Guilty Feet - 'Guilty Feet'

Ze zijn te jong om het zelf te hebben meegemaakt, maar dat neemt niet weg dat ze weg zijn van de muziek uit de sixties en seventies. Met een eerste ep zetten ze voorzichtige stappen (Guilty Feet, weet je wel) richting grotere podia.

Of het zal aanslaan blijft nog maar de vraag. Want rock-'n-roll wordt immers al jaren dood verklaard. Maar toch staan er steeds weer nieuwe bandjes op, die het genre heruitvinden. Of Guilty Feet daarbij hoort? Misschien niet, maar het neemt desondanks niet weg dat die eerste ep de fans van pakweg (vroege) Tom Petty of, iets recenter, Drive-By Truckers wel zal aanspreken.

De songs luisteren immers aangenaam weg, worden gedragen door een gruizige gitaar, die met de meeste aandacht gaat lopen. Maar daarachter zit wel een solide basis van bas en drums. Zanger Michael Meysman probeert nu en dan al eens wat vibrato in zijn stem te leggen, maar klinkt het meest oprecht, als hij dat niet doet, zoals in Saturday. Je moet niet te veel moeite doen om als iets te klinken. Wees jezelf, is iets dat moeder ons steeds op het hart drukte. En ze had gelijk.

Nochtans is de opener, Alarmed Atalante, waarin dus sprake van dat vibrato, zeker niet het minste nummer van dit vijftal. Het is integendeel de perfecte aandachtstrekker, slepend en cool. Ideaal om de oren van de argeloze luisteraar open te breken. Trouwens, toeval of niet, maar ook de afsluiter So Unkind wist ons te raken op de juiste plaats.

Er is nog wat werk aan Guilty Feet. Laat dat duidelijk zijn. De productie is te braaf, te zuiver. Af en toe mag er al eens met modder gegooid worden. Maar de basis ligt er. Blijven werken, jongens, dan komt dat wel goed.