1. Home
  2. Achtergrond

Happy piano day

Achtergrond

Officiële pianodag. Het bestond nog niet, maar toetsenman bij uitstek Nils Frahm vond dat de tijd er rijp voor was. En dus vroegen wij de redactie of er pianonummers waren die hen specifiek aanspraken. Dit was waar ze mee afkwamen.

Happy piano day



Soms is muziek zo ongelooflijk mooi dat je er stil van wordt. Toen ik die eerste lange toon van Nils Frahms magistrale pianostuk Less hoorde werd ik er niet alleen stil van, ik durfde nauwelijks adem te halen! Frahm dempte zijn piano met een laag vilt en moest daardoor hard opnemen. Hierdoor hoor je door een zachte ruis heen de hamers en toetsen tikken. Frahm laat tussen de pianoklanken stiltes vallen zodat ze nog meer het desolate geluidslandschap accentueren die de pianist op Less heeft gecreëerd (gd).

In de seventies had je naast de piano-excessen van Rick Wakeman (Yes) en Keith Emerson (ELP) de spaarzaamheid en het minimalisme van Brian Eno. Hoe zot ik ook ben van Tony Banks’ waanzinnige werk in The Cinema Show (Genesis), weinig raakt me zo diep als By This River van Eno. Niet hijzelf, maar zijn Duitse makker Roedelius (Cluster) speelt een elektrische en akoestische pianomelodie waarin je langzaam verdrinkt. Elf noten, niet meer. Belegd met Eno’s warme vocal: “Ever falling down, down, down.” By This River wekt – in al zijn eenvoud - een zee aan emoties op. (fd)

1982. The Smiths overrompelen de indie. The Scabs steken de nog piepjonge neus aan het venster. En John Cale haalt mij onderuit met zijn Close Watch en de bijhorende, in mijn ogen bijzonder kale plaat ‘Music For A New Society’. Een openbaring. Want enkel met een piano – jawel, dat wat rockvreemde instrument dat ik enkel kende van de zeemzoete pop van Billy Joel en die paar passages in de songs van Queen – maakte de voormalige Velvet Underground-man een nummer, dat in één klap de lucht uit mijn longen zoog. Het is me dierbaar tot vandaag. En de piano, die heb ik intussen leren appreciëren. Met de groeten van John Cale.(pvg)

Vreemde eend in de bijt Chilly Gonzales exploreert in zijn eentje het hele spectrum waarin de piano thuishoort. Van het wereldrecord marathonpiano tot een danceplaat met Boys Noize achter de knoppen en terug. De Canadees heeft het allemaal op zijn conto staan. De hoopvolle drive tijdens Knight Moves kennen we uit zijn film ‘Ivory Tower’ - aanrader! - die hij samen met Tiga en Peaches inblikte, over een broederduo, dat schaakrivalen wordt. De soundtrack is tevens zijn beste plaat tot dusver. (bm)

Een nummer waarin de piano een prominente rol speelt dat je in de schijnwerpers zou willen zetten: ik heb al makkelijkere vragen gesteld gekregen. Misschien Last Flowers van Radiohead? Love van John Lennon? Iets van de jonge Tom Waits? Of toch iets van Nick Cave? Maar wat dan? Sweetheart Come? Wonderful Life? People Ain't No Good? Innerlijk debat bracht ons bij Love Letter van Cave. De piano leidt al snel tot meligheid en in combinatie met het gegeven van de liefdesbrief in dit nummer zou je daar even voor kunnen vrezen, ware het niet dat Cave een grootmeester is in het ontwijken van clichés als hij zijn ziel besluit bloot te leggen. Echt raken, ergens ter hoogte van je hart, dat is wat Nick Cave doet in Love Letter, één van zijn meest eenvoudige, maar tegelijkertijd ook mooiste en meest bijzondere nummers. Dit nummer gaat over een gebroken hart en dat voel je van bij die eerste aanslagen. De piano huilt mee op de achtergrond en steelt niets van Warren Ellis, die tovenarij verricht met de viool. Maar net doordat de piano zich ten dienste stelt van de song, gaat ze met alle aandacht lopen. (gv)

Japan liep op zijn laatste voeten toen het ‘Gentlemen Take Polaroids’ uitbracht. Er werd niet eens een single uit de plaat gehaald, iets wat in die tijd toch echt gebruikelijk was. Maar Nightporter begon een eigen leven te leiden en werd later toch nog een single. Ons, leerlingen van het Sint-Pietersinstituut in Turnhout, deed het vooral denken aan de Franse les, waarin we van “den dikke Snels” regelmatig documentaires over wijn en andere Franse geneugten voorgeschoteld kregen met de muziek van Erik Satie als achtergrond. En Nightporter is precies een ode aan die Franse componist, specifiek aan zijn ‘Gymnopédies’. (pvg)

Gregor Dijkman - Fabian Desmicht - Ben Moens - Geert Verheyen - Patrick Van Gestel

 

29 maart 2015