Incubate 2015 – De week dag op dag

Achtergrond

Met neofolkzanger Adam Green lijkt er eindelijk een eind gekomen aan het samenstellen van het programma van Incubate 2015. Dat is ten minste op voorwaarde dat er geen last minutewijzigingen volgen in het programma van dit monsterlijk, muzikaal spektakel dat een dikke week de binnenstad van Tilburg gijzelt. Ook nu weer blijken creativiteit, kwaliteit en eigenzinnigheid de enige rode draad. Om toch een beetje houvast te krijgen, leggen we graag voor elke dat een andere muzikale focus.

DAG 1: maandag 14 september
Altijd een beetje een excentriekeling geweest, de Amerikaanse folkzanger Mark Kozelek van Sun Kil Moon. Gegroeid uit de legendarische Red House Painters, is de troubadour met zijn akoestische gitaar zich meer en meer gaan afzonderen; tot huidig eenmansproject over bleef. Laat dat echter geen vermageringskuur betekenen. Na zeven studioplaten (telkens nog wel met medemuzikanten), blinkt de recente ‘Universal Themes’ uit in intieme, akoestische songs die bulken van weemoed en desolaatheid. Een ongehoorde alledaagsheid vertaalt zich in ruwe bolsters van autobiografische liedjes, waarbij Kozelek de ene keer fluistert en dan weer zijn sterk emotioneel geladen, hoge klaagstem laat weerklinken. Deze rasmuzikant kan als geen ander recht door de ziel snijden.

DAG 2 : dinsdag 15 september
The Melvins staan twee opeenvolgende dagen met een volledig verschillend programma in de Midi club. Typisch iets voor het legendarische kwartet uit Washington dat al meer dan drie decennia stoere, ginnegappende punk met logge riffs uitbroeit. Onder leiding van constante Buzz Osborne tovert deze band al meer dan twintig studioplaten lang onwezenlijke teksten, apart scherende gitaarsolo’s en schurende snaren uit de hoed, dit telkens met een stevig humoristische, zelfrelativerende ondertoon die voldoende experiment toelaat. Daarmee hebben ze destijds niet enkel bands als Nirvana of Mudhoney geïnspireerd en dus grunge op de kaart gezet, maar ook de hele stonerrockbeweging op gang getrokken. Faut le faire. Nu The Melvins al een paar jaar op Mike Pattons (Faith No More) Ipecac-label gehuisvest zijn, lijken alle gekke remmen helemaal losgeslagen. Punk? Wees gerust!

DAG 3 : woensdag 16 september
Wat Cameron Stallones allemaal uit zijn zelfgebouwde Sun Ark studio perst, tart alle verbeelding. Een mengelmoes van krautrock, ambient en psychedelica wordt met een sterk experimentele inslag tot een complex elektronisch brouwsel uitgekookt. ‘s Mans vaak duizelingwekkende, trippende muziek lijkt nauwelijks wetten te hebben. Inspiratiebronnen zijn er echter wel degelijk, want samenwerking met de legendarische rootsband The Congo’s en een studionaam die verwijst naar Lee Perry’s befaamde (in een bui van waanzin zelf in brand gestoken) Black Ark-studio, verraadt een stevige liefde voor reggae en dub. Sun Araw plaatst die graag in een vage roes van impressies, improvisaties en intense gevoelens. Live vertolkt dit zich in een show van twee personen waarbij gitaar en microfoon aanvullende accenten geven op een diep universum van elektronische mantra’s: erg tot de verbeelding tartende muziek.

DAG 4 : donderdag 17 september
Ed Rush is samen met kompaan Optical zonder twijfel de peetvader van de dark drum’n’bass. Dat betekent basmelodieën en pulsen die zwaar rommelen in de onderbuik en een verslavende voedingsbodem vormen voor schuifelende drumpatronen (en niet andersom). Begin jaren negentig begon de Londenaar met het maken van jungleplaten die de combinatie van industriële beats en natuurlijk aanvoelende melodieën met exotische vocalen maakte, een stijl die inmiddels duizenden kelder- en kraakpandfeesten heeft doen rommelen en nooit echt verdwenen is. Door zichzelf echter te blijven vernieuwen, is Ed Rush verschillende drum’n’bassgolven en -generaties blijven overleven. Bewijs hiervan is de grappige bewerking van T Bone Burnetts Please Mr Kennedy waarbij hij zelfs Justin Timberlake aan de micro’s plaatste, iets waarvoor de producer een Golden Globe Award in ontvangst mocht nemen. Met zijn nachtelijke sets blijft Ed Rush echter de scherpschutter van de drum’n’bass: massief en mokerend.