Hoofdstroom - 'Kind Elk'

Achter Hoofdstroom, de podiumnaam van volbloed Gentenaar Edward Huyghe, gaat een bedrijfsjurist schuil die lak heeft aan de wetten van de mainstream. Toch flirt zijn debuut-ep met die gehekelde wetmatigheden. Een ironie die de man met de glimlach omarmt en uitdraagt.

De wankele brug van de indiepoel naar de mainstream is het geliefkoosde speelterrein van Hoofdstroom. Huyghe is niet de zoveelste gevoelige ziel met een gitaar, waarvan elk jaar opnieuw wel een vers exemplaar uit de krochten van de indiescene naar boven gekropen komt. Wie zo’n verdenking koestert, stuit op een meervoudig alibi.

Alibi 1: authenticiteit, het antiserum tegen cheesy fastfoodvibes. Het introspecte 'Kind Elk' ademt onvervalste bescheidenheid. Bespiegelingen die niet matchen met de huisstijl, klinken al gauw niet oprecht. Hoofdstroom daarentegen sluit een geslaagd huwelijk tussen vorm en inhoud. Uit zijn pennenvruchten kunnen we alvast concluderen: de man is geen poser.

Een naadloze overgang naar zijn tweede alibi: de lyrics, hoorbaar het resultaat van zelfreflectie en bezinning. Huyghe past voor de gemakkelijke paden die getroebleerde gitaarpoëten reeds plattraden. Een rijke beeldspraak weeft meerdere lagen in de songs, tussen de regels prijkt een schat aan onuitgesproken sentiment ("Before I was an extra / in an endless episode / the director never spoke to me / but still I played my role").

Alibi 3: de muziek. Hoofdstroom dobbert langs de oevers van de folk- en indiepop, aangelengd met een vleugje hiphop. Veelzijdigheid is zijn grootste troefkaart: Huyghe durft zijn creativiteit in verschillende gietvormen kwijt, maar de opvulling is dezelfde. De rode draad is een enkele gitaar die, rustend op bedaarde beats, doordachte melodieën breit tot een warme fleece, en nu en dan zijn eigen weg gaat. Voicesamples voegen extra cachet toe aan het geheel. Desk Job bevat het meest catchy refrein op deze ep en is het beste bewijs dat toegankelijk geen synoniem hoeft te zijn van oppervlakkig – een opvatting die Hoofdstroom tongue in cheek bestrijdt.

Aan boord van dit zelfgemaakte vlot – Huyghe doet alles in eigen beheer – verglijdt de waan van de dag geruisloos, als ware het een fait divers in de jongste tv-journaals. Ontsnappen is extra behaaglijk in deze spannende tijden, en Hoofdstroom leidt graag de weg. Als je je ogen uitwrijft na het gemoedelijke Sonder is de hoop op betere tijden nog wat aangewakkerd. Betere tijden, te beginnen met de release van het Nederlandstalige vervolg op deze debuut-ep, later dit voorjaar.