Het enige echte Dour parcours 2008

Achtergrond

Op de redactie wordt er wel eens gebekvecht over festivals, wordt Rock Werchter afgewogen tegen Pukkelpop, wordt Rock Zottegem vergeleken met het Cactusfestival. Voor elk van die zomerse uitstapjes valt wel iets te zeggen. Douradepten weten wat ze kunnen verwachten: een muzikale ontdekkingsreis. Als een echte Marco Polo waagt de Dourliefhebber zich in de onmetelijke woestijnen der dansmuziek, begeeft hij zich in de ondoordringbare gebergten der hardcore en metal en doorkruist hij de eindeloze wouden der indierock. De Dourfanaat peinst er niet over zijn ticket te verruilen voor welk ander festival dan ook. Hij zet door, ongeacht wat de affiche biedt. Of dat nu grote namen zijn of – zoals zo vaak – de meest bizarre groepjes en artiesten, hij is er klaar voor. DaMusic wil u alvast een schattenkaart aanbieden. Enkele bekende maar vooral minder bekende namen zal u erop terugvinden. Al twijfelen we er niet aan dat u eigenzinnig genoeg bent om zelf de juiste keuzes te maken.

Donderdag – de opwarmer

Duitsland wordt wel eens het mekka van de elektroscène genoemd. Wel, wij hebben goed nieuws, Moonbootica is afkomstig uit Hamburg. Hun roots hebben ze dus al mee. Maar dat is natuurlijk niet alles. Ook muzikaal geven KoweSix en Tobitob blijk van een hoog feestgehalte. Hun clubmuziek bevat niet alleen de constante hardere slagbeat, maar durft ook lowtempo aan. Ze garanderen je drama, speelsheid, brutaliteit en verleiding. “We wanna take you higher”, klinkt het. Dat belooft!

Zijprojecten zijn niet meer weg te denken uit de popmuziek. Elk gerespecteerd muzikant leeft zich dezer dagen uit in andere bandjes/samenwerkingsverbanden. Neon Neon is zo’n al dan niet tijdelijk project. Protagonisten van dienst zijn Gruff Rhys, gezicht en voornaamste acteur binnen de Super Furry Animals en Boom Bip, producer en muzikant. Laatstgenoemde is vooral actief in zijn eentje maar ook binnen talloze andere projecten (Daedalus, Busdriver, …) Neon Neon legt zich toe op een met gitaarriffs doorspekt soort elektro dat teruggrijpt op de eighties. Op plaat hebben ze daarbij een hele rist gastvocalisten ingezet. Wat dat op een podium zal geven, kan u zelf gaan beoordelen.

EZ3kiel is een Frans trio: Yann Nguerna, Joan Guillon en Matthieu Fays. Met slechts een elektronische geluidstafel, bas en drums, combineren ze elektronica, dubstep en hiphop met een soort van melancholisch geweld. EZ3kiel is niet alleen vernieuwend wat hun muziek aangaat, ook op visueel gebied hebben ze heel wat in hun mars. Ze experimenteren op alle vlakken. Zo hebben ze al een succesvolle samenwerking met de Belgische DAAU achter de rug. Verwacht geen dansbare muziek, maar een grootse beziens- en luisterwaardigheid.

Het moest de volgende Britpopbelofte worden. De NME had het verkondigd. Maar hun debuutalbum was te vreemd, te weinig pop, te eigenzinnig om die doorbraak te rechtvaardigen. Inmiddels zijn de heren van Mystery Jets ouder, ongetwijfeld wijzer en twee albums rijker. Vooral hun meest recente uitgave ‘Twenty One’ moet ervoor zorgen dat ze volgend jaar op Rock Werchter spelen. De single Two Doors Down heeft de bres al geslagen. Nu enkel de basis nog verbreden. Voorlopig kan u ze nog gaan bewonderen op bescheidener grasvelden. En bewonderen is wel degelijk het juiste woord. De unieke stem van Blaine Harrison in combinatie met de vrolijke deuntjes doen het gras enkel nog groener lijken.

Ook Birdy NamNam is Frans. Little Mike, DJ Pone, DJ Need en Crazy B zijn vier turntablists die het betere scratchwerk leveren. De groep is ontsproten uit een dj-crew die in 2000 de wereldtitel scratchen veroverde. De technische kant hebben ze dus ongetwijfeld onder de knie. Muzikaal behoren ze tot de top. Tijdens hun eclectische sets keren ze terug naar de jaren negentig van de elektronica, de jaren tachtig van de rap of begeven ze zich in de zwoele jazz- en soulwereld. Hun draaitafels beschouwen ze daarbij als echte instrumenten. Niet gewoon wat plaatjes draaien dus, een origineel geluid is waarnaar gestreefd wordt!

