Junkfish - 'Junkfish'

We noteren het gezegende jaar 1993. Het kempense indielabel Manifesto records huurt de zaal van Hof Ter Loo (nu Trix) af om er een labelnight te organiseren. Op de affiche staan onder meer de Britse skapunkers Wardance, beatpoëet Didi de Paris, de duistere elektrowaveband Sigmund Und Sein Freund en Junkfish. Die laatste laat misschien nog wel de meeste indruk na met bitsige, mathematisch afgemeten noiserock.

En het Aalsterse Junkfish wordt terug van onder het stof gehaald. Louter in digitale vorm weliswaar en geremasterd door oorspronkelijk producer Karel De Backer - hoewel ook vaak Jo “Technotronic” Bogaert naar voor wordt geschoven. Bij wijze van eerbetoon aan bassist Etienne Schockaert, inspirator Hans Lorie en manager Lady Marijke. En onder de aandacht gebracht door een ander favoriet independent label, Wagonmaniac, met als eenvoudig mooie reden: “Omdat ik fan ben”.

Om u nog een beetje in de tijdsgeest van toen mee te slepen: bands als Jason Rawhead, Fugazi of Victims Family cirkelden om de status van het obscure Junkfish heen. Net als andere groten uit de stal van het Nirvaniaanse Sub Pop label. En dat krijg je op het fantastische titelloze debuut (met labelnummer MR001) elf stevige tracks lang op je bordje. En speciaal om met jou nog eens te kunnen nagenieten, hebben we NIET de destijds door de bibliotheek geplastificeerde, afgeschreven cd-versie terug opgelegd, maar katapulteren we de plaat mee in het digitale tijdperk.

Een hoog en hoekig snijdende gitaar, powergrooves van bas en drums, een welgemikte sample of scratch hier en daar en een zanger als Peter Schelck die venijnig in je gezicht spuwt met de herhaling van dezelfde frasen, maar telkens net een tikkeltje bitsiger. Uptempo samengevoegd in een song als She Said, goed voor een soort van live industrial machine. Junkfish was een band die zowel punkers, goths als groovende rockers wist te paaien (en dat doet hij in feite nog steeds). En ja, je kan niet echt rond die typische jaren negentig hoekige Victims Family-punk en de energieke en rauwe, half spoken word-kreten van Schelck – als een soort van Olsjtse mengelmoes van Henry Rollins en “Mötorhead” Lemmy. Of een combinatie van spierballen en Jack Daniëls: “I am the king of God”. Ruw, puur en ongepolijst? Het zal wel!

Het is misschien moeilijk om neutraal te blijven en niet overenthousiast te worden bij zo veel nostalgie, maar een song als Bliss met die killergroove zet het kippenvel op onze armen op scherp. Wat een gigantische trip down memory lane en de punk- / do-it-yourself-dagen van weleer! Dit psychopatisch debuut lijkt nog even sterk te dreigen als vier decennia terug. Pijnlijk to the point.

“THIS IS FEVER!!!” Junkfish = out.