Het Zingende Zwaard
Achtergrond
Schizofrenie. Je wenst het uiteraard niemand toe. En hoe dan ook, zolang de split in je persoonlijkheid niet fysiek is, heeft het sowieso weinig zin. Dus maken wij het u moeilijk door u het zingende zwaard (geef toe: u dacht aan Suske en Wiske) van Damocles boven het hoofd te houden. U heeft zich geen zorgen te maken: u komt er vast zonder kleerscheuren vanaf. Kiezen zal u echter wel moeten doen, bijvoorbeeld tussen:
Donderdag 16 augustus 2007
Eagles Of Death Metal (EoDM) is het levende bewijs dat er ook tijdens deze editie van Pukkelpop een behoorlijk hoog weirdo-gehalte op de bühne te bewonderen is. Onder leiding van de excentrieke Jesse ‘The Devil’ Hughes ontstond deze Amerikaanse garageband een negental jaar geleden ergens in de Californische woestijn. Inderdaad ja, dit viertal is een product van Josh Homme’s (Kyuss, Queens Of The Stone Age) befaamde ‘Desert Sessions’. Meer nog, de man nam aanvankelijk plaats achter het EoDM drumstel. Vriend aan huis Tim Vanhaemel (van ons eigen Millionaire) ramde overigens de gitaarpartijen bijeen op de debuutplaat ‘Peace, Love, Death Metal’ in 2004. Met death metal heeft dit zootje ongeregeld absoluut niets te maken. Verwacht u aan een portie onversneden gitaarriffs en een hoop gezwam waartegen Clement Peerens en zijn gevolg als “pussies” kunnen worden afgeschilderd. Geen zin in een mix tussen het beste van The White Stripes, Lynyrd Skynyrd en pakweg Jon Spencer? Misschien is het dan wel de moeite om even naar de Chateau te slenteren voor het experimentele noise gezelschap Liars. Onder impuls van frontman Angus Andrew bracht de band onder verschillende bezettingen en in verschillende stijlen drie albums en een handvol EP’s uit. Eind augustus zou het vierde album ‘Liars’ in de rekken moeten liggen. Volgens Andrew zou dit het meest toegankelijke schijfje moeten worden. Al is toegankelijkheid bij Liars een ruim begrip. De eerste rijen van een ongetwijfeld goed gevulde Chateau zullen er vermoedelijk zowaar hetzelfde uitzien dan de frontlinie van die andere noise brigade: Sonic Youth. Als daar maar geen kinderen van komen!
Rilo Kiley en The Pigeon Detectives treden respectievelijk in de Marquee en de Club op. Rilo Kiley maakt frisse popmuziek en heeft in de persoon van Jenny Lewis een charismatisch leidster. Hoewel ze de groep even links liet liggen voor een solo-uitstap naar de alt country, is het nu weer haar groep die voorrang krijgt. Ongetwijfeld heeft dat te maken met nieuw materiaal dat na hun vorige CD ‘More Adventurous’ voorgesteld moet worden aan het grote publiek. Avontuurlijk maar herkenbaar zijn etiketten die bij de muziek van Rilo Kiley passen. Tezelfdertijd staan The Pigeon Detectives hun versie van de Britpop te promoten. Een behoorlijk puntige plaat en de nodige podiummaniertjes maken van de groep een publiekslieveling in het Verenigd Koninkrijk. Nu lijkt de tijd rijp om ook "the continent" aan te pakken. Het jeugdig enthousiasme straalt er gewoon vanaf. Dat de songs bovendien lekker in het oor liggen, is meegenomen.