Eli 'Paperboy' Reed kreeg zijn bijnaam toen hij in highschool voortdurende de newsboy cap van zijn grootvader droeg. Zijn muziek haalt het beste uit deltablues en soul, maar ook in een punkclub voelt hij zich meteen thuis. Met zijn groep The True Loves heeft hij in de VS al een stevige livereputatie opgebouwd. Of hij het ook in Europa kan waarmaken, moet echter nog blijken. Zijn album ‘Roll With You’ belooft in elk geval het beste: vette soulswingers staan zij aan zij met pure ballades. Hopelijk heeft hij zijn blazerssectie bij zich, want dan weet hij de temperatuur meteen te doen stijgen naar saunaniveau.[pagebreak]

  Vrijdag - de doorbraak

Wie live drum & bass verkondigt, kan dat niet zonder Roni Size Reprazent over de tong te laten rollen. Dit collectief onder leiding van Roni Size bestaat uit Dj Die, Dynamite MC, Krust, Onallee, Suv, Si John en Portishead-drummer Clive Deamer. Hun debuut ‘New Forms’ werd in 1997 bekroont met een Mercury Award en geldt nog steeds als één van de beste albums uit het genre. De kwaliteit in de studio is evenredig aan de kracht van dit dream team op het podium. Wie Roni Size en zijn crew twaalf jaar geleden op Pukkelpop ontdekt heeft, zal dat niet ontkennen. De vraag is of het collectief anno 2008 nog even straf uit de hoek kan komen. Er is maar één manier om daar achter te komen.

De bandleden van The Notwist vestigden dit jaar opnieuw de aandacht van de muziekliefhebber op zich. Met hun nieuwe album ‘The Devil, You + Me’ maakten ze een opmerkelijke ‘comeback’. Martin Gretschmann maakt samen met Markus en Michael Acher rijke, muzikale songs, waar je nog dagen van kan nagenieten. De groep uit Munchen bestaat nu al iets meer dan 20 jaar, maar bracht pas in 2002 zijn meest succesvolle album ‘Neon Golden’ uit, de voorloper van de zogenaamde indietronica. Verwacht je aan een mooie, rustgevende combinatie van elektronica en gitaarmuziek op een bedje van eersteklas popsongs.

‘Soul Searching Sun’ was de plaat waarmee Life Of Agony de brug sloeg tussen hardcore en rockmuziek. Nummers als Weeds en Tangerine maakten van de plaat één van onze favorieten binnen het hardere genre. De groep hield het in 1999 voor bekeken, waarna zanger Keith Caputo enkele soloalbums uitgebracht met eerder beperkt succes. In 2003 was de tijd rijp voor een reünie. De fans gooiden zich met nog evenveel enthousiasme in de moshpit en ook nu wordt niks anders van deze groep verwacht. Wie zich wel eens in dergelijk kolkend geweld durft te gooien, zal hier niet teleurgesteld worden.

Het Ed Banger Recordslabel is sinds drie jaar weer een grote ontdekking rijker. Op zijn vijftiende begon de Franse elektroartiest SebastiAn Akchoté zijn carrière als muziekproducer voor de rapband Cercle Vicieux. Nu besteedt hij zijn tijd grotendeels aan remixes en het creëren van een eigen sound. Zo bewerkte hij al songs van grote artiesten als The Rapture, Kelis, Bloc Party, Editors en Klaxons. Zelfs Das Pop was recent aan de beurt met Fool For Love. Daarnaast had SebastiAn de eer om deel uit te maken van de opening act bij Daft Punks 'Alive Tour'. Iemand met een dergelijk palmares kan je moeilijk negeren.

Mike Stroud en Evan Mast van Ratatat hielden zich aanvankelijk vooral bezig met het maken van remixes voor hiphopgrootheden als Jay-Z, Missy Elliott en Kanye West, maar intussen hebben ze ook een eigen album afgewerkt. Op dat album wordt volop geëxperimenteerd met samples, percussie en effecten en wordt er niet gezongen. Soms lijkt het alsof ze hun eigen werk alvast geremixed hebben. Op het podium wordt er een toetsenist toegevoegd bij de twee gitaren. Eigenaardig is ongetwijfeld nog een bescheiden predikaat voor deze Amerikanen die bewijzen dat groepen als Yeasayer en Vampire Weekend New York zullen moeten delen met deze eigenwijze band.

De Londense producer Milanese groeide op met zijn ene hand aan de piano en een trombone in de andere. Hij liet zijn instrumenten voor wat ze waren en maakte de grote stap naar een elektronicalabel. Een straffe zet die zeker en vast kan gelden. Milanese draait op hoog niveau. Geen eentonigheid, maar een feilloze mix van grime, jungle, ragga, techno, elektro en dubstep. De zware baslijnen maken de muziek wat donkerder, de tegendraadse beats maken het spannend. Je voelt steeds waar Milanese naartoe wil, waardoor je aan zijn muziek gekluisterd blijft. Sluit je ogen, laat je leiden door de beats en geniet.

Noiserock wordt het genre wel eens genoemd. Soms speelt Harvey Milk als de eerste de beste rockgroep, maar even goed durven ze de stonerkant op te gaan of in de slowcore te verzeilen. Verwacht in elk geval geen lieflijke elektronische deuntjes, maar heerlijk gedreven gitaren over in vitriool gedrenkte, uitgespuwde teksten. De groep draait al mee sinds begin jaren negentig, kende slechts weinig succes, werd ontbonden, maar herrees uit de modder der middelmatigheid rond 2005 en tourt opnieuw. Ook werd er nieuw werk opgenomen onder de ironische titel ‘Life … The Best Game In Town’ (hier kan je het hele album beluisteren). Nog steeds drijft hun sound op slome, uitgesponnen gitaren met in prikkeldraad gewikkelde vocalen. Geef maar toe: u bent ook al nieuwsgierig.[pagebreak]

Zaterdag - de bevestiging

Typhoon is naar eigen zeggen geen rapper, maar een ervaringsdeskundige. Dat daar enige waarheid in schuilt, hebben we enkele maanden terug in de ABclub ondervonden. Een conventionele rapper is Glenn de Randamie allerminst. In plaats van op te scheppen of strijdtaal te spuien, praat hij over zijn gevoelens en over de maatschappij waarin hij opgroeit. Een echte verademing. Als je daar nog eens bij telt dat zijn beats scherp klinken en dat ‘Tussen Licht en Lucht’ één van de betere albums is die we de laatste jaren over de Belgisch-Nederlandse grens hebben gesmokkeld, weet je voldoende om deze Nederlander niet te negeren.

Wie nood heeft aan een oppeppertje of een powerbreak, moet gewoon een tussenstop maken bij South Central. Dit duo komt uit Brighton en behoort tot de recente generatie elektroartiesten die hun beats mixen met stevige indierock. South Central werkt zelfstandig tijdens dj-sets en treedt daarnaast ook op met een liveband. Allebei de acts zijn overweldigend. Op het dourfestival heeft de groep ervoor gekozen om een spetterende liveshow te brengen waar je haren van recht gaan staan. Ze kennen geen genade en delen rake klappen uit. De muziek slaat je zo om de oren.

Steven Allison aka Flying Lotus had dit jaar op Domino moeten staan maar zei op de valreep af. Ondertussen is hij eveneens van de Pukkelpopaffiche geschrapt. We vrezen dus een klein beetje dat hij ook naar Dour zijn kat zal sturen, maar indien hij er toch staat, zal Flying Lotus vast en zeker voor één van de hoogtepunten van het festival zorgen. Vorig jaar verscheen uit het niets zijn debuut op het prestigieuze Warplabel en daar is vorige maand een vervolg op gekomen met het fantastische ‘Los Angeles’. Flying Lotus maakt aanstekelijke hiphopbeats met stevige roots in ambient en electronica. Denk Jay Dee en Madlib, maar dan op het label van Aphex Twin en Boards Of Canada!

Wie een beetje thuis is in reggae, zal de naam Michael Rose ongetwijfeld kennen. Al van in de jaren zeventig is deze man een grote naam in dit genre. Aanvankelijk was het met Black Uhuru (de lp ‘Red’ was en is nog steeds een meesterwerk) dat hij potten brak. Later deed hij dat in zijn eentje, met relatief minder succes, maar daarom zeker niet minder van kwaliteit. Het duo Sly Dunbar (een jeugdvriend van Rose) en Robbie Shakespeare hebben daarbij een aanzienlijke rol gespeeld. Samen met andere u wellicht bekender in de oren klinkende namen heeft deze man ervoor gezorgd dat rootsreggae is wat het nu is en nog steeds een trouwe schare fans heeft. In dit toch beperkte genre weet Rose de eentonigheid steeds vakkundig te omzeilen en blijft hij uitdrukkelijk aanwezig.

