#HetHeiligeJaar2001 - Millionaire - 'Outside The Simian Flock'

In de #WeekvandeBelgischeMuziek moet dat een (cult)klassieker uit ons kleine landje zijn die we herbelichten. Sommige van die Belgische albums waren grote commerciële successen, anderen bleven crimineel ondergewaardeerd. Allen hadden een grote muzikale impact. Vandaag is het de beurt aan het ijzersterke 'Outside The Simian Flock' van Millionaire, uit 2001. Het album was zo uitstekend dat het werd opgemerkt door illustere muzikanten als Matthew Bellamy van Muse en Josh Homme van Queens Of The Stone Age.

Homme stond, naar verluidt, te pissen, toen hij Millionaire voor Masters of Reality hoorde openen en haastte zich terug om het optreden te kunnen volgen. Het bezorgde frontman Tim Vanhamel een toegangsticket tot Eagles Of Death Metal, een zijproject van Homme en Jesse Hughes. Homme produceerde ook de opvolger van ‘Outside The Simian Flock’, ‘Paradisiac’. En andere leden van de band werkten later samen met grote namen als Mark Lanegan.

Niet slecht voor een debuut, al verkocht ‘Outside The Simian Flock’ eigenlijk niet zóveel exemplaren. Millionaire bleef een groep waar vooral muzikanten fan van zijn. Toch wist de plaat een plek in de Belgische rockgeschiedenis uit te kerven. Logisch, want het was een inventief rockalbum dat origineel maar toch vertrouwd aanvoelde. Helaas net iets te tegendraads voor het grote publiek.

Blijft het debuut na al die jaren nog overeind? De band combineert op ‘Outside The Simian Flock’ tegendraadse disco en onversneden stonerrock tot dansbare robotrock. Goed, af en toe komen er invloeden van T-Rex bovendrijven, maar het album klinkt toch nog steeds vooral als Millionaire en kneedt de sterktes en zwaktes van de bandleden tot een eigen geluid.

Vanhamel heeft een beperkt stembereik, maar zijn hese zang voegt net toe aan de smerige atmosfeer op het album. Denk maar aan een vuig nummer als Come With You, dat niet zou werken met melodieuze zang. De muziek roept beelden op van vuile dansvloeren en ruwe dronken seks. Zeker de eerste helft van het album is ijzersterk en doet ons na al die jaren nog zweten. Body Experiences Revue en Me Crazy, You Sane zijn geweldig, en Champagne houdt zich internationaal nog met gemak staande. Originele structuur ook, zoals veel nummers op de plaat, met een zang die pas na bijna drie minuten invalt.

Dat betekent niet dat ‘Outside The Simian Flock’ perfect is. De tweede helft van het album bevalt ons na al die jaren nog steeds iets minder, ondanks het vette basgeluid (wat een klank!). De erotiek gaat er ietwat vanaf en het schuren op de dansvloer begint wat eentonig te worden. Toch staat er maar één slecht nummer op deze plaat. Nothing Left blijft een kleine smet op het glanzende blazoen.

Het is jammer, want anders had dit album zich naar onze mening kunnen meten met pakweg ‘The Ideal Crash’ van dEUS, één van de beste Belgische platen aller tijden. 'Outside The Simian Flock' is in dat opzicht als de groep zelf: iets te grillig en onvoorspelbaar. Maar een mindere plek in het pantheon der Belgische muziekgoden betekent nog steeds dat je je met de besten kan meten.