#IanDuryEtc - Lily Allen - LDN (2006)

Het was een behoorlijke cultuurclash toen Avro’s Toppop in 1977 verblijd werd door ene Ian Dury & zijn Blockheads. Het werd aangekondigd als punk, maar het was verdomd funky en eclectisch (al werd dat woord toen nog niet gehanteerd) bovendien. En al werd de man gehinderd door een handicap, hij ging er toch tweehonderd procent voor. Ook dat hadden we nog niet gezien in ons muzikaal venster op de wereld, genaamd Avro’s Toppop. Enfin, hij was een geval apart en is dat ook gebleven. Beetje wars, tikje dwars maar met volle overtuiging. En zijn invloed is gebleven, want ook vandaag wordt hij gekoesterd en beschouwd als één van de founding fathers van de Britpop.

Lily Allen was met het debuut in 2006 een oprechte “breath of fresh air” met dat Londense cockneyaccent , ondergedompeld in een eclectische mix van soul, hiphop, reggae, ska en pop en alles wat plezant stuiterde en fris botste. Wat ze met Baxter Dury gemeen had, was dat ze beroemde ouders had (Keith Allen, comedian en acteur en filmproducente Alison Owen), een juk dat ze van zich af moest gooien.

Er was dat accent, waarvan ze een sterkte maakte in plaats van een nadeel. Tijdschrift Spectator zei daarover: “In contrast, Lily Allen fits into a distinctive and quite separate English tradition of word-play, irony and lyrical flourish. Her immediate ancestors are The Kinks, Ian Dury and Squeeze, with a dash of The Smiths and Pulp for good measure.” LDN is textspeak voor London en is een eerbetoon aan de stad, ondanks het feit dat Allen het ook heeft over crack, whores, pimps en the filth (slang voor politie) en danst op een sample van Reggae Merengue van Tommy McCook & The Supersonics.

Eerst uitgebracht in april 2006 en nog eens heruitgebracht in september, toen het wel dik scoorde na de nummeréénhit Smile. Tekstueel losjes gebaseerd op William Wordsworths gedicht 'Composed Upon Westminster Bridge, september 3, 1802'. Zelf licht ze toe: "That was one of the poems I studied for GCSE English at school. I remember thinking, 'I want to write about London,' and looking at that poem online and thinking, 'That's what he thought, what do I think?' I was looking at his viewpoint; how he told what he felt at that particular moment."