Kids With Buns - 1712

Kids With Buns klaagt seksueel ongewenst gedrag aan om misbruik uit de taboesfeer halen en slachtoffers een hart onder de riem steken.

Binnen de live-set van Kids With Buns is 1712 (genoemd naar het noodnummer) één van de certitudes. Het nummer beschrijft situaties waarin veel (vooral), meisjes mee geconfronteerd worden: ongewenst betast worden, met een angstig gevoel over straat lopen ’s nachts, , gedrogeerd worden… Nog te vaak wordt het probleem gerelativeerd of genegeerd, daar wil het duo iets aan veranderen.

Amber: “Ik ken tal van vriend(inn)en die misbruikt of geïntimideerd zijn geweest, maar bijna geen vriend(inn)en waarbij de daders uiteindelijk gestraft werden. Als het nummer een hart onder de riem voor iemand kan bieden die zoiets heeft meegemaakt, al is het maar één iemand, zou dat ons al gelukkig maken.”

Marie: “Net omdát het nog in die taboesfeer zit, verandert er zo weinig aan dit probleem. Wat we hopen te bereiken is dat mensen de ironie horen in het nummer, waarbij we letterlijk zeggen -looking for a pretty face in the wrong place- of: -and then there's more to my drink, but it's too late to get to the sink- wat gewoon zwart op wit gaat over gedrogeerd worden op een feestje en dat de persoon in het nummer toch nog steeds op een heel relativerende manier alles beschrijft.”

De dames hopen vooral dat omstanders, wanneer ze getuige zijn bij gelijkaardige situaties, zich vooral uitspreken tégen de daders uitspreken en slachtoffers de moed geven om hun verhaal te laten doen.

Amber: “De belangrijkste zin in het nummer is "why did I never point it out. Het wordt nog altijd te vaak geaccepteerd dat mensen, wanneer ze bijvoorbeeld zat zijn, 'een kans' krijgen om iemand te betasten, puur omdat ze 'onder de invloed zijn, zonder dat er hard tegen opgetreden wordt.”

In onderstaande clip, opgenomen in Sofar Ghent, is duidelijk te horen hoezeer het thema het duo zelf aangrijpt. Marie Van Uytvancks stem lijkt een beetje te trillen, zeker als ze zingt “i'm looking around, feet pinned to the ground/ why did i never ever point it out?” Hopen dat ze zelf nooit met ongewenst gedrag zijn geconfronteerd, is naïef, maar zij zelf zijn dat duidelijk niet.

Foto: Isolde Tytgat