Is de cd ten dode opgeschreven?

Denk je dat het cd-formaat gaat overleven of niet? Afgaande op de berichtgeving uit de industrie lijkt het alsof maar twee formaten nog van tel zijn: vinyl en streaming. Nochtans worden, in tegenstelling tot wat je zou denken, nog altijd meer cd's verkocht dan vinyl platen. Alleen is de verkoop van cd's in dalende lijn, terwijl vinyl terug aan een opmars bezig is. Ligt dat aan het feit dat cd's stiefmoederlijk behandeld worden?

 

Die these wordt verdedigd in een column van Paul Sinclair, redacteur bij muziekmagazine Super Deluxe Edition. Hij haalt cijfers aan uit het Verenigd Koninkrijk, maar bij ons zijn die niet anders. Streaming is tegenwoordig de grote melkkoe van de industrie en vertegenwoordigt meer dan zeventig procent van de omzet. Vinyl komt pas op de derde plaats.

Waarom investeert men dan niet wat meer in cd's, vraagt de auteur zich af. Veel materiaal wordt in een mooie vinyl-editie (her)uitgebracht, terwijl de cd er wat verwaarloosd bij ligt. Wij kunnen wel wat redenen bedenken.

Het cd-formaat valt momenteel een beetje tussen twee stoelen. De technologie is niet nieuw genoeg om de voordelen van moderne technologie te hebben. Er kunnen geen luistercijfers van voorgelegd worden en niemand kan een profiel opbouwen uit je muzieksmaak, want alles wordt anoniem aangekocht. Sommige cd's worden nooit uit het plastic gehaald, andere staan eindeloos op repeat en niemand kan dat meten.

Ook kan iedereen een cd onbeperkt doorgeven zonder kwaliteitsverlies. Alle pogingen om die schijfjes te beveiligen tegen kopiëren zijn falikant afgelopen. De uitvinding van het mp3-formaat, waardoor gekopieerde muziek ook gemakkelijk kon uitgewisseld worden over een standaard netwerkverbinding, was de laatste nagel aan de doodskist. Er moest een alternatief worden gevonden om de industrie uit het slop te trekken: streaming.

Vinyl daarentegen heeft voor de meerwaardezoeker altijd zijn charme behouden. Het grote oppervlak laat toe om wat creatiever te zijn met het artwork en een bekraste plaat klinkt nog altijd beter dan het elektronische gehakkel dat je bij een beschadigde cd krijgt. Tegenwoordig wordt vinyl bovendien dikwijls voorzien van een downloadcode zodat je er een backup op je computer gratis bij krijgt.

Zolang streaming het leeuwendeel van de markt vertegenwoordigt, zal niemand wakker liggen van vinyl noch van cd. De volgende werf ligt elders: er wordt druk gewerkt om radio te "disrupten". Dat laatste oubollige bastion van muziekbeleving moet eruit. Dat ding valt uit in een tunnel, stoort je om de haverklap met informatie waar je geen boodschap aan hebt en wordt overstelpt door niet-gepersonaliseerde reclame, waar geen luistercijfers van voorgelegd kunnen worden. Dat kan beter. Apple heeft enkele radiostations en een persoonlijke aanbevelingsdienst gebaseerd op je luistergewoontes. Ook Spotify's algoritme houdt nooit op met op maat geselecteerde muziek te spelen. Ondertussen probeert men een voet tussen de deur te krijgen in de groeimarkt van de podcasts, zodat ook de mensen, die graag naar gebabbel luisteren, kunnen bediend worden.

Ondertussen kopen we slimme luidsprekers en autoradio's die vlot met onze telefoon zijn te bedienen en zelfs in je laptop verdwijnt het slot waar het schijfje eens in moest. De volgende keer dat grootmoeder het verzameld werk van Bruce Springsteen in een cd-box onder de kerstboom legt, zitten we met een probleem. Logisch dus dat vooral dit formaat achterblijft als een verwaarloosd kneusje.

Nee, er is geen gouden dageraad voor het zilveren schijfje. Het valt niet te redden. Niemand, die ertoe doet, heeft belang bij zijn redding. Het wordt een artifact in een museum, naast de Minidisc, de Betamax, de VHS en de BlueRay. Er is geen kant B aan cd.

En jij? Geloof jij dat de cd ten dode is opgeschreven? Ga je er een traantje om laten?