Net daarna krabben we ons alweer zenuwachtig achter de oren. Kiezen we voor de duistere energieke gitaren van Editors op de main stage? Of trekken we naar de Chateau voor de intieme luisterliedjes van de alom geprezen Willy Mason? Die programmatoren maken het ons wel bijzonder moeilijk! Waar we al bijzonder te spreken waren over het debuutalbum ‘The Back Room’ verbaasden de heren Editors ons eerder dit jaar andermaal met ‘An End Has A Start’. “Het kan nog strakker, nog donkerder en bovenal nog bombastischer.” moet frontman en bezieler Tom Smith gedacht hebben terwijl hij de nieuwe songs –die allemaal op de piano gecomponeerd zijn- schreef. De wall of sound die Editors rond zich zullen optrekken vinden we absoluut niet terug bij de jonge Willy Mason. Net geen drieëntwintig is hij en toch slaagde hij er in om in geen tijd een reputatie op te bouwen om U tegen te zeggen. Zijn debuutplaat ‘Where The Humans Eat’ werd geproduced door golden boy Conor Oberst waarop Mason prompt door Radiohead werd gevraagd om als voorprogramma mee te touren. In recensies van zijn tweede langspeler ‘If The Ocean Gets Rough’ lezen we steevast, en geheel terecht overigens, verwijzingen naar instituten als Bob Dylan, Howe Gelb en pakweg Billy Bragg. Dit zou wel eens een grote mijnheer kunnen worden.
De tijd van de geitenwollen sokken mag dan voorbij zijn. De weirdfolk heeft ervoor gezorgd dat artiesten als Devendra Banhart weer volop in de belangstelling staan. Toen hij zijn eerste stappen in de muziek zette, had hij meteen een stevige fanbase. Zijn optredens durven wel eens chaotisch te zijn, hetgeen de muziek niet altijd ten goede komt, maar zijn liedjes zijn zo ontwapenend dat je niet anders kan dan gecharmeerd raken. Helemaal anders zal het er bij Battles aan toegaan. Bij deze heren moet elke noot mathematisch op zijn plaats zitten. Voor improvisatie is weinig of geen plaats. Ongelooflijke instrumentbeheersing en een waanzinnig goede drummer waken over respectievelijk de kwaliteit en het tempo. De keuze wordt er niet makkelijker op.
Ooit stonden dans- en metalliefhebbers lijnrecht tegenover elkaar. Knokpartijen konden nog net vermeden worden, maar de haat zat vaak erg diep. Dezer dagen is de situatie helemaal anders. Wie van dansmuziek houdt, kan een streepje metal toch wel op prijs stellen en de headbangers durven zich ook al eens laten gaan op de dansvloer. Op Pukkelpop kan u naar de Basement Jaxx kijken om hen de wei voor het hoofdpodium te zien omtoveren tot megadancing. En gedanst zal er worden. Daarvoor staan nummers als Where’s Your Head At garant voor. Soulfly moet zorgen voor het evenwicht en zal de Skate Stage onveilig maken. De bewegingen die daar gemaakt zullen worden, zijn van een heel ander soort waarbij enkel met opgeheven vuist de waardering wordt uitgedrukt.
Vrijdag 17 augustus
Een wel heel bijzonder moment zal het worden wanneer Sophia het podium van de Marquee beklimt op vrijdagavond. Robin Propper Sheppard brengt voor de gelegenheid immers een strijkersensemble, blazerssectie en trompettist mee naar Kiewit. Twee jaar geleden speelde de band nog een bijzonder gesmaakte best of set als headliner in diezelfde Marquee op Pukkelpop. Ondertussen zit het prachtige ‘Technology Won’t Save Us’ in Sheppards rugzakje. We durven er haast onze hele cd-collectie op verwedden dat nummers als Big City Rot, Pace en Where Are You Now uit dit album absolute hoogtepunten worden tijdens deze doortocht. Tegelijkertijd speelt de vierentwintigjarige prettig gestoorde singer-songwriter en duivel-doet-al Patrick Wolf in de Club. Wolf wordt ook wel eens "het orkest" genoemd. Harp, gitaar, piano, accordeon, ukelele, viool, klarinet … duw het in zijn handen en hij zal het bespelen als een bezetene. Wees voorbereid op een excentrieke en uiterst theatrale live-show waarin de songs uit zijn recentste meesterwerkje ‘The Magic Position’ centraal staan.