David Eugene Edwards is u allen welbekend als voormalig frontman van de inmiddels verdwenen band Sixteen Horsepower. Edwards gaf er na het heengaan van deze groep niet zomaar de brui aan en ging solo verder onder de naam Woven Hand. De man uit Colorado brengt muziek in zijn reinste vorm. De melodieën zijn emotioneel, de teksten betekenisvol. Je wordt meegezogen in zijn hersenspinsels, waardoor je in een mysterieuze droom belandt. David Eugene is een echte muzikant. Zijn muziek neemt vaak licht verrassende wendingen. Woven Hand is een aanrader voor de stille genieters onder ons.

Wie bij het horen van jazz meteen een koude rilling voelt, kan misschien toch overtuigd worden door Soil & “Pimp” Sessions. Een band die zowat het tegenovergestelde vertegenwoordigt van wat wij kennen als de keurige, ingetogen Japanse toerist. Nee, hier gaat het om een bende spuwende, schreeuwende en scheldende Japanners die jazz volledig naar hun hand zetten en er een bruisend feest van maken. Het aantal beats per minuut mag in de Dance Hall nog zo hoog liggen, even hard stomen als Soil & “Pimp” Sessions in de Marquee zal niet lukken.

We blijven in de experimentele en dromerige muzieksfeer. Met blazers, strijkers, koorstemmen en zwevende pianomelodieën laat Efterklang je ten hemel varen. Voeg er af en toe nog een triangel en een elfenfluit aan toe en je bent helemaal vertrokken. Denk terug aan je kindertijd, toen je sprookjes te horen kreeg: de verhaallijnen lijken eenvoudig, maar vergeet nooit de onderliggende toon. Dat geldt ook voor Efterklang. Op het eerste gezicht lijkt het simplistische muziek, maar als je dieper gaat en alle lagen ontdekt, dan klopt dit wondermooie plaatje.

Punish Yourself is één van die bands waarbij je het showelement niet los kan zien van de muziek. Maar u bent gewaarschuwd: de organisatie is in geen enkel geval verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen. Een combinatie van een mangastripverhaal en muziek waarvan je oren gaan bloeden, is wat dit Franse gezelschap brengt. En voor de twintigste editie van het Dourfestival hebben ze een uniek spektakel uitgewerkt. Beschilderd in de meest bizarre kleuren, brengen ze een uit de hand gelopen versie van eighties onehitwonder Sigue Sigue Sputnik. Overstuurde gitaren doorboren je trommelvliezen gegarandeerd terwijl de show op je netvlies blijft kleven. U houdt er in elk geval een mooie herinnering aan over.

One dj to rule them all en dat was John Peel tot aan zijn dood in 2004. Geen enkele radiofiguur die zo genre-overschrijdend te werk ging als hij. Iemand moest in Peels voetsporen treden en het was al lang duidelijk dat Gilles Peterson daar de geschikte persoon voor is. Zijn Wordwide show op BBC Radio 1 is na jaren nog steeds enorm populair en heeft voor de doorbraak gezorgd van groepen als The Cinematic Orchestra en Zero 7. In de clubs laat hij funk, soul, afrobeat, house, drum & bass, hip hop en originele jazz in elkaar overvloeien alsof het kinderspel is. Of hoe je Fela Kuti, James Brown, Jimmy Smith, Carl Craig en A Tribe Called Quest in één set stopt. Dus als er maar één dj is die je tijdens Dour de nacht in mag loodsen, laat het dan Gilles Peterson zijn.

