International Cello Day

International Cello Day

Vandaag is het International Cello Day, reden genoeg voor ons om het meest sexy en tegelijk diepst rakende instrument eens extra in de kijker te zetten. De klank van de cello raakt ons ergens diep vanbinnen en trilt emoties los waar we tot op dat moment niet eens bewust van waren. Niet overtuigd? Neem een zakdoek, zet een hoofdtelefoon op en laat je meenemen op deze trip door cellosongs.

Waar beter te starten dan bij Nick Drake, de legendarische songwriter is dan misschien wel het meest geliefd bij wanhopige huisvrouwen op leeftijd en bij verwarde jongemannen met lang haar en een donkere loden, maar wie kan onbewogen blijven bij zijn Cello Song?

Ook Drakes net iets bekendere tijdgenoten The Beatles, ooit begonnen als skifflebandje, raakten in de ban van de cello. Op aangeven van George Martin (zelf een hobo-speler) gebruikten ze het instrument in Yesterday. McCartney, nochtans zelf een fan van Buddy Holly (de eerste “pop-artiest” die ooit strijkers gebruikte – in True Love Ways  nvdr) weigerde eerst, maar ging toch overstag. Twee jaar later speelden veertig klassieke muzikanten mee op A Day In The Life, maar wij kozen voor het nog jongere Eleanor Rigby.

Ook The Beatles van de jaren negentig, Nirvana, waren ook niet vies van cello, het meest prominent tijdens MTV Unplugged. Weetje: celliste Lori Goldston speelde een paar jaar geleden nog in café De Kleine Kunst in Gent.

En nu we toch opschuiven richting steviger bands: celliste Beckie Foon was niet enkel de celliste van Godspeed spin-off Silver Mount Zion maar zit samen met ex-Godspeed drummer Bruce Crawdon ook achter de band Esmerine. De harp en marimba krijg je er in deze breekbare Arvo Pärt-interpretatie zomaar bij.

Als fans van all-things-Robin Proper-Sheppard mag ook The God Machine niet ontbreken. Op hun magistrale debuut ‘Scenes from the Second Storey’ (1993) stond ook deze half kamermuziek/ halve rocksong genaamd Purity. Heerlijke op cello drijvende aanloop van ruim vier minuten.

In dezelfde categorie “rock meets cello” hadden we ook kunnen kiezen voor Diane in de versie van Therapy? of iets van Apocalyptica maar we gaan toch maar voor Dallai Cellai. Ze werkte samen met The Ocean Collective, Sólstafir en Dirty Granny Tales, maar is hieronder te beluisteren met Harem's Conspiracy (an Oriental elegy). En als u zich afvraagt, waar de rock zit, wacht dan een minuutje of twee.

En nu we bij de dames zijn aangekomen, mag zeker Leyla McCalla niet ontbreken. De innovatieve manier waarop zij haar instrument gebruikt, zorgde een aantal jaar geleden voor een terechte buzz. Ondertussen bevestigde ze alle goeds en onlangs bracht ze met Fort Dimanche nog een nieuwe single uit, maar wij grijpen terug naar haar debuut.

Ook Jo Quail doet wonderlijke dingen met cello en loopstation. Ze is een graag geziene gaste op toer bij o.a. Caspian, Mono en Amenra. Hier kan je horen en zien waarom:

U zou nu kunnen denken dat de cello vooral iets is voor mooie slanke meisjes, maar laat Mr Marcaille u even bruusk uit die droom ontwaken.

Maar terug naar de meisjes! Daarstraks vlogen we al eens over België met Amenra en er zijn er hier wel meer die de schoonheid van een cello appreciëren. Nelle Bogaerts van Lili Grace bijvoorbeeld. Vorig jaar brachten ze het mooie album ‘Silhouette’ uit en onlangs trokken ze met nog een aantal muzikanten (waaronder de drie cellisten: Nele Gilis, Mathias Van Den Plas, Nelle Bogaerts) naar Koersel Kapelleke voor een live sessie. Daaruit dit:

Meskerem Mees leverde met ‘Julius’ een van de mooiste debuutplaten af samen met celliste Febe Lazou. Daarop heel wat verstilde folkparels, maar ook dit grappige Where I’m From, haar hedendaagse versie van het jeugdbewegingslied Everywhere I Go.

Net als Mees was Justine Bourgeus te zien in ‘She’s Lost in Music’. Je kent haar van Tsar B, de band waarin ook Trui Amerlinck (Rosa Butsi, Ivy Falls,…) een belangrijke schakel is. Geniet nog eens van een stukje uit haar ongelooflijk mooie concertfilm ‘Les Diners De Gala’ (volledig te bekijken op Vimeo).

Ook Seraphine Stragier is een graag geziene celliste van bij ons. Ze was onder andere te horen op ‘Burial Songs’ van Ansatz Der Maschine.

En hoeveel bands kent u met een zingende cellist? In Vlaanderen hebben we er zo eentje met César Quinn, de band van Frederik Daelemans en een van de winaars van Sound Track dit jaar.

En zo zijn we aan het eind gekomen van deze korte bloemlezing. Via Lost River van Death By Murder (met celliste Sarah Balliet) drijven we nog naar de ‘Broken Seas’ van Mark Lanegan en Isobel Campbell. Genoten van de reis? Laat het ons weten en deel zelf jouw favoriete cellosong als je wil.

Met bijdragen van PVG, CDM, BG, MMA en JG

29 december 2021
Marc Alenus