King Crimson wint Rock Rally 2012

Achtergrond

Om de Rock Rally van 2010 te winnen is het te laat. Nu kunnen de nieuwe dromen en claims to fame beginnen van talloze jonge groepen die het muzikale gevoel ontberen om goed van slecht te onderscheiden. En de eeuwige projectjessamenstellers en ego's kunnen zich alweer afvragen waarom de wereld hun genie niet erkent. Wij liggen er niet van wakker. Maar dat let ons evenwel niet om u een paar tips te geven voor de volgende keer, in de hoop dat de editie 2012 ons iets meer zou interesseren.

Gewoontegetrouw wordt de Rock Rally gewonnen door een band die "anders" is, die iets nieuws introduceert of - in het ergste geval - eens iets anders recycleert. De grootste fout die u dus kan maken is het genre kopiëren dat dit jaar de finale zal domineren. Kijkt u er het lijstje finalisten maar eens op na: u vindt geen twee edities na elkaar een harde rockgroep, of een singer-songwriter, of een frêle zangeresje op dat ereschavot.

Nu is hard werken steeds een premisse, dat kunnen we niet genoeg herhalen. Mensen zonder voldoende kennis van hun instrument of achtergrond in het genre dat ze trachten te brengen vallen steeds genadeloos door de mand. U vindt het misschien charmant van uzelf dat u geen twee akkoorden na elkaar kan spelen zonder fouten en dat u vals zingt, maar de rest van de wereld is wellicht een andere mening toegedaan. Wie een beetje inzicht heeft ziet dat er achter ogenschijnlijk waanzinnig geschreeuw en schier onbeluisterbare muzikale escapades vaak een grote kennis van het vak schuilt.

Hopelijk wordt ook "de groep" als gegeven herontdekt. Achter "projecten" en "samenwerkingsverbanden" zit duidelijk het idee "Als het met dit dingetje niet lukt, dan misschien met een ander." Engagement en geloof in de eigen visie blijven achterwege - als er van een visie al sprake kan zijn. En volhouden is ook niet meer van deze tijd blijkbaar. Als men anderhalf jaar na de eerste repetitie nog niet op Werchter staat wordt de stekker uit het project getrokken.

Maar goed, stel nu dat u de stiel ietwat beheerst, welk liedje dan gezongen? Vraag ons niet waarom maar muziekinvloeden zijn blijkbaar een redelijk cyclisch gegeven. Aangezien na de jarentachtigrevival iedereen weer volop "Beatles" wou zijn (dus terug naar 1962), is het ook weer de beurt aan de hippies. Bepaalde baardapen mekkeren de oren van onze kop met hun zweverige wietjes - sorry, liedjes - en sommige van die Magic Numbers zijn ondertussen zelfs al terug uít de mode.

Misschien spit men daarna een genre naar boven dat ietwat in de vergetelheid geraakt is, en dat zelfs een beetje vies klinkt: progrock. Het wordt nogal eens geassocieerd met kalendende vijftigers met een hogere opleiding en een vervelend leven. Als wij naar bepaalde dingen van Yes luisteren, begrijpen we die bijklank wel. Maar neem er de eerste paar platen van King Crimson eens bij, of zelfs de vroege dingen van Genesis toen ze nog geen popsingles schreven. Peter Gabriel heeft in die tijd zelfs dingen gedaan die - god beware - erg interessant waren. Ook Pink Floyd op de scheiding tussen de psychedelische zotternijen en stadionrockprojecten mag niet vergeten worden.

Neen, hier volgt geen verdere opsomming van namen. Daar zijn bronnen genoeg voor. Maar u begrijpt wel waar wij heen willen: de groep die een song schrijft van twintig minuten, verdeeld in drie thematisch verbonden stukken, met een lange immens melodische en meeslepende gitaarsolo, een opbouw, een climax, en vooral een idee waar het heen gaat, die maakt wellicht een grote kans op een finaleplaats. Succes!