Dat van Chris Corner meer dan een hoek af is, is al lang geen geheim meer. Nadat hij Sneaker Pimps voor bekeken hield, ontstond in 2003 zijn nieuwe alter ego I Am X. Hoewel de eighties new wave en elektropop van zijn platen afdruipt, durft hij zich on stage wel eens te ontpoppen tot een razende roeland en de nadruk te leggen op de indierock. Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat u niet onder de indruk bent van de show van deze man. Misschien niet zozeer vanwege de muziek, maar vooral omdat hij licht en geluid gebruikt om zijn presentatie nog meer te laten opvallen. Dat bewees hij trouwens al tijdens zijn passage op Dour in 2006, waaraan nog heel wat mensen goede herinneringen bewaren. Wie houdt van een beetje risico, zal zich ongetwijfeld thuis voelen bij I Am X.[pagebreak]

Zondag – de apotheose

Het mooie aan een festival aan Dour is dat je er de meest bizarre bands kan ontdekken. Earth draait al mee sinds 1990, kende zijn ups (de meest recente cd ‘The Bees Made Honey In The Lion’s Skull’) en downs (de split eind jaren negentig) en heeft binnen het genre een ruime schare aanhangers. Soms heeft hun muziek iets dromerigs, maar even vaak kan het een regelrechte aanval op je gehoororganen zijn. Wees in elk geval niet verbaasd als er tussen de drones plotseling een schuiftrombone of tubular bells opdoemen. Wie wel iets voelt voor het werk van Sunn O))), zal gecharmeerd zijn door dit spektakel, waarin het ontbreken van zang eerder bijdraagt tot dan afdingt op het geheel. Earth gaf doommetal een geheel eigen wending en zal dat graag illustreren tijdens hun optreden.

The Herbaliser is een gekend jazz-, hiphop- en funkfenomeen uit Engeland. De groep is al actief sinds de jaren negentig en werd opgericht door Jake Wherry en Ollie Teeba. Ondertussen is The Herbaliser uitgegroeid tot een negenkoppige band. Met vinyl, sampletechnieken en een liveband maken ze er steeds een feestelijke bijeenkomst van. Ze zijn niet voor niets een gegeerde festivalact. Dit jaar brengen ze ook een nieuwe stem mee: de getalenteerde Londense Jessica Darling. Zij zingt mee op het nieuwe album ‘Same As It Never Was’. Nog een extra argument om deze show niet te missen!

Reggae wordt al lang niet meer enkel op dat obscure eilandje in de buurt van de VS geproduceerd. In Afrika bloeit er al jaren een fonkelende reggaescene. Karakteristiek aan de reggaemuziek uit dat continent is het feit dat muzikanten als Tiken Jah Fakoly en deze Alpha Blondy – beiden afkomstig uit Ivoorkust – geen blad voor de mond nemen, hetgeen hen in politieke kringen niet meteen geliefd heeft gemaakt. Het zou ons verwonderen als u nog nooit één van zijn nummers gehoord zou hebben. Al is het dan in de versie die Twee Belgen er in Opération Coup De Poing aan gaven. Gezien hij al meedraait sinds 1982, kan hij al terugblikken op een ruime carrière waaruit ongetwijfeld ruimschoots zal geput worden voor zijn passage op Dour. Let ook op de verschillende talen die hij bezigt. Hij zingt niet enkel in het Engels of het Frans, maar gebruikt even vaak het West-Afrikaanse dialect Dioula.

Nee, dit is niet het zoveelste noiserockduo uit Nagasaki, Japan. Drie nerds uit Bristol met een gedeelde liefde voor krautrock en elektronica maken het mooie weer bij Fujiya & Myagi. Vorig jaar stond het drietal op Pukkelpop en bracht daar een heerlijke melange van gitaar, bas en synths. Dansbaar en toch ontspannen. Met Ankle Injuries uit hun vorig album ‘Transparent Things’ scoorden ze zowaar een bescheiden radiohitje en de verwachtingen voor het nieuwe dit jaar te verschijnen album ‘Lightbulbs’ zijn dan ook hoog. Intussen is de band trouwens versterkt met een livedrummer en dus uitgebouwd tot een kwartet. Of dat zijn consequenties heeft voor hun karakteristieke basgedragen sound, laten we u graag zelf uitmaken. Wij kunnen alvast niet wachten om het resultaat te gaan bekijken.

Geen toeval dat Lady Saw met Jamaicaanse roots tot de reggaescene behoort. Deze Lady was één van de eerste vrouwelijke dj’s in de muziekwereld. Haar eerste plaat verscheen in 1994.  In die 14 jaar is dancehall’s First Lady een legende geworden. Ze heeft een krachtige rauwe stem en straalt stoutmoedige seks uit. De zelfverzekerde Saw neemt geen blad voor de mond en maakt soms heel persoonlijke teksten die het publiek wel degelijk raken. Samenwerkingen met Gwen Stefani, Missy Elliot en Pharrel Williams duwen de ‘cool’ van deze dame nog enkele meters de hoogte in. Kortom: zeker de moeite waard!