Hans Francken - When Feeling Blue

Hans Francken schreef een brief aan zijn piano.

Doet de naam Hans Francken een belletje rinkelen? Dat kan. An Lemmens kondigt hem vaak aan bij The Voice als: "Het orkest onder leiding van....", maar hij stond ook meer dan honderd keer op het podium van het Sportpaleis door Koen Wauters of anderen aangekondigd als: "Aan de keyboards: Hans Francken!".

Zijn naam staat ook vermeld in de credits van albums als producer en songwriter (Clouseau, Stan Van Samang, Natalia, IBE, Mama's Jasje, Tom Helsen etc) en hij hij zat in zijn opnamestudio Popvilla aan de bron van de carrière van jonge artiesten als Emma Bale, OT, Slongs en Metejoor.

Op zijn zevende begon Francken met piano spelen. Klassiek, maar al snel kwam het eerste bandje en later volgden Noordkaap, Blue Blot, Groovemania, Clouseau, Natalia en nog zovele anderen. Naast vele Belgen deelde hij ook het podium met internationale sterren waaronder Shaggy , Anastacia , En Vogue, Rick Astley en Sister Sledge.

Toen de muzikale trein tot stilstand kwam in 2020, keerde hij terug naar de bron: de piano. De songs stroomden uit zijn vingers en het eerste resultaat daarvan is When Feeling Blue dat je hieronder kan beluisteren. De clip zit vol aquarellen van Jos Antens, de Bob Ross van Roosendaal.

Francken schreef ook een brief aan zijn eerste lief, de piano:

“Lieve piano

Sorry voor alles...

Ik ben stom geweest, heb je te vaak gebruikt en niet naar je geluisterd. Eerst haatte ik je, studeren met jou was een zware opdracht. Terwijl mijn vriendjes buiten aan het voetballen waren, hield jij mij binnen om die Etudes van Bach onder de knie te krijgen. Om nog maar te zwijgen van die toonladders, hoe saai was dat?
Mijn pianolerares had er het raden naar wat ze met ons aan moest. Tot ze op een dag “Easy Winner” van Scott Joplin voor mijn neus zette. Ik werd op slag verliefd op je. Daarna ontdekten we samen de blues en Boogiewoogie piano. Allemaal stiekem, want niemand mocht weten dat we hier veel liever naar luisterden dan naar klassieke muziek. Wat een tijd hadden we samen!

En toen... kwam zij langs. Wat was ze mooi. En wat klonk ze fenomenaal! Ik hoorde haar voor het eerst op “Stop” van Sam Brown. Ik wist niet wat ik hoorde. Opeens stond het Hammond orgel daar zomaar met mij te flirten. Aantrekkelijk als ze was, trapte ik in haar val en ging vreemd. Omdat het spannend was. Anders. Avontuurlijker... En toch, bleef jij al die tijd geduldig op mij wachten en speelde het spelletje mee.

Elke keer wanneer ik thuiskwam, luisterde je naar mijn avonturen die ik met haar had beleefd op de grootste podia. Hoe ik met haar het publiek telkens wist te verbluffen met verslindende solo’s, die de zaal lieten daveren. En jij, bleef rustig, schonk me verschillende kinderen in liedjesvorm die steeds warmer werden onthaald. Wachtend tot de onrust ging liggen. Tot we samen dit jaar eens echt konden praten.

Ik moet eerlijk zijn: ik kende je wel, maar kwam nooit tot je ziel. En nu, vind ik de nooit eerder ervaren rust wanneer mijn vingers jouw klavier ontmoeten. Misschien is dat wel het ideale vaccin voor “when feeling blue”.

Hans”