Opgestaan uit de dood (of tenminste een erg lange stilte) is Dinosaur Jr opnieuw een toonbeeld van strakke gitaarmuziek. De scherpe riffs van J. Mascis in combinatie met de maniakale drums van Murph en het topzware baswerk van Lou Barlow bezorgden de groep eind jaren tachtig een cultstatus, maar pas onlangs werden de onderlinge geschillen bijgelegd en werd zelfs een prima nieuwe plaat opgenomen met nog steeds die lijzige stem en die keiharde solo’s. Op het podium gaat het drietal tot aan het gaatje. Maar u kan uiteraard ook kiezen voor het dansbare alternatief, want Groove Armada ontplooit zijn troepen op hetzelfde moment in de Dance Hall. Hitgevoelige muziekjes zijn hen niet vreemd en dus wordt het ook daar een klein feestje. Het Londense duo staat immers garant voor lekkere muziekjes en catchy hooks. I See You Baby, wees daar maar zeker van.
Zaterdag 18 augustus
Wellicht wordt het drummen voor een plaatsje in de Marquee tijdens het optreden van The Shins uit New Mexico. Dit collectief schoot begin dit jaar met ‘Wincing The Night Away’ pal in de roos. Het album werd over de hele wereld onthaald op luid applaus en de bevallige single Phantom Limb wordt door vriend en vijand meegeneuried alsof het de nieuwe You Never Walk Alone is. De muziek die deze heren produceren gaat zelden vervelen. Snedig, poppy en catchy as hell. Denk nog maar aan het onsterfelijke So Says I en zelfs je zwaarste festivalkater in jaren verdwijnt spontaan. Eveneens te catalogiseren onder de noemer catchy is de electro-rock van Noorse 120 Days die op datzelfde moment met hun dreunende beats en snijdende gitaren de Club onveilig maken. Muzikaal situeert dit kwartet zich ergens tussen LCD Soundsystem en Apse. Beiden eveneens op een Pukkelpoppodium te bewonderen. In oktober van vorig jaar brachten ze in eigen beheer hun titelloos debuutalbum uit dat ze uitgebreid in de Verenigde Staten voorstelden. Nu is het vasteland aan de beurt. “Party hard” zeggen we dan!
In België heeft Ozark Henry alles gezien, alles gedaan, alles geprobeerd. Geen mens op de weide die geen nummer van de Westvlaming kan opnoemen. Uiteraard vangen hoge bomen veel wind en is de kritiek aan zijn adres vaak even groot als de lofbetuigingen, maar onbewogen blijf je niet bij zijn liedjes. Hij zou wel eens voor een verrassing kunnen zorgen als vreemde eind in de alternatieve bijt. Hoe dan ook hebt u met Spoon een volwaardig alternatief. Onbekend is helaas nog steeds onbemind. Maar de aanhang van de groep uit Texas groeit gestaag. Hun nieuwste album ligt net op de planken en de fans zijn razend benieuwd. Vooruitloper en single The Underdog maakte al duidelijk dat er geëxperimenteerd werd met blazers, terwijl het typische geluid van de groep rond Britt Daniel en Jim Eno onaangetast bleef. Hoog tijd voor een Europese doorbraak.
“Ik weet niet wat het met jullie Belgen is, maar nergens anders ter wereld komt er zoveel volk naar mijn shows kijken dan hier.” Een enthousiaste David Eugene Edwards, in een vorig leven nog drijvende kracht achter het ter ziele gegane 16 Horsepower, onlangs nog tijdens een zaalshow ergens te lande. Op Pukkelpop krijgt hij dit jaar een headlinerspot in de Chateau toegewezen met zijn Woven Hand. We zouden de muziek van deze band kunnen omschrijven als uiterst Christelijk geïnspireerde folkrock met een vleugje gospel geserveerd op een bedje van bluegrass. Trek weer aan die geitenwollensokken en laat je meeslepen in Edwards’ bizarre wereldje. U had het liever allemaal iets steviger? Geen probleem, een eindje verder sluit Tool de main stage af. De band rond het fenomeen Maynard James Keenan heeft zichzelf ondertussen de status legendarisch aangemeten en is de headlinerspot dan ook meer dan waardig. Vorig jaar stonden ze nog (veel te vroeg) geprogrammeerd op Rock Werchter. Nu, na een passage in Vorst, dus eindelijk in het donker op een festivalpodium. Verwacht u aan een strakke, meeslepende set doorspekt met enkele klassiekers om spontaan van te beginnen kwijlen. Sober en cool: Tool!