#JohnCale - The Velvet Underground - Venus In Furs (1967)

John Cale, de immer creatieve kracht, is deze week het middelpunt van onze belangstelling. Eenentachtig is de kranige Welshman intussen al, maar nog altijd op zoek naar de spanningslijnen tussen experiment en mainstream, tussen klassieke patronen en nieuwe invalshoeken. Er is niet één John Cale, er zijn er diverse, die de estafettestok aan elkaar doorgeven. Wij zoeken er een paar uit deze week.

John Cale, de vreemdeling uit het Wales, zoekt zijn weg in New York en belandt via een klassieke opleiding in de avant-garde. Op eenentwintigjarige leeftijd ontvangt hij een beurs om compositie te studeren in Massachusetts om van daaruit naar New York door te stomen om er onder invloed te komen van geluidsvernieuwers La Monte Young en John Cage en zo bij tegenpool Lou Reed uit te komen en the Velvet Underground te vormen.

Vorig jaar zagen en hoorde we Cale twee keer (OLT Rivierenhof en Sinner's Day) en twee keer waren we weer onder de indruk van hoe hij waardigheid ("acting his age") en compromisloosheid ("ik doe het zoals ik het wil dat het gaat") perfect weet te koppelen. Hier met Venus In Furs (1967) met The Velvet Underground, waarin Cale de viool als een drone doorheen het nummer vervlocht en op zijn aangeven het tempo aanzienlijk vertraagde, waardoor het aan kracht won.

Brian Eno orakelde ooit dat het debuutalbum 'The Velvet Underground & Nico' (de plaat met de banaan) destijds slechts dertigduizend stuks verkocht, maar dat iedereen van die dertigduizend wel een groep is begonnen". De simpele waarheid. "Shiny, shiny, shiny boots of leather / Whiplash girlchild in the dark", gebaseerd op de gelijknamige novelle van Leopold von Sacher-Masoch, naar wie het masochisme werd genoemd.