#ItsJazz - John Coltrane - A Love Supreme, Pt. 1- Acknowledgement (1965)

Bij Monty Python zouden ze zeggen: “And now for something completely different.” Jazz kregen we niet bepaald met de paplepel binnen. We zijn er eerder op gestoten en het was zeker geen liefde op het eerste gehoor. Maar de biblio- en mediatheken leverden ons genoeg studiemateriaal. En gaandeweg hebben we er ons een weg in gebaand en er een eigenzinnige collectie mee opgebouwd. Lou Reed zei het al: “If it has more than three chords, it's jazz.”

Onlangs in Kelder35 nog eens voor een vijfentwintig aandachtige luisteraars ten gehore gebracht, omdat Patti Smith gezegd had dat het onweerstaanbaar was en we daar best naar luistereden. Een aantal mensen kwamen achteraf vragen wie dat ook alweer was.

Voor ons zit dit in hetzelfde compartiment als het beste van Miles Davis: tikje weerbarstig, tikje onweerstaanbaar en a whole lotta verslavend. Het kan soms even duren maar eens 'A Love Supreme' met je aan de haal gaat, laat het je nooit meer los.

Uit ons geboortejaar 1965, hetgeen een band schept, deze vierdelige jazzsuite die een zeer edele doelstelling beoogde: een spirituele eenheid scheppen om zo in de strijd voor gelijke rechten in de Verenigde Staten maatschappelijke veranderingen teweeg te brengen. Een behoorlijk messianistische boodschap. Coltrane beschouwde de suite dan ook als een “geschenk aan God”.

Slechts één keer in het geheel live gespeeld op het Antibes Jazz Festival in 1965. Twee jaar later overleed John Coltrane aan leverkanker op slechts veertigjarige leeftijd. Net als 'Kind Of Blue' van Miles één van de weinige jazzplaten die in menige top zoveel albums aller tijden kamperen. Niet voor watjes.