#Grungefavs - Soundgarden - Rusty Cage (1991)
Iedere generatie zijn genre(s). We hebben er al een boel zien passeren en overal hebben we favorieten aan overgehouden die we zijn blijven koesteren. Ook nadat de hype ver over was en - zoals meestal - ook de marketing er de gretige tengels had in gezet. Een weekje grungefavorietjes en de kroonkoningen 'Nevermind' en 'Ten' laten we met opzet buiten beschouwing. Want hoe goed ze ook zijn, de overkill aan airplay maakt dat we ze wel even kunnen missen.
Begin jaren negentig hadden we het wel helemaal gehad met de hairmetal-adepten. En 'Headbanger’s Ball' op MTV was een cavalcade aan potsierlijke loudmouths die verstrikt waren geraakt in de make-up op weg naar de nog snellere sportwagen. Neen, de down-to-earth-aanpak van een stel jongeren uit Seattle en omstreken was verfrissend, waarbij de originele Black Sabbath- en MC5-mentaliteit gekoppeld werd aan de punkenergie van Black Flag. Lage, trage open akkoorden en riffs en teksten, die het spectrum weer verder opengooiden dan de eigen navel.
Met het allereerste echte maandloon, dat we ooit ontvingen, togen wij stante pede naar de lokale muziekwinkel, de Mada in de Bosstraat in Maaseik, waar we toen op een steenworp vandaan woonden. En één van de eerste aankopen was 'Badmotorfinger' van Soundgarden. Eén van de eersten die, in navolging van Melvins, gingen voor trage, zompige riffs en die in de persoon van Chris Cornell ook nog één van de betere zangers in de gelederen hadden.
Wij kiezen voor Rusty Cage, openingsnummer op 'Badmotorfinger' en eentje dat een legendarische status kreeg omdat producer Rick Rubin het opnam met Johnny Cash en het zo een nieuw, nog groter leven gaf. Cornell: “I never would have thought. That was great.” Rubin had Cornell gevraagd om de song te herwerken voor Cash, maar kwam erachter dat het niet ging werken: “I sat down and I tried a little bit, but I just couldn't hear it, really. Lyrically I could hear it, but his style of playing and songwriting is really a different genre. As much as I was a fan of his, I just couldn't naturally do it."
Toen hij achteraf de versie van Cash hoorde, was hij opgelucht dat hij de opdracht niet geforceerd had, want zijn country-herwerking zou niet gewerkt hebben: “I'm glad that I didn't, because what they did with it is so much him. It sounds like a song he could have written, which is great. That's the way it has to be. I just heard a few months ago that he had done it. They did it much better than I would have done.”
Persoonlijke noot: toen wij op Sinner’s Day 2018 in Genk in de coulissen naar John Cale stond te kijken, stond er plots iemand naast ons geïnteresseerd mee te knikken. Wij schrokken ons een hoedje toen we Soundgardengitarist Kim Thayill herkenden, die even later met Wayne Kramers MC5-revue zou spelen. We hebben heel beleefd geknikt en kregen een warme hand waarbij we hem bedankten voor zijn muziek. Wat zeg je anders tegen zo'n mens behalve datgene wat je op dat moment oprecht meent?