Het continuüm van Tonefloat Records

Achtergrond

Het meest audiofiele label van de Benelux luistert naar de naam Tonefloat. Het Nederlandse huis legt zijn publiek in de watten met (vooral) vinylreleases, die zowat alles hebben om liefhebbers van zwart plastiek te doen schuimbekken van opwinding: elpees geperst op 180 gram vinyl, stevige binnenhoezen, klaphoezen uit hard karton, straf artwork. Hoe men dat alles rechtvaardigt? Met een indringend geluidspalet van overwegend experimentele muziek.

Aan een genre is Tonefloat niet gebonden. En toch past de labelnaam als gegoten. Traditionele songstructuren komen in het plaatje nauwelijks voor. Om nog maar te zwijgen van kant-en-klare melodieën. In de wereldopvatting van Tonefloat vloeien folk, avant-garde, dronemuziek, metal, progrock en elektronica in elkaar als in een groot muzikaal - of zeggen we beter tonaal? - continuüm. En laat Continuum nu net een project zijn van Steven Wilson en Dirk Serries, twee van Tonefloats sterkhouders. 

Bij daMusic vielen onlangs enkele recente Tonefloat-albums in de bus. Leest u even mee:

Bass Communion - 'Cenotaph' (tf114/116)
Niet iedereen zal staan te springen voor een plaat die in essentie is opgetrokken uit spookdrones, achtenzeventigtoerengekraak en machinale onderzeeërbeats, maar 'Cenotaph' is dan ook niet van deze wereld. Het album, dat bestaat uit vier stukken van ongeveer twintig minuten, roept zowat elke bevreemdende omgeving denkbaar op. Van stroperige mist en vulkanische gebieden tot vergeetachtige zwarte gaten. Porcupine Tree-frontman Steven Wilson bracht als Bass Communion al talloze albums en ep's uit, maar met 'Cenotaph' begeeft hij zich weer op het paranormale pad van het magistrale 'Ghosts On Magnetic Tape' uit 2004.

Fear Falls Burning - 'Disorder Of Roots' (tf122)
Gitaar domineert, zoals steeds bij Fear Falls Burning, op 'Disorder Of Roots'. En moeten we er nog bij zeggen dat we dan niet spreken over strak afgelijnde akkoorden, maar over een monolithische stroom van vervormde klanken? Achter Fear Falls Burning gaat de Antwerpenaar Dirk Serries schuil. Maar hij laat zich sinds 'Frenzy Of THE Absolute' (2008) ook bijstaan door onder meer een drummer. Voor pompende grooves? Opnieuw fout! Tim Bertilsson bedient zich van complexe, korte patronen en loodzwaar cimbalenwerk. Maar het is Serries die de intensiteit beteugelt, ook als hij op I Provoke Disorder opteert voor de smerige doodsrochel van Michiel Eikenaar.

Akhet - 'Akhet' (tf117)
Met 'Disorder Of Roots' valt het doek over Fear Falls Burning. Serries bedacht het pseudoniem als een nieuw tijdperk na zijn lange carrière als ambient/minimal-artiest vidnaObmana. Microphonics wordt nu zijn nieuwe focus. En wellicht volgen er ook nog one-off-samenwerkingen als 'Akhet', het resultaat van een spontane jamsessie met bluesgitarist Paul Van Den Berg en Marc Verhaeghen, van de Belgische industrialformatie Klinik. Verhaeghen legt een basis met kosmische pulsen, Van Den Berg zorgt voor striemende solo's en fuzzgitaar en de onderliggende atmosfeer, die soms een wat sitar-achtige galm krijgt, dat is Serries. Blues? Industrial? Drones? Easy listening? Vergeet het! Akhet is wel een eigenzinnig brokje Belgische muziekgeschiedenis.

Sand Snowman - 'The World's Not Worth It' (tf118)
Terug op de planeet Aarde lopen we Sand Snowman tegen het lijf. De Britse gitarist maakte met 'The World's Not Worth It' een bescheiden postprogressief pareltje. Geheel naar de geest van Tonefloat, bracht hij folk, middeleeuws aandoende sounds, modern klassiek en de rustiekere elementen van de Canterbury Scene samen. Op Ice And Rainbows ontketent hij zelfs een Spaanse furie. Verder bestaat zijn palet uit akoestische gitaren, subtiel drumwerk en ijle damesstemmen. En kijk, op A Life Rehearsed verschijnt die alomtegenwoordige Steven Wilson weer. De cirkel is rond. Maar goed ook! Dat draait beter.

Tonefloats adagium, "Forget about records with good taste. The future is records that taste good", lijkt daarmee wel bewezen.