#ItsJazz - Miles Davis - So What (1959)
Bij Monty Python zouden ze zeggen: “And now for something completely different.” Jazz kregen we niet bepaald met de paplepel binnen. We zijn er eerder op gestoten en het was zeker geen liefde op het eerste gehoor. Maar de biblio- en mediatheken leverden ons genoeg studiemateriaal. En gaandeweg hebben we er ons een weg in gebaand en er een eigenzinnige collectie mee opgebouwd. Lou Reed zei het al: “If it has more than three chords, it's jazz.”
Als achttienjarige op zoek naar nieuwe muziekjes belandden wij via de top honderd in de New Musical Express al eens bij een zogeheten “fremdkörper” in die lijst met veel Zep-Clash-Pistols-Beatles-Young-Stones-Dylan-&co. En dan was daar die dekselse Miles Davis met 'Kind Of Blue', dat we van haar noch pluim kenden.
En het was een oude plaat. 1959 leek zo mijlenver van de coole, alternatieve werkelijkheid. Maar achteraf beseften we hand over hand dat, terwijl in 1959 de hitlijsten gedomineerd werden door Paul Anka, Bobby Darin, Frankie Avalon of - dichter bij huis - Bob Benny met zeemzoete croonerliedjes, er in de jazz ronduit revolutionaire dingen gebeurden.
'Kind Of Blue' was een mijlpaal. Of zoals Allmusic stelt: de “Citizen Kane” van de jazz. Zo groots, zo innovatief, zo majestueus dat er bijna geen vergelijking mogelijk is. En gek genoeg, ruim zestig (!) jaar later is dat nog steeds zo. Niet ten onrechte is het één van de best verkopende jazz-lp’s aller tijden.
Opgenomen op twee (!) dagen met een splinternieuwe groep en alle tracks in één take. Topsporters op een duizelingwekkend niveau. Biograaf George Cole verklaart in 'The Last Miles: The Music Of Miles Davis, 1980-1991' het belang van Miles Davis: "Miles Davis is to jazz is what Mozart is to classical music or The Beatles are to popular music. He is by far the most influential jazz musician of all time and it's unlikely that anyone will ever supplant this position. He started out as a teenager playing bebop (a frenetic style of jazz) with the saxophonist giant Charlie Parker, and ended almost fifty years later, combining jazz with hip-hop. He recorded the best known album in jazz ('Kind Of Blue') while still in his early thirties and it contains the best known jazz track: So What."
Helemaal juist! Alleen al die eerste dertig seconden voel je: hier gaat iets gebeuren…