#JohnCale - Paris 1919 (1973)

John Cale, de immer creatieve kracht, is deze week het middelpunt van onze belangstelling. Eenentachtig is de kranige Welshman intussen al, maar nog altijd op zoek naar de spanningslijnen tussen experiment en mainstream, tussen klassieke patronen en nieuwe invalshoeken. Er is niet één John Cale, er zijn er diverse, die de estafettestok aan elkaar doorgeven. Wij zoeken er een paar uit deze week.

John Cale, de klassieker! Het is zeer lastig kiezen, maar 'Paris 1919' is wellicht de allerbeste productie van Cale. Hij focust er heel sterk op de Europese roots en de mijmeringen over "the old country" vinden er statig en surrealistisch beschreven een weg.

Hetgeen enigszins vreemd mag lijken, aangezien de plaat in de Sunset Studio's in Los Angeles werd opgenomen met de kundige hulp van de meest Amerikaanse der muzikanten in de seventies, Lowell George en Richard Hayward van Little Feat. Wijds georkestreerde, ijzersterke songs die door überproducer en rock-'n-rollroyalty Chris Thomas (ook van The Beatles, Badfinger, Pink Floyd, Queen, The Sex Pistols, Procol Harum, Roxy Music,The  Pretenders) perfect werden geregistreerd.

Cale zoekt hier niet het experiment, maar jongleert op briljante manier met de traditie en het vakmanschap. Het is lastig kiezen tussen zoveel fraais, maar het draait toch altijd weer uit op het titelnummer. In Paris 1919 worden de klassieke roots mooi vertaald in wat eigenlijk een fraaie popsong is, inclusief één van de mooiste "la la la la la's" ooit aan vinyl toevertrouwd.