version", die het onheilspellend geheel nog een extra rondje anticipatie meegaf door het nummer te laten starten met het gebeier van een stel forse kerklokken. Altijd goed voor een graad of wat extra beleving. De perfecte aanleiding voor een weekje kerkklokken, bellen en glockenspielen.

En om feestelijk de klokkenweek af te ronden, zelfs zonder het quasi-obligate, onvermijdelijke 'Tubular Bells' van Mike Oldfield, komen we met een ander prijsbeest dat zichzelf luisterrijk en onomwonden aankondigt: Ding Dong Ding Dong, een feestelijk nieuwjaarslied van George Harrison met een vette knipoog naar de Phil Spector-Wall-of-Sound en diens 'Christmas Recordings' uit 1963 en in de lijn van de zeer succesvolle glamrockkerstsingles van Slade (Merry Xmas Everybody) en Wizzard (I Wish It Could Be Christmas Everyday).

Maar het nummer werd, in tegenstelling tot voornoemde kerstkrakers, slechts een bescheiden hit in het VK en de VS. Ook te horen op zijn lp 'Dark Horse' met de kundige hulp van een allstarband bestaande uit Tom Scott, Ringo Starr, Alvin Lee, Ron Wood en Jim Keltner.

In de leuke clip steekt hij ook vlotjes de draak met zijn Beatlesverleden door zich te verkleden in de diverse Fab Four-imago’s. De tekst was gebaseerd op poëzie van Sir Frank Crisp, een excentrieke advocaat uit de negentiende eeuw. Het bleek in ieder geval een van de “quickest songs”, die hij ooit schreef en Harrison vond het, ondanks striemende kritiek: “A very optimistic song and instead of getting stuck in a rut, everybody should try ringing out the old and ringing in the new. [People] sing about it, but they never apply it to their lives”

Voilà, meer moet dat soms niet zijn.