Iggy and the Stooges

Achtergrond

In tijden van Wikipedia, YouTube en legale en illegale downloads heeft het eigenlijk nauwelijks nog zin om uitgebreid in te gaan op de geschiedenis van 'Raw Power'. Wij hoeven u allicht niet meer te vertellen dat Iggy Pop en zijn Stooges destijds verslaafde, gevaarlijke maniakken waren en dat hun drie commerciële flops de basis hebben gelegd voor de punk, en dat 'Raw Power' de favoriete plaat was van onder meer wijlen Kurt Cobain.

Wat u ook vlot terugvindt is dat dit de tweede heruitgave van de plaat is. De originele plaat werd gemixt door David Bowie en de groep vond de mix toen ietwat soft, zelfs al klinkt de plaat ook nu nog gruizig en gewaagd. Toch in vergelijking met wat tegenwoordig voor "punk" en "hardrock" moet doorgaan. Iggy Pop remixte de eerste heruitgave en maakte er een potje van. Deze 'Legacy Edition' is de Bowie-mix.

Zo, daarmee hebt u de vital statistics. Maar wat wij ons nu afvroegen: zouden er anno 2010 nog platen gemaakt worden die het aanzien van de muziek ingrijpend wijzigen? Helaas, vrezen wij en aan de hand van 'Raw Power' leggen wij u ons pessimisme uit.

De mafketel Iggy en de artiest Bowie
U zal ons niet horen zeggen dat Iggy Pop een genie is dat mits toegewijde studie de juiste toets wist aan te brengen in een hunkerend muzieklandschap. Integendeel, wat ons betreft was en is Iggy gewoon een dommekloot zoals u en ik, zij het dan wel eentje met een kettingzaag van een stem en een gevoel voor show en muziek. Hij lijkt niet gauw stil te staan bij "Hoeveel kan ik hier verdienen?", en trekt gewoon zijn godverdomde plan. Weet u heden ten dage nog een "muzikant" (grote aanhalingstekens) die niet bezig is met zijn businessplan, projecten, concepten en marketing?

David Bowie ging ook mee in dat idee: wars van datgene wat populair was artistieke hoogtepunten trachten te creeëren. Het is erg jammer dat we tegenwoordig nog zo weinig van de man horen, maar gezien het huidige artistieke vacuüm in de muziekwereld heeft hij er misschien gewoon helemaal geen zin meer in om de volgende wannabe even een duwtje in de rug te geven. Let's face it: Mika of Mark Ronson zijn geen Lou Reed of Brian Eno.

De rekbaarheid van de commercie
Zou een platenfirma heden ten dage nog durven een groepje dat twee commerciële tegenslagen op het actief heeft te sponsoren voor een derde worp? Wellicht niet. De rek is er uit, de kunst is er uit, het geld is het allerbelangrijkste geworden. Return on investment. En daar moet je nu net niet op hopen als je een echte artiest enige plaats tot ontwikkeling wil geven.

Dat de Stooges niet de volledige vrijheid kregen om te klinken zoals ze wilden, is nog ergens te verantwoorden. Maar die houding van "Hmmmm, als we den David hier even op zetten zullen we wel zien of het nog iets wordt, en anders tant pis.", lijkt helemaal weg. Nu wordt het: "Dit stemmetje is volgens de laatste poll best wel hot, gecombineerd met volgend genre en de nodige gesponsorde airplay draaien we binnen de twee weken breakeven en daarna op winst."

De ongebaande paden
Vergeeft u ons even het gezeur? Anders kan u stilaan wel weer even naar TMF zappen en onze zak opblazen, hoor. (Het herhaaldelijk beluisteren van 'Raw Power' kan leiden tot enige - al dan niet verbale - agressiviteit.)

Heeft u de laatste tien jaar nog iets op de radio gehoord waarvan u dacht: "Dit zal ons moeder de gordijnen in jagen.", of "Oh crap, wat IS dit?" Nee hoor, zelfs niet op de zo geroemde onafhankelijke vrije internetradioIPdinges. Iedereen heeft toegang tot alles en alles is al wel eens verweven geweest met alles. Hongaarse folk met metalinvloeden, kruisingen tussen blues en dance, alles is al gedaan en er komt toch niks nieuws uit. Mensen houden niet van "moeilijk" - zelfs het alternatieve moeilijke gedoe is allemaal puur tekstboekmateriaal.

Het is een uitdaging: gaat u even zitten met 'Raw Power' op volle kracht op de stereo. Als uw speakers het al uithouden zal u het moeilijk vinden om zich te vinden in die rare, absurde, in-your-face mix van brute kracht. Leg daar de eerste de beste "alternatieve" plaat eens naast. Die clowns pissen in hun broek als ze Iggy tegenkomen, en terecht.

De heilige schrik en het brandende vuur
Zijn wij niet gewoon veel te veel gewend? Dertig, veertig jaar geleden was een clipje met een paar blote, bolle damesreten nog stof tot discussie, en werd een jongere met een veiligheidsspeld door de neus gezien als een te mijden gevaar voor de samenleving. Maar de schrik en de verwondering zijn weg. Shows van pakweg Marilyn Manson zouden misschien enkel nog door bejaarde kwezels aanzien worden als choquerend - en dat heeft dan niet eens met de muziek te maken.

Het gekke is wel dat een plaat als 'Raw Power' wèl nog opwindend klinkt, hoewel ze bijna veertig jaar oud is. Behalve het oeuvre van Nirvana, dat ondertussen ook al heel wat jaren oud is, kunnen wij niet zo direct nog aan recente platen denken waar we wild van worden.

En dat zijn de redenen waarom we blij zijn met de mooie Legacy-uitgave van 'Raw Power'. Al contrasteert dat mooie dubbele hoesje met het verzorgde boekje misschien wel te veel met één van de vuilst klinkende platen in onze collectie, die hier nog eens vergezeld gaat van een zeer genietbare energieke live-opname in bootlegkwaliteit. Zoals het hoort. Als u houdt van ruwe kracht en 'Raw Power' nog niet heeft: kopen! En anders legt u Tom Dice nog maar eens op. Aan u de keuze.

Iggy Pop speelt met zjin Stooges op 9 juli op Rock Zottegem.