Indigestie, diëten en cadeaubons

Indigestie, diëten en cadeaubons

Is het u al opgevallen dat het radiolandschap tijdens de decemberdagen een perfecte afspiegeling vormt van wat er zich zo al op de feestdissen aandient? We hebben het dan over die stomvervelende Lijsten Met Beste Nummers, die, afhankelijk van het radiostation, uit honderden, dan wel duizenden songs bestaan, meestal in een door de luisteraar bepaalde volgorde, uit een beperkt aanbod.

 

We schreven er jaren geleden al een column over. En als de hoofdredactie ons niet manu militari tegenhield, lieten we ook die column elk jaar, zij het dan misschien met een kleine aanpassing in een adjectief of een zinsvolgorde, de website vullen, zodat ook wij met onze voeten omhoog konden gaan liggen wegens "plicht gemakkelijk vervuld". Maar dit jaar hebben we een alternatief gevonden voor die lijstjes.

Hoezo zijn die Toptweeduizenzoveels afspiegelingen van de feestdis, vraagt u? Ten eerste is er de voorspelbaarheid: te zure cava (vier flessen kopen, twee gratis!) en bladerdeeghapjes, Smells Like Teen Spirit en het halve oeuvre van Gorki. Ten tweede: dat suppositoirgewijs opgestoken enthousiasme: “Wààààt een mooie Nieuwjaarsbrief” en “Zou Bohemian Rhapsody nu op één staan of gezakt zijn? Zéééker luisteren straks! Doen hé”. En ten derde: wij krijgen er vlakaf het schijt van. Goed, die vier chocomousses vraten we zelf op na dat half konijn met pruimen, maar voor die slaapverwekkende quatsch op de radio zijn wij voor geen meter verantwoordelijk.

Kijk, wij zijn er volledig voorstander van dat mensen met een mentale beperking kansen krijgen in het reguliere arbeidscircuit, maar moeten ze die nu echt allemaal presentator maken op de radio? En al die mensen die die lijstjes doorsturen, kunnen die dan niet gewoon zelf een playlist maken? Of een cd kopen voor hen, die dat lijstje nog op een gele briefkaart verzenden? Of een lp voor hen met ironisch gezichtshaar die het lijstje doorfaxen. Niet om alternatief te doen hoor, maar voor een betere wereld.

Nu, vooraleer u ons in de hoek bij bompa zet, die ook altijd zit te zeuren dat het vroeger of elders of zonder de jeugd allemaal beter was: wij kruipen in de pen om diegenen die dezelfde neiging voelen om hun radio vol grove hagel te jagen de oplossing aan te reiken die wij bij deze jaarsovergang ontdekten. Zeker nu een bepaald nostalgisch radiostation het bestaat om half januari gepasseerd nog maar eens een lijst te draaien. Als de minister dan toch in het cultuurbudget wil snoeien, dat hij dan daar maar begint. Al is daar wellicht niet veel meer te rapen. Die stagiair, die diezelfde tweeduizend nummers elk jaar in een iets andere volgorde moet zetten en moet aanvullen met de trut du jour met een stembereik van anderhalve noot en de dynamiek van een platgetrapt blikje, kan nu ook weer niet zoveel kosten.

Nee, beste fuck-de-lijstjes-lezer, die cadeaubons die u malgré nog ergens moet besteden voor het eind van de maand, spendeer die aan een muziekdieet. Een paar potige oorkleppen op hoogovensterkte volstaan. Bijkomend voordeel is dat u een dusdanig ondubbelzinnig laat-mij-gerust uitstraalt dat ook menselijke interactie tot het hoogstnodige beperkt blijft zodat een mens al eens met zijn gedachten alleen kan zijn zonder te moeten piekeren over of er vlees dan wel vis op het menu staat vanavond. Laat uw huisgenoten gerust luisteren naar die prepuberale StuBru, waarop een terminale ziekte als “super-super-errug” beschreven wordt, jammer genoeg net voor we dit terminale radiostation zelf middels het doorknippen des netsnoers konden euthanaseren.

Nu, als kersverse dieetgoeroe trokken wij het experiment nog verder door. De eeuwige stilte is misschien te beklemmend en onze geest schreeuwde om wat stimulatie. Daar onze oorkleppen uitgerust waren met BlueTooth, konden we eindelijk eens in alle rust genieten van podcasts en audioboeken. En wat een plezier om na een week, in plaats van zeventig keer het journaal en het weer, twee dagen reclame en voor de rest gezwans en veertig keer Dance Monkey gehoord te hebben, was onze geest biografieën van Henry Kissinger en Napoleon, traktaten over de geschiedenis en het gevolg van de atoombom en de koude oorlog, een roman van Truman Capote en een boek van Nico Dijkshoorn en een paar uur goddelijke humor van Herman Finkers rijker.

Maar nu komt de crux en de openbaring: na pakweg drie weken audioboeken kies je zorgvuldig een paar nummers uit je collectie. Die jaag je op een zeker volume door diezelfde hoofdtelefoon, ongestoord en wars van invloeden van buiten. En zeker niet in Youtube-kwaliteit. Kies wijs en je voelt weer dat muziek niet om nummers, notaties en lijstjes van die eeuwige ooit-fantastische-maar-nu-strontvervelende nummers gaat.

Met If She’s Torn van Tindersticks, Slow Train Coming van Bob Dylan en Atmosphere van Joy Division was onze muzikale honger weer voor twee weken gestild. In plaats van tien flessen vorte cava, één glas goeie champagne. In volle concentratie. En dan, tot het besef komen dat we niet totaal afgestompt en ongevoelig zijn voor muziek, maar dat het beste zich met mate laat degusteren, en niet te verlijsten valt en aan elkaar te lullen door simpletons. Voor ons wordt het een mooi jaar. Wat u ermee doet, is uw zaak.

En nu zetten wij de hoofdtelefoon ostentatief weer op ten teken dat u ons gerust moet laten. Jaja, salut. Veel plezier ermee.

22 januari 2020
Stefaan Van Slycken