Iron Maiden: ‘From Fear To Eternity: The Best Of 1990-2010’
Achtergrond
"Mmm, de redactie heeft ons hier opgezadeld met een muzikale, morele en intellectuele spreidstand.", die gedachte gaat toch door ons hoofd als we de aanzet tot deze tekst op virtueel papier zetten. We hebben namelijk de meest recente plaat van Iron Maiden ontvangen en dat is toevallig de band die Rock Werchter afsluit. Menigeen haast zich waarschijnlijk as we speak naar de officiële website om dit te falsifiëren en dan meteen opbouwende kritiek te posten in de aard van "The Black Eyed Peas sluiten wel het festival af, he loser. Check uw facts!". Dat de zwartogige erwtjes inderdaad België's grootste muziekevent afsluiten is waar in die zin dat zij als laatste op dat grote podium staan. Maar eet u nog een slappe hap na een brok lillend rood vlees, vers van het bot?
De festivalzomer staat voor de deur en dat is fijn! Met hele hordes overspoelen we dorre vlakten - tot voor kort groene weiden met een koeienvlaai links of rechts - bezaaid met vertrappelde plastic bekertjes. We betalen veel geld voor een pintje, veel geld om op de camping te mogen en nog meer geld voor een ticket. Om dan uiteindelijk het grootste deel van de tijd bezopen op de camping door te brengen, want de drank is daar goedkoper. Wie een doorgezomerde festivalganger is weet waar we het over hebben.
Iron Maiden dus! Vorig jaar stonden ze nog op de bühne bij de concurrentie in Limburg. Over de eventuele verhuis van Werchter naar diezelfde provincie gaan we het nu even niet hebben. 'From Fear To Eternity: The Best Of 1990-2010', zo heet de dubbelaar die de Britten op de metalminnende mensheid hebben losgelaten.
Nu bestaat de band al zo lang dat we een beetje vragen hebben bij de zoveelste 'Best Of', temeer omdat hun beste nummers voorafgaan aan de periode die dit album omspant. Diegenen die deze heren echt volgen hebben bovendien alle platen waarop deze nummers staan. Mensen die willen kennismaken met Maiden, raden we eerder de verzamelaar 'Edward The Great' of 'Live In Rio' aan, beiden uit 2002.
Uiteraard vindt u op deze twee schijfjes - die ze bovendien, slim als ze zijn, verkopen voor de prijs van één enkele cd - geen bagger zoals dat bijvoorbeeld wel het geval is op laten we zeggen elk album van The Black Eyed Peas. De IJzeren maagd toont zich andermaal van haar slimste kant door de nummers die in de studio ingezongen waren door Blaze Bayley, te vervangen door live versies met Bruce Dickinson, die sinds 1999 terug de vocals verzorgt. Met alle respect voor Bayley en de originele zanger Di'Anno: aan Bruce kunnen ze niet tippen.
Als men in het woordenboek audiofragmenten zou opnemen bij het lemma "heavy metal zang", dan zouden we daar bijvoorbeeld een stukje Aces High horen. De aangehouden vibrato's, hoge uithalen zonder te klinken alsof men zijn edele delen prangt met een notenkraker, melodieus en toch krachtig: faut le faire!
De man is bovendien, zoals dat bij goed gerodeerde topbands nogal eens het geval is, een getalenteerd volksmenner met een uithoudingsvermogen om u tegen te zeggen. Bruce holt stellingen op en af, terwijl hij wildenthousiast met de Union Jack staat te zwaaien. De aartslelijke achtergronden waarop hun mascotte Eddie prijkt, moet u erbij nemen. De rest van de band staat op hetzelfde niveau als hun frontman: drummer Nicko McBrain en oprichter-bassist Steve Harris vormen een pompende ritmesectie, waarover drie - jawel drie! - gitaristen hun twinleads en solo's kunnen draperen.
Ja, wij zijn fan van Iron Maiden. Ja, wij gaan graag naar Rock Werchter. Maar moeten die prijzen steevast hoger worden? En wat is dat trouwens met al die rotacts die de laatste tijd dat tuinfeestje mogen besluiten? Milk Inc.? Wij waren even van ons melk toen we dat hoorden. The Black Eyed Peas ná Iron Maiden? Erwten zijn ons nog nooit zo slecht bevallen.
Het is niet omdat veel mensen iets goed vinden, dat het ook inherent goed is: Stalin en Hitler hebben dat op politiek vlak al bewezen. Als je dat een non-argument vindt waarop je antwoordt: "Ga dan gewoon niet kijken, he!", dan repliceren wij, "Ja, maar wij hebben wel betaald voor die crap!". Het punt in die repliek is dat wij de afsluiter van Rock Werchter niet graag missen. Maar anderzijds willen wij het terrein ook geen vaarwel zeggen met een tang-op-een-varkengevoel. Van de muzikale, morele en intellectuele spreidstand, o verlos ons, Herman!