IQ: 'Tales From The Lush Attic' wordt dertig

Achtergrond

Algemeen wordt het debuutalbum van Marillion, ‘Script For A Jester’s Tear’, aangenomen als de start van de neoprogressieve beweging in 1983. Maar IQ’s ‘Tales From The Lush Attic’ mag evengoed een mijlpaal voor het genre genoemd worden. Naar aanleiding van de dertigste verjaardag werd de plaat opnieuw gemixt door gitarist Michael Holmes, met technische support van Rob Aubrey (Transatlantic). Uitgebracht in een luxueus digiboek, schiet het officiële debuut van de band uit Southampton glorieuzer dan ooit in reliëf.

IQ: 'Tales From The Lush Attic' wordt dertig



In 1983 zwaaide de new wave de scepter over het Britse muzieklandschap. Dat hoor je ook in de vroege muziek van IQ. Want de invloed van Genesis en Peter Gabriel mag dan groot geweest zijn, de strakke ritmes en de zwartjassenmode hadden de band evenzeer geïnfecteerd, tot in de keuze van haarsnit en eyeliner.

Ook de onderwerpkeuze bleek gitzwart. Want epische opener The Last Human Gateway mag dan prog pur sang zijn (groots, overrompelend, een les in compositie), uit de boodschap spreekt weinig vertrouwen in de toekomst: “With no escape in mind, I'll be resigned / Inside alone, I know for sure / The future's all gone.”  De no-futuregedachte van een verloren generatie duikt op in prog, wie had dat toen voor mogelijk gehouden? In het afsluitende hoogtepunt The Enemy Smacks wordt de somberheid echter getranscendeerd tot een Victoriaans spookverhaal. Proggier kan niet.

Van in het begin was IQ in feite een ambitieuzere band dan Marillion. Op ‘Tales’ gaan twee songs vlotjes over de tien minuten. Hierdoor kon men uitweiden (de toetsensalvo’s vliegen je soms om de oren), maar het spel bleef strak genoeg. Het kleurenpalet was aantrekkelijk en individueel en klonk dus minder derivatief; de gelijkenis met Genesis groeide incidenteel uit hun eigen muzikale aanpak.

IQ bleek meteen een groep met een missie en met zelfvertrouwen. De half sinistere, half klagende zangpartij van Peter Nicholls zou een handelsmerk worden, net als het pompende toetsenspel van Martin Orford en Holmes’ aan Steve Hackett herinnerende gitaar. En bovendien een band met humor. De piano-etude My Baby Treats Me Right ‘Cos I’m A Hard Lovin’ Man All Night Long mag dan geen subtiele satire zijn op heavy metal, maar satire in prog is sowieso een zeldzaamheid.     

Deze ‘2013 Remix’ komt compleet met nieuw artwork en een dvd met opnamen van oktober 2011 uit De Boerderij in het Nederlandse Zoetermeer. De digitale luisteraar wordt verwend met MP3’s met de originele mix van ‘Tales’, demo’s, repetities en ongebruikte ideeën, en het officieuze debuut ‘Seven Stories Into Eight’ dat in ’82 op cassette verscheen.

‘Tales From The Lush Attic 2013 Remix’ door IQ is een uitgave van Giant Electric Pea.

22 mei 2013
Christoph Lintermans