Joëtta - 'Narrative'

Je kan de straat opgaan of je kan gewoon mooie muziek maken.

Akkoord, er loopt heel wat mis in de wereld en het is allemaal moeilijk te volgen. Je kan dan de boel kort en klein slaan in de hoofdstad, maar de Nederlandse Joëtta (Wiens Lief) pakt het anders aan: zij schrijft introspectieve folkliedjes om zichzelf en de wereld beter te leren begrijpen.

Afgaande op de vier nummers op debuut-ep ‘Narrative’ zit er ook geen spatje agressie in haar. De nummers blinken uit in delicaatheid, zowel in zang als in muzikale omlijsting. Die is even spaarzaam als zalvend met subtiel snarenwerk en occasionele toetsen. Eén van de nummers noemde ze zelfs I Make Silence. Dat zegt genoeg.

Niet Here, met de openingszin “Here I Am” opent de plaat, maar wel de titeltrack. Ze presenteert zich dus ook niet assertief, maar met bescheidenheid en de bekentenis dat ze nooit kan bieden wat nodig is. Fans van pakweg Lucy Rose, Rosie Carney of Billie Marten zullen dat tegenspreken en vallen voor de pure schoonheid van dit schijfje.

Meest gestreamde track van de ep is het op piano binnen druppelende Talk To Me, een nummer dat zeker fans van Agnes Obel ook zal aanspreken en gaandeweg aan kracht wint om dan plots te verstillen, terwijl Joëtta weer een bekentenis doet: “I don’t know how to fight anymore”. We kennen het gevoel allemaal.

Wie behoefte heeft aan troost, weet nu wat te doen: