#Klokkengebeier - AC/DC - Hell’s Bells (1980)
Onlangs hadden we een dubbele best of-verzamelaar verworven van DJ Shadow en het viel onmiddellijk op: deze versie van het sonische meesterwerkje Midnight In A Perfect World was anders. Het was namelijk een "extented version", die het onheilspellend geheel nog een extra rondje anticipatie meegaf door het nummer te laten starten met het gebeier van een stel forse kerklokken. Altijd goed voor een graad of wat extra beleving. De perfecte aanleiding voor een weekje kerkklokken, bellen en glockenspielen.
De volumeknop mag resoluut naar rechts met deze klokken van formaat. Als doorwinterde AC/DC-fan was het rock-‘n-rolleinde van zanger Bon Scott een tikje te rock-’n-roll, aangezien de man na een kroegentocht in London zich letterlijk en figuurlijk het licht had uit gedronken op 19 februari 1980. Het einde van de hardrockhelden, dachten we.
Verkeerd gedacht. Want goed een paar maanden na het fatale bingedrinkingaccident van hun vriend en zanger stonden de Aussie pals alweer op met een tributeplaat met een Engelse vervanger: Brian Johnson. En de eerste track van het symbolische 'Back In Black', Hell’s Bells, start met de klok der klokken. Als eerbetoon aan Bon Scott, waarbij de klok viermaal slaat, waarna de gitaar invalt en de klok nog eens negen keer beiert alvorens uit te faden (live zou Johnson de bel eigenhandig slaan).
En de klok was niet zomaar een geleend soundeffect, maar een echte en een grote. Toen die van Leicestershire in het oorlogsmuseum te minnetjes bleek, lieten ze prompt eentje gieten van een ton brons bij een lokale gieterij. En die ging vanaf dan ook mee op tournee: een vrachtwagen voor de bel alleen. Maar de klok was niet tijdig klaar voor de opnames, waarbij de klokkenmaker, John Taylor Bellfounders (We kid you not!), een gelijkaardige klok in een nabije kerk voorstelde. Maar ook dat voldeed niet, aangezien ook het gefladder van de vogels die in de klok woonden te horen was.
Dus als de klok niet naar de studio kon, werd de studio naar de klok gebracht. De klok werd op een blok gehangen in de gieterij en de gehuurde mobiele studio deed de rest. Met vijftien microfoons met verschillende dynamieken op verschillende plaatsen van de ruimte. Eens opgenomen, werden de tapes overgevlogen naar de Electric Lady Studio’s in New York alwaar producer Mutt Lange een mix van de opnames vertraagde tot halve snelheid zodat de klok van een ton klonk als één van twee ton. De echte klokkennerds kunnen vaststellen dat de klok live een octaaf hoger klinkt dan in de opnames.
De rest van de opnames vond plaats op de Bahama’s in de Chris Blackwell Compass Point Studio. Brian Johnson in 2008: “Penning the lyrics to this song was a supernatural and scary experience. I don't believe in god or heaven or hell. But something happened. We had these little rooms like cells with a bed and a toilet, no TV’s. I had this big sheet of paper and I had to write some words. I was going, 'oh f--k.' and I'll never forget, I just went frantically as if my hand was possessed. I started writing and never stopped. And that was it, Hell's Bells. I had a bottle of whisky in a few gulps… I kept the light on all night, man."
Toen Metallica Hell’s Bells coverde midden jaren negentig, gebruikten ze soundeffects voor de klok. Wel een beetje gemakkelijk, hé mannen.