Iron & Wine - 'Archive Series Volume No. 5: Tallahassee Recordings'

Sinds 2002 al streelt Iron & Wine – nom de plume van de Amerikaanse singer-sonwgriter Samuel Beam – de gemoederen met zachtmoedige droomfolk. De man scheerde de afgelopen jaren zo’n hoge toppen, dat hij midden jaren 2010 besloot het ijzer te smeden als het nog heet is: met zijn ‘Archive Series’ bundelt Beam onuitgegeven materiaal dat haast ongemerkt tussen de plooien van de tijd verdwenen is.

‘Archive Series Volume No. 5: Tallahassee’ diept materiaal op dat dateert rond 1998, enkele jaren voor de release van het debuutalbum van Iron & Wine (‘The Creek Drank The Cradle’) bij platenlabel Sub Pop uit Seattle. Het concept ‘Iron & Wine’ moest toen nog geboren worden, Beam studeerde aan de Universiteit van Florida en koesterde ambities in de filmwereld. ‘Tallahassee’ documenteert de eerste voorzichtige babystapjes in een muzikale loopbaan die Beam twee decennia later tot één van de meest originele en authentieke singer-songwriters van de Verenigde Staten zou maken.

Zijn eerste Archive-album verscheen in 2015. Dankzij de coronapauze verschijnt nu al nummer vijf. Op ‘Tallahassee Recordings’ zijn echo’s van zijn idool, Neil Young (uit de ‘Harvest’-periode) te horen. De plaat herbergt zowat alles wat een vreedzaam folkhartje begeert: minzame, relaxte songs, die ietwat in zichzelf gekeerd zijn en grossieren in melancholie, emotie en kwetsbaarheid.

Wat de één zou afdoen als zwijmelmuziek, is volgens de ander een gemütlich sedativum voor de geest, te consumeren in een wiegende hangmat onder een lentezonnetje. Calm On The Valley is een perfecte illustratie van dat romantisch tafereel, alsook het kabbelende openingsnummer Why Hate Winter. Hier en daar kwakt een mondharmonica iets meer pigment op het moodboard, zoals in het heerlijke Ex-Lover Lucy Jones – naar het voorbeeld van zijn idool Neil Young indertijd.

De teneur is zonneklaar: goudeerlijke, authentieke songs die de gevoelige snaren beroeren, to handle with care. Bewaren in een pluchen opbergdoosje, om levenslang te koesteren.

Onze vriendelijke, bebaarde folkbard zou door generatie Z hoogstwaarschijnlijk voor een hopeloos gedateerde "hipster" versleten worden, maar wij noemen zijn pennenvruchten en hersenspinsels met recht en reden "tijdloos".