#JukeboxPaultje The Damned - Fan Club

In de vakantie mag het tempo ietsje losser en maken we graag gebruik van andere bronnen. Daarom mag Modvader Paul Weller zijn favoriete platen citeren zoals hij dat in een recente Record Collector (voor Chris Catchpole) deed… Een weekje juke-box-paultje, een mens gemaakt van muziek.

Een van Weller zijn absolute favoriete punkplaten was 'New Rose' van The Damned. En hoewel hij geen grote Damnedfan is, is de energie op het debuut compleet anders dan de rest van het punkpeleton: “You can hear the room pulsating as they’re recording it”, aldus Weller.

Het was in ieder geval compleet nieuw midden jaren zeventig en al de rest was zo intens oppervlakkig met allerlei stadionacts als Aerosmith of Fleetwood Mac waarmee Weller totaal geen affiniteit vertoonde: “Ik didn’t like the music, I didn’t like the way they looked… all of the things about it were wrong to me.” Het was gewoonweg veel te ver verwijderd van de straatcultuur zoals Weller die beleefde.

Zelfs groepen als The Who of the Rolling Stones die hij adoreerde waren volgens hem in dit saaie stramien terecht gekomen: “I didn’t relate to them at that time at all, their music meant nothing to a 16-year-old kid from suburbia” waardoor hij op zoek ging naar iets dat opportuniteiten en kansen bood voor zijn generatie om op te vallen en te excelleren.

En zelfs als bleek dat punk ook een korte levenstermijn had was het toch een uiterst belangrijke opstoot: “For me punk only lasted for a year or so. I’d say it was over by ’77 seeing the Sex Pistols in september in ’76 at The Lyceum. I just thought ‘Right, this is it, we’re off’. It felt like our time was now.” Die rusteloosheid heeft Weller zijn hele carrière getekend, het ene hebben we gehad, hopla, en weer verder…waardoor hij over een van de meest rijke en verscheiden backcatalogues beschikt van het hele muzikale legioen.