#ItsJazz - Cannonball Adderley Quintet - Mercy, Mercy, Mercy (1966)

Bij Monty Python zouden ze zeggen: “And now for something completely different.” Jazz kregen we niet bepaald met de paplepel binnen. We zijn er eerder op gestoten en het was zeker geen liefde op het eerste gehoor. Maar de biblio- en mediatheken leverden ons genoeg studiemateriaal. En gaandeweg hebben we er ons een weg in gebaand en er een eigenzinnige collectie mee opgebouwd. Lou Reed zei het al: “If it has more than three chords, it's jazz.”

Eind jaren negentig belandden wij op een lezing van de bib in Maaseik van pianist Dirk Schreurs, die het had over de hoogtepunten uit de jazz.  Boeiend, onderhoudend en ter zake. Eén ding, dat we nog nooit gehoord hadden, sloeg die avond in als een weldadig bommetje: een schijnbaar instrumentaal, soulvol niemendalletje van het Cannonball Adderley Quintet. 

Licht ingehouden en live gespeeld, waarbij het aanwezige publiek een onnavolgbare extra vibe leverde door in het enthousiasme en speelplezier een heel eind mee te gaan. Mercy, Mercy, Mercy herhaalt een aantal patroontjes, die door het repetitieve karakter elke keer iets krachtiger binnenkomen. Het werd totaal onverwacht ook een echte hit en steeg tot nummer elf in de Billboard Hot 100 in 1967. 

Geschreven door pianist Joe Zawinul die daarmee een soulvolle kant van de jazz op het voorplan duwde. Cannonball Adderley was het souljazzvehikel van Julian Edwin "Cannonball" Adderley, die de bijnaam Cannibal kreeg, omwille van zijn gezonde eetlust, maar gaandeweg evolueerde Cannibal naar Cannonball. Adderley overleed in 1975, maar zijn souljazz trotseren de tand des tijds.