Hoezo geen nummer van The National gekozen?

Voorbeschouwing

Op zondag 16 augustus sluit The National Pukkelpop af met een setlist voor en door de fans. Via de website van StuBru kan iedereen zijn top drie doorsturen, in de hoop om zijn of haar favoriete deepcut of klassieker te horen. Ook wij bij daMusic gingen door de discografie van de band, om zo de aartsmoeilijke opgave voor u te vergemakkelijken.

(gd)

1. 90-Mile Water Wall ('Sad Songs For Dirty Lovers' (2003))

'Sad Songs For Dirty Lovers' (2003) is niet de bekendste plaat van The National maar er staan juweeltjes op die je met het grootste gemak kunt rekenen tot hun allerbeste. 90-Mile Water Wall is er zo 22n. De song is werkelijk betoverend, heeft een mooie, warme, desolate en ietwat mistroostige sfeer en dat wordt kracht bijgezet door de instrumentatie.

De subtiele akoestische gitaarpartijen, de subtiele drums en die schitterende (alt)vioolpartij geven je het gevoel dat je door de Amerikaanse woestijn trekt. En dat refrein: “I'm waiting for a ninety-mile water wall / To take me out of your home view / I'm looking for a trap door trigger /To drop me out of your home view”. Ik vermoed dat hij live niet vaak voorbij komt en dit is dan misschien uw kans om dat te laten gebeuren! “U zult er geen spijt van krijgen!”, zou de voormalig verkoper in mij zeggen.

2. Green Gloves (‘Boxer’ (2008))

3. Bloodbuzz Ohio (‘High Violet’ (2010))

(ma)

1. Bloodbuzz Ohio (‘High Violet’ (2010))

Waarschijnlijk de enige song van The National die op de Engelstalige Wikipedia een tekst heeft, die duidelijk geschreven werd door een Belg. It wasn’t me, maar het had gekund want het blijft samen met Terrible Love één van de verklaringen waarom The National eindelijk wereldwijd platen begon te verkopen nadat ze vier albums lang enkel scoorden bij critici. Alleen daarom al verdient dit nummer de eerste plaats, al is het ook een perfecte song van de eerste drumroffel tot het uitsterven van de trompet.

2. City Middle (‘Alligator’ (2005))

3. Available ('Sad Songs For Dirty Lovers' (2003))

(kv)

1. Apartment Story (‘Boxer’ (2008))

'Boxer' bevat een dozijn pareltjes, maar daaruit pikken we maar al te graag Apartment Story. The National pur sang. Hoor die drumlijn! Volwassen worden is geen gemakkelijke job en een dankbaar thema waarover Matt Berninger meer dan één song heeft geschreven. Herkenbaarheid troef, toch?

"Stay inside till somebody finds us / Do whatever the TV tells us / Stay inside our rosy-minded fuzz / So worry not, all things are well / We'll be alright, we have our looks and perfume on"

2. Mr. November (‘Alligator’ (2005))

3. Abel ('Alligator’ (2005))

(cd)

1. Squalor Victoria (‘Boxer’ (2008))

Om eerlijk te zijn, de platen van The National komen thuis niet erg vaak uit de hoes. Ik vond het altijd al een band die je vooral live moet meemaken, zeg maar ondergaan. De manier waarop Matt Beringer het publiek, zichzelf en ook wel die fles rode wijn kan meezuigen in het verhaal van de set, kent weinig gelijken.

De drie songs, die ik graag aanstip voor de setlist van Pukkelpop, zijn dan ook de liedjes die mij in het verleden het allerstrafst omver bliezen. Squalor Victoria is het moment waarop Berninger zich zodanig de ziel uit het lijf krijst, dat je vreest dat het alleen maar fout kan aflopen.

2. Baby We'll Be Fine (‘Alligator’ (2005))

3. Abel (‘Alligator’ (2005))

(gv)

1. Sorrow (‘High Violet’ (2010))

Ik zou voor elke song van deze plaat kunnen kiezen, maar ik pik er vandaag Sorrow uit. Ik luisterde veel naar dat nummer tijdens mijn depressie. Het is soms vreemd om uit te leggen aan mensen, maar als je je ongelooflijk kut voelt en dan naar een song als Sorrow luistert, dat is een pleister op de wonde. Die openingszinnen (“Sorrow found me when I was young / Sorrow waited, sorrow won / Sorrow that put me on the pills / It’s in my honey, it’s in my milk.”) waren toen zo toepasselijk dat ik ze altijd met me zal meedragen.

In dezelfde categorie: die briljante tekst van Conversation 16 met zinnetjes als “You never believe the shitty thoughts I think” en “Try to hold it together 'til our friends are gone.” Voor alle duidelijkheid: het gaat beter nu, maar toen kon ik denken: als Matt Berninger ook met zulke gedachten in zijn hoofd rondloopt, is er nog hoop voor mij.

2. About Today (‘Cherry Tree’ (2004))

3. Think You Can Wait (‘Win Win (Music from the Motion Picture)’ (2011))

(nvh)

1. The Perfect Song (‘The National’ (2001))

Drie favoriete nummers kiezen van The National moet één van de meest ondankbare taken ter wereld zijn. Deze lijst zou er, wat mij betreft, elke week van de maand anders uitzien, maar nu krijgen deze drie parels de voorkeur. Het goud is deze week alvast voor The Perfect Song. Grappig genoeg alles behalve perfect, de track staat op het titelloze debuut van de band en klinkt heel zoekend en vrij lo-fi.

Het is het archetype van sociaal-ongemakkelijke-mannenmuziek, maar in dat schuchtere karakter schuilt de sterkte van het nummer. Luister maar naar teksten als "I tried to look at you but I couldn't break the ice / We stood out there for an hour and were freezing". Later volgt een eerste teken van ingehouden woede, hetgeen een vast thema zou worden voor de band. 

2. Racing Like A Pro (‘Boxer’ (2008))

3. Nobody Else Will Be There (‘Sleep Well Beast’ (2017))

Stemmen kan nog tot vrijdag 16/8 via de website van StuBru. Tickets zijn helaas niet meer verkrijgbaar.