Kiss My AFF 2012 - Groene motor

Achtergrond

Hebt u al de nodige gebruikte batterijen verzameld? Want zonder komt u er niet in bij het Absolutely Free Festival. Of u moest een bijdrage storten aan Natuurpunt. Of hoe muziek en ecologie toch samen kunnen gaan op wat misschien wel één van de gezelligste festivals van Belgiê is.

Voor de line-up hoeft u het in elk geval niet te laten. Want onze Genkse vrienden hebben niet alleen plaatselijk talent zo ver gekregen om hun groene motor achter dit festival te zetten, ook enkele mooie internationale namen zijn afgekomen op Kiss My AFF.

Wij zijn bijvoorbeeld behoorlijk enthousiast over Mad About Mountains, Piet De Pessemiers laatste vehikel, goed voor heel veel sfeer en intensiteit. Daarvoor mag u ons altijd naar de groene provincie halen. Benieuwd hoe hij die sfeer gaat overbrengen.

Voor zijn laatste project maakte Benny Zen met zijn Syphilis Madmen tweeëntwintig video’s bij nummers over mensen die hem inspireerden. Onder hen Frida Lyngstad (van Abba), Mark Everett (van Eels) en Ayrton Senna (van zichzelf). Het tekent de ongebreidelde verbeelding van Peter Houben, zoals Benny Zen door het gewone leven gaat. Genoeg stof dus om te zorgen voor een pakkend concert. En dat zal er ongetwijfeld komen.

Ook op Fence zijn wij behoorlijk trots. En blij zijn we ook dat de band na een uitgebreide pauze de hiatus terug heeft opgevuld. Indiepop zoals alleen zij die kunnen maken is wat u mag verwachten. Hun laatste plaat maakte ons alvast enthousiast. En hun optreden doet bij ons alvast een vuurtje opflakkeren.

Als je de naam Charles Frail ergens ziet, lijkt het onwaarschijnlijk dat je die andere bibberstem er niet gratis voor niks bij krijgt. Maar deze Nederlander is meer dan de Hollandse Antony, ook al zijn de gelijkenissen onmiskenbaar. Minimalistisch is het wel en wij vragen ons af of hij het publiek stil gaat krijgen. Maar nieuwsgierig zijn we in elk geval.

Ze hebben iets met konijnen, de Denen van Sleep Party People. Stel vooral geen verdere vragen, maar ga dit bekijken. Ze draaien popmuziek door de molen met postrock, elektro en nog een aantal andere genres. Het geheel heeft weinig weg van konijn met pruimen, maar des te meer van een uniek stoofpotje van moderne muziek. Laat die oren maar wapperen.

Als Lewis Floyd Henry met zijn oren zou kunnen flapperen, zou hij daar vast nog touwtjes aan gebonden hebben om nog een extra instrument te kunnen bespelen. Maar nu doet hij het dus “enkel” met zijn gitaar en percussie. In zijn eentje, wel te verstaan. Hij brengt zijn eigen versie van rock en weet daarenboven ook nog eens iedereen rondom hem te enthousiasmeren.

Met Wolf People gaan we terug naar de jaren zeventig. Niks mis mee. Vooral niet als het zo goed wordt gebracht als deze vier jonge Engelsen dat doen. Over hun debuut waren wij enthousiast en het zal ons benieuwen of er intussen al nieuw werk van onder hun geitenwollen sokken is opgedoken. Want het wordt wel tijd om verder te gaan op het elan, jongens.

Dus toch maar even op zoek gaan naar die gebruikte batterijen. Want die groene motor moet tenslotte ergens op draaien.