Keaton Henson - 'Fragments'

In het najaar van 2020 bracht Keaton Henson een ode aan zijn vader uit. Qua sound ligt deze ep in het verlengde, maar qua thema’s niet.

Dat Keaton Henson het zevende album ‘Monument’ doopte, had niets met grootheidswaanzin te maken. Wie de fluisterende bard een beetje volgt, had dat meteen door. De titel verwees naar zijn vader die het jaar daarvoor overleed en het onderwerp was van de plaat. ‘Monument’ was een manier om zijn verdriet te verwerken en zijn vader te eren.

Maar Henson schreef in dezelfde periode ook andere nummers en die worden nu uitgebracht op dit zusje van ‘Monument’. Dat hij deze collectie ‘Fragments’ noemde, is trouwens meteen weer een bewijs van zijn bescheidenheid, want dit is meer dan een collectie restjes.

De toon van deze flink uit de kluiten gewassen ep is -  zoals steeds bij Henson -  fragiel, mediatief en emotioneel, maar een rode draad lijkt ditmaal te ontbreken. Dat neemt niet weg dat dit weer een heel fijn herfstig plaatje is geworden. Meer zelfs: de afwisseling in instrumentatie en de gastbijdrage van Julien Baker maken van deze ep een erg aangename luisterervaring.

Before Growing Old is zelfs een hoogtepunt in de carrière van Henson. Hij slaagt erin om het thema van ouder worden en aftakeling te bezingen op een melodie die fragiel en sterk tegelijk klinkt. Datzelfde thema schemert door in de pianoballade Limb en ook elders wordt er naar gehint, maar te weinig om echt over een concept te spreken.

Dat Keaton net Julien Baker uitnodigde voor het duet Marionette (het eerste ooit) zal niet verbazen. Ook zij zingt al jaren met trillende, maar dappere stem over alle soorten onheil. Misschien dat landgenote Soak een gemakkelijkere keuze was geweest, maar dankzij het internet kon de Amerikaanse Baker een bijdrage vanuit Australië doorsturen.

Al bij al zijn de schaduwen op ‘Fragments’ minder zwart dan die van Keatons eerdere werk. No Love Lost kan je met enige moeite zelfs optimistisch noemen. Ook dat is een verademing, want in het verleden durfde Henson onze keel wel net iets te lang dicht te knijpen.

Dit keer dus geen soundtrack bij Allerheiligen en Allerzielen, maar wel acht uitgepuurde songs van een bleke schoonheid die enkel door een volle maan boven een beneveld veld worden geëvenaard.