Guns N' Roses: de meest onverwachte reünie

Achtergrond

We gaan er geen verdere bandana’s meer om winden: Guns N’ Roses, de hardrockband uit Los Angeles, zal in april 2016 terug zijn van ergens heel ver weggeweest. Dan headlinen ze het Californische festival Coachella en dat in een bezetting, die niemand nog had zien samenkomen - Axl Rose, Slash en zelfs bassist Duff McKagan hebben al hun goedkeuring gegeven. Lees hier het verhaal van één van de foutste, rauwste maar ook meest chaotische band van de afgelopen dertig jaar.

Een bloemlezing – of zeg maar rozenboeket – vol intriges, gekibbel, drugs en - vooral - rock-’n-roll.

Hollywood Rose & LA Guns

William Bruce Rose werd geboren in Lafayette, Indiana op zes februari 1962. Hij kende een heel ongelukkige jeugd. Zijn biologische vader verliet het gezin toen hij twee jaar oud was en werd twintig jaar later vermoord teruggevonden in Chicago. Zowel zijn biologische vader als zijn stiefvader hebben de kleine William in zijn jeugdjaren psychisch en seksueel mishandeld. Verder werd hij door zijn stiefvader erg katholiek opgevoed en werd hij verplicht om alle dagen naar de kerk te gaan. De kleine William stond toen bekend als lid van The Bailey Trio, een gezelschap dat het kerkkoor bijstond in hun zangstonden, samen met zijn twee stiefzussen.

Al snel ontdekte William de rockmuziek. En samen met schoolvriend Izzy Stradlin sloeg hij een volledig ander pad in dan het heilige straatje dat zijn stiefvader voor ogen had. Na veelvuldige arrestaties voor criminele feiten en dronkenschap vertrok hij op aanraden van zijn advocaat op zeventienjarige leeftijd naar het grote Los Angeles, waar hij introk in een drugspand, dat bij de locals bekend stond onder de naam “The Hell House”. Daar verdiende hij de kost door aan allerlei medische experimenten mee te doen.

Drie jaar na de geboorde van Rose zag in Groot-Britannië een ander rockicoon het levenslicht: Saul Hudson. Diens vader Anthony Hudson was ontwerper van talrijke albumhoezen (Denk aan Joni Mitchel en Neil Young) en zijn moeder Ola Hudson was kostuumontwerper voor o.a. David Bowie, Ringo Starr en John Lennon. Nadat hij van zijn oma een flamencogitaar cadeau kreeg, ontdekte Saul al snel dat hij talent had om het ding te bespelen. Hij verhuisde na de scheiding van zijn ouders naar Los Angeles waar hij met jeugdvriend Steve Adler en bassist Duff McKagan de band Road Crew oprichtte.

In de vuile rock-‘n-rollkrochten van Los Angeles kwamen de twee in contact. William Rose had ondertussen zijn naam veranderd naar Axl Rose – een soort anagram voor orale seks - en had zonder succes de bands Hollywood Rose en LA Guns in het leven geroepen. De twee besloten de krachten te bundelen en betrokken Adler, Stradlin en McKagan mee in het project. Guns ’n Roses, een combinatie van de twee vorige groepsnamen van Axl, was een feit.

Weg met de hairmetal?

Tijdens hun eerste tour, die uiteindelijk bijna desastreus afliep na een auto-ongeval in Seattle, stond de band bekend als een groep die met één sierlijke zwaai alle toen heersende hairmetal van tafel zou vegen. Hun muziek had kenmerken uit punk en metal, al blijven ze hun hele carrière knokken met het imago dat ze willen uitstralen. Bandana’s, baskettruitjes, cowboylaarzen, cornrows, leren jekkers, de kenmerkende hoge tovenaarshoed van Slash, gescheurde jeansbroeken, hemden en onderbroeken geknipt uit de Amerikaanse vlag: alle mogelijkheden om af te scheuren van de blitz en glamour van hairmetal werden erbij gehaald, achteraf bekeken zonder veel succes.

 Muzikaal ging het hen dan weer wel voor de wind. De zelf uitgebrachte ep ‘Live ?!*@ Like A Suicide’ trok de aandacht van de bazen bij Geffen Records en niet veel later kwam een eerste album uit: ‘Appetite For Destruction’, een weergaloos succes. Hoewel het album wat traag uit de startblokken schoot, blijft het tot op heden het best verkochte debuutalbum aller tijden.

De plaat kreeg de nodige media-aandacht toen een aantal platenzaken het album niet in de rekken wilden leggen wegens de expliciete albumhoes. Op de voorkant van het album stond namelijk een robot in lange bruine jas die de neiging had een vrouw te verkrachten. Als zedelijke cover werd dan maar het gekende kruis gekozen met de schedels van de groepsleden aan de uiteinden. Het album was verdeeld in een “guns”-stuk, waar de groep met nummers als Welcome To The Jungle, Nighttrain, Mr Brownstone en Paradise City hun verslavingen aan drank, drugs en allerlei andere begeertes, die de grote stad voor hen in petto had, uit de doeken deed. Het “roses”-stuk stond dan weer voor de gevoelige kant van de band, met nummers over romantiek en seks (Sweet Child O’ Mine).

