#Grungefavs - Temple Of The Dog - Hunger Strike (1991)
Iedere generatie zijn genre(s). We hebben er al een boel zien passeren en overal hebben we favorieten aan overgehouden die we zijn blijven koesteren. Ook nadat de hype ver over was en - zoals meestal - ook de marketing er de gretige tengels had in gezet. Een weekje grungefavorietjes en de kroonkoningen 'Nevermind' en 'Ten' laten we met opzet buiten beschouwing. Want hoe goed ze ook zijn, de overkill aan airplay maakt dat we ze wel even kunnen missen.
Spijtige vaststelling, maar opvallend toch hoeveel van de grungeprotagonisten het leven lieten. De twijfelachtige "trendsetter" was Andrew Wood, zanger van Mother Love Bone, die verslaafd was aan heroïne en ondanks opname in een afkickkliniek in maart 1990 het leven liet. Zijn vertwijfelde bandgenoten gitarist Stone Gossard en bassist Jeff Ament vormden als eerbetoon aan Wood Temple Of The Dog, samen met Chris Cornell en Matt Cameron van Soundgarden.
De bandnaam was geïnspireerd op de door Wood geschreven tekst van het Mother Love Bone-nummer Man Of Golden Words. Aan het titelloze album, dat de band opnam, leverden ook twee bandleden van Gossards en Aments nieuwe band Mookie Blaylock (later omgedoopt tot Pearl Jam) een bijdrage. Dat waren Mike McCready, die leadgitaar speelde, en Eddie Vedder, die zong in Hunger Strike.
De nummers Say Hello 2 Heaven en Reach Down, beide geschreven door Cornell, werden speciaal voor Wood geschreven. Hunger Strike was de laatste song die werd opgenomen voor de plaat. Chris Cornell: "I was wanting to express the gratitude for my life but also disdain for people where that's not enough, where they want more. There's no way to really have a whole lot more than you need usually without taking from somebody else that can't really afford to give it to you. It's sort of about taking advantage of a person or people who really don't have anything."
Eddie Vedder ontmoette er zijn nieuwe bandgenoten, die samen Pearl Jam zouden vormen. Hij werd gekozen op basis van een cassette met zijn vocale input. Oorspronkelijk zou Cornell alles inzingen, maar die worstelde in de lage registers. Vedder deed een poging en het klikte onmiddellijk. Een belangrijk moment voor Vedder, die zich niet arrogant opstelde, en zo het respect van zijn bandmaten-to-be verdiende. Het was het eerste dat hij ooit opnam voor een plaat. Kan tellen!