#IanDuryEtc - Blur - Park Life (1994)

Het was een behoorlijke cultuurclash toen Avro’s Toppop in 1977 verblijd werd door ene Ian Dury & zijn Blockheads. Het werd aangekondigd als punk, maar het was verdomd funky en eclectisch (al werd dat woord toen nog niet gehanteerd) bovendien. En al werd de man gehinderd door een handicap, hij ging er toch tweehonderd procent voor. Ook dat hadden we nog niet gezien in ons muzikaal venster op de wereld, genaamd Avro’s Toppop. Enfin, hij was een geval apart en is dat ook gebleven. Beetje wars, tikje dwars maar met volle overtuiging. En zijn invloed is gebleven, want ook vandaag wordt hij gekoesterd en beschouwd als één van de founding fathers van de Britpop.

Ian Dury was “all british”, wist de kleine dingen treffend scherp te stellen en durfde al eens tegen een scheen te schoppen. Liefst op zijn cockneys, een taal die gebezigd werd in het Londonse. In de Britpop werd ook vaak het cockney gehanteerd.

Blur deed dat vantijds ook. Met name op 'Parklife', waar Britse acteur Phil Daniels ('Quadrophenia', maar ook in 'EastEnders') de tekst reciteerde op een über-Britse manier. Zanger Damon Albarn had eerst zelf een poging gedaan, maar raakte niet "into character”, waarna Graham Coxon de acteur binnenhaalde: "At the line 'There was a piece of my heart,' Phil said, "Should I drop the 'h'? If I pronounce it, it'll sound more adorable." We didn't want to use a forced mockney accent, so he pronounced the 'h.'"

De song was geïnspireerd door de roman 'London Fields' van Martin Amis. Bassist Alex James licht toe: "The first time Damon played Parklife to me I was certain that it would be big. It was one of the most complete things I'd ever heard." Dave Balfe van platenfirma Food Records was allesbehalve enthousiast: "When I first heard the demo without Phil Daniels, I thought that the chorus was brilliant but it was such a rubbish verse. I thought it was fairly tedious and the talking verses were not hit single material as far as I was concerned." Hij vergiste zich schromelijk want het nummer werd een megahit en de invloeden, die dan werden genoemd, waren vaak Kinks of Small Faces. Maar indirect was het ook een eresaluut aan het sociale commentaar en cockney dat Ian Dury gebruikte.