Schandalen

Na het succes van ‘Appetite For Destruction’ volgde een lange, chaotische en vooral uitputtende tour vol schandalen en sappige roddels. Zo zou Stradlin in het gangpad van een vliegtuig hebben geürineerd, vloekte Slash meerdere malen op de openbare tv – toen nog helemaal niet ok – en liep hij naakt, bloedend en hallucinerend door een Golf Resort. Axl Rose werd beschuldigd van slagen en verwondingen aan een securityguard, gaf een fan enkele rake klappen toen deze riep dat hij eruit zag als Bon Jovi en gaf hij zelfs een muilpeer aan David Bowie. Er vond ook een gevecht plaats tijdens de VMA’s tussen Guns ’N Roses-leden en Mötley Crüe-leden en over het algemeen slaagde de band er maar niet in op de afgesproken tijdstippen het podium te betreden. Dat zorgde meerdere malen voor een woedende meute fans die verschillende keren concertzalen afbraken als protest. Ook een tweede album liet lang op zich wachten, deels door een wereldtournee waar maar geen einde aan leek te komen, deels vanwege de heroïneverslavingen waar de volledige band mee te kampen had.

Als zoethoudertje kregen de fans een heruitgave van de ep voor de voeten geworpen, met enkele covers en akoestische nummers als vulling. Één van die nummers was One In A Million, waarmee Axl Rose zichzelf in diskrediet bracht door er een racistisch en homofobe tekst op te schrijven. De wereld reageerde geschokt en volgens de roddelpers zorgde dat nummer ook in de band voor de eerste breuklijnen. De moeder van Slash is namelijk een Afro-Amerikaanse vrouw. Axl Rose weigerde zijn excuses aan te bieden en werd dan ook publiekelijk op de vingers getikt door onder meer talkshowhost Arsenio Hall.

Maar het ging pas echt goed fout tijdens een live optreden op Farm Aid in de thuisstaat van Axl rose, Indiana. Enkele maanden voordien, toen Guns N’ Roses het voorprogramma voor The Rolling Stones verzorgde, dreigde Axl Rose ermee dat hij de band ging verlaten als de andere bandleden niet hun drugsproblemen onder controle hielden. Of om het in zijn woorden te zeggen: “Hate to say this on stage, but I'm tired of too many people in this organization dancing with Mr. Goddamn Brownstone”. Slash voelde zich aangesproken, deed er ook iets aan, maar voelde door deze publieke vernedering de haat jegens zijn frontman steeds maar groeien.

Drummer Steven Adler daarentegen bleef rustig verder steken en snuiven. Dat werd pijnlijk duidelijk tijdens het bewuste Farm Aid-optreden, dat live op tv werd uitgezonden. Adler, die volgens McKagan enkele minuten voor het optreden nog op de grond alle restjes gevallen coke aan het opsnuiven was, had niet alleen alle moeite om zijn drumstel te bestijgen (op het filmpje zie je hem struikelen bij het opkomen), hij slaagde er ook niet in om de nummers deftig mee te drummen. Het was zelfs zo erg dat bassist McKagan met zijn handen meeklapte om zo het juiste ritme aan te geven. Adler werd prompt uit de groep gezet, al ging dat niet zonder slag of stoot. Via een rechtszaak eiste hij maar liefst vijfentwintig miljoen dollar van de band omdat de bandleden hem, naar eigen zeggen, tot drugsgebruik hadden aangezet.

November Rain

In het najaar van 1991 kwam dan uiteindelijk, na vier jaar wachten, het vervolg op de debuutplaat uit. Het werd een dubbelaar die de naam ‘Use Your Illusion I & II’ meekreeg. Een album dat bol stond van de opgeblazen stadionnummers, lange gitaarsolo’s en rockballads. Één van die nummers was November Rain, een in zijn originele versie achttien minuten durend episch nummer dat een al even legendarische clip had. Waar de clip precies over gaat kan niemand echt uitleggen. Wat wel vaststaat, is dat de opnames meer dan anderhalf miljoen dollar hebben gekost. Een fortuin in die tijd, althans voor de opnames voor een videoclip.

Het pianoriedeltje zou volgens gitarist Traccii Guns al meermaals gespeeld zijn door Axl in de vroege jaren tachtig. Elke keer als er een piano in de ruimte stond, zat hij geconcentreerd de begintonen van November Rain te spelen, mijmerend op een vervolg. Ook Slash broedde al lange tijd op zijn gitaarsolo. Het is pas in 1990 dat Axl de tijd nam om het nummer volledig uit te werken. Hij sloot zich een week op in een studio en werd achteraf door zijn bandleden uitgeput teruggevonden tussen allerlei drugs en etensresten.

Privé en in hun relaties met de pers ging het intussen van kwaad naar erger. Slash sloot zich op in een huis in Los Angeles en liet zich omringen door meer dan dertig reptielen en een Poema. Een beest dat hij zelfs eens wist binnen te smokkelen in een Holiday Inn-hotel, nadat zijn huis werd vernield door een aardbeving. Axl Rose zag zijn privé problemen dan weer breed uitgesmeerd worden in de pers. Een burenruzie haalde de voorpagina’s van de roddelblaadjes, en kreeg een vervelend staartje toen Axl diezelfde buurvrouw aanviel met een glazen fles. Hij schreef er ook een nummer over: Right Next Door To Hell.

De band deed ook haar niet zo uitstekende live reputatie terug alle eer aan. Tijdens het “Riverport Riot”-schandaal stormde Axl Rose het podium af nadat hij iemand uit het publiek zijn camera uit de handen griste. Tientallen fans werden gewond afgevoerd door de rellen die daarna uitbraken. Ook de “Montreal Riot” mag Axl Rose op zijn conto schrijven. Metallica was die avond headliner in het Olympisch stadion in Montreal, maar moest verstek geven wegens een vuurwerkongeval van zanger James Hetfield. Guns N’ Roses konden de redders van de dag worden, maar gingen na enkele nummers het podium af omdat Axl last had van een zere keel. Meer dan tweeduizend fans gingen als een razende tekeer en brachten voor meer dan vierhonderdduizend dollar schade toe aan het stadion en de omliggende straten. De politie kwam uiteindelijk tussenbeide met traangas en waterkanonnen.

 

Het Grunge effect

Net toen men dacht dat ze ondertussen alles gezien hadden, kwam ene Kurt Cobain aan de oppervlakte. Met zijn band Nirvana blies hij een nieuwe wind doorheen het muzieklandschap. Het antwoord van Guns N’ Roses? Een coveralbum genaamd ‘The Spaghetti Incident’, geen maat voor het geweldige ‘Nevermind’ dat uiteindelijk hetzelfde effect had voor de muziekindustrie als ‘Appetite For Destruction’, maar dan vier jaar later. Toenmalig gitarist Stradlin kickte af van de drugs en verliet de band omdat hij niet meer kon omgaan met junkies. En ook Slash verliet de groep omdat zijn toekomstbeeld over de band niet meer overeen kwam met de ideeën van Axl Rose. Uiteindelijk verliet ook McKagan de band nadat hij tijdens een etentje met Axl de volgende woorden sprak: “Enough is enough. This band is a dictatorship and I don't see myself playing in those conditions. Find someone else." Axl Rose stond er alleen voor, maar gaf zich niet gewonnen.

In de jaren, die daarop volgden, probeerde Axl Rose zo goed en zo kwaad mogelijk zijn oorspronkelijke bandleden te vervangen. De meest excentrieke was Buckethead, een gitarist die optrad met een KFC-emmer op zijn hoofd. Er werd ook een album beloofd; ‘Chinese Democracy’ dat pas uitkwam in 2008 en tot dan bekend stond als ‘The Most Expensive Album Never Made’. Prijskaartje? Een goede dertien miljoen dollar. Dat hadden ze onder meer te danken aan Buckethead, die zich alleen maar comfortabel voelde in een groot kippenhok dat ze moesten installeren in de studio.

Ondertussen kwamen Slash en McKagan wel met succes terug samen om de supergroep Velvet Revolver in het leven te roepen. Zij brachten twee top tien albums uit en wonnen een Grammy Award. Over een Guns N’ Roses-reünie wilden ze het liever niet hebben, want Axl stond toen voor hen nog steeds synoniem  als “nuttball” terwijl Slash, volgens Axl, een vervelende kanker was die moest verwijderd worden.

Maar tijd heelt alle wonden, dat bewijzen Slash, Axl en McKagan door in 2016 bekend te maken dat ze Coachella zullen headlinen. Dat Axl Rose ondertussen al zijn kat gestuurd heeft voor een interview tijdens de show van Jimmy Kimmel hoeft - gezien zijn reputatie - geen verrassing te zijn. Dat mensen overal ter wereld enthousiast worden van deze samenkomst is eigenlijk ook geen verrassing. Guns N’ Roses blijft één van de grootste groepen van hun generatie en heeft met Slash en Axl Rose twee van de meest kleurrijke figuren uit de rockwereld in de rangen.

Na Coachella zou een Amerikaanse tour volgen, en ook Reading en Leeds staan op vinkenslag om hen te boeken. Zal het publiek opnieuw uren moeten wachten tot de band het podium opkomt? Kent Axl Rose nog steeds dezelfde grillen? Breken er, net zoals vroeger, terug rellen uit? En vooral: welk Belgisch festival durft deze unieke persoonlijkheden